บทที่ 7 ตอนที่ 7 ที่แท้ก็ถูกขัง

“หึ หึ.. ฮ่าๆ ๆ ๆ ว้าววว ขอบคุณเทพเจ้ายี่ซิงงงงง ขอบคุณท่านมาก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ” ซู่หรานดีใจจนหัวเราะเหมือนคนบ้า กระโดดโลดเต้นเข้าไปในห้อง ถอดเสื้อผ้า ทิ้งตัวลงนอน

สาวใช้ต่างตกใจ แต่ก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา ไม่มีใครกล้าพูดสิ่งใด

“นี่ ข้าไม่เอาข้าวเช้านะ ไม่ต้องเตรียมมา ข้าจะนอนจนถึงเที่ยง ถึงตอนนั้นก็ขออาหารเบาๆ อย่างโจ๊กสักถ้วยก็พอ ไม่ต้องเตรียมอะไรเยอะ ขอบใจพวกเจ้ามาก ออกไปเถิด ข้าจะนอน” ซู่หรานไล่สาวใช้ ลงมือปิดม่านเองและล้มตัวลงนอนต่อไป นี่มันสวรรค์ชัดๆ

เมื่อสาวใช้กลับไปรายงานสิ่งที่เห็นนายหญิงผู้เฒ่ารู้

“เฮอะ เสแสร้ง ข้าจะคอยดูว่านางจะเสแสร้งได้กี่วันกันเชียว”

แต่หลังจากนั้นอีกหลายวัน ซู่หรานยังคงอยู่แต่ในห้อง สาวใช้บอกว่านางเอาแต่นอน พอตื่นก็กิน กินเสร็จก็วิ่งรอบเรือน อาบน้ำและนอนกลางวันอีก ตอนบ่ายจะยิงธนูตลอด เย็นๆนางจะนั่งเย็บผ้าบ้าง แต่ฝีมือแย่มาก บางครั้งนางจะทำท่าทางแปลกๆ ฉีกแข้งฉีกขาอยู่นาน บางครั้งก็อ่านหนังสือที่มี บางครั้งถึงขั้นขออ่านหนังสือของท่านขุนนาง

แรกๆ ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงไม่เชื่อ แต่พอครบเดือน ซู่หรานยังคงอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนจริงๆ ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มหวั่นใจ ในที่สุดนางก็ยอมอนุญาตให้ซินซินที่ขอตลอดทุกเช้าว่าอยากไปเยี่ยมพี่สาวได้เข้าไปเยี่ยมซู่หรานสักครั้ง นางอยากรู้ว่าซู่หรานจะมีแผนร้ายอะไรอีก

“พี่ซู่หราน พี่เป็นอย่างไรบ้าง” เสียงตะโกนดีใจของซินซินดังมาแต่ไกล

ยามนี้ซู่หรานกำลังนอนอาบแดดช่วงเช้าอยู่ เธอนอนอยู่บนเก้าอี้ยาวหลังสวน อยู่ติดกับระเบียงเรือนส่วนตัวของเธอเอง บนตักมีกระเป๋าผ้าที่ยังเย็บไม่เสร็จ ทั้งยังหน้าตาน่าเกลียดมาก ซู่หรานทำแค่ปรือตา เห็นว่าเป็นน้องสาวต่างแม่ของตัวเองก็ไม่คิดจะลุกขึ้นมามีมารยาทอะไร

“สบายดี” ซู่หรานส่งเสียงทั้งที่ยังหลับตา รู้สึกหงุดหงิดเบาๆที่มีคนมากวนเวลานอนของเธอ

ซินซินเดินเร็วๆ ด้วยท่าทางที่ผู้คนต่างเรียกว่างดงามราวกับเทพธิดาลอยมา แม้จะไม่มีใครมองแต่ซินซินก็เป็นเช่นนั้นเสมอ เพราะปกติจะถูกท่านพ่อ ท่านแม่และท่านย่าสั่งสอนอย่างดี

“ข้าทำขนมที่พี่ชอบมาให้ ในที่สุดท่านย่าก็อนุญาตให้ข้ามาหาท่านได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านรีบลุกมาดูสิ ข้าทำด้วยตัวเองเลยนะเจ้าคะ” ซินซินพูดเหนื่อยหอบ แต่ยังคงเต็มไปด้วยอารมณ์ตื่นเต้นดีใจ

ซู่หรานไม่ชอบกินของหวาน แต่ในความทรงจำของเธอ เมื่อสมัยยังเด็ก ซู่หรานเคยสอนให้น้องสาวทำขนมต่างๆ สองพี่น้องทำไปชิมไป ต่างยิ้มร่าหัวเราะด้วยความดีใจ

ซู่หรานจึงจำใจลืมตาลุกขึ้นมามองดูขนมพวกนั้น มันเป็นขนมถั่วที่ปั้นเป็นรูปดอกไป๋รื่อเฉ่า[1]หลายชั้น แต่ละชั้นละเอียดประณีตงดงาม

“โห สวยมาก” ซู่หรานชม แม้เธอจะไม่ชอบกิน แต่มันสวยจนอดมองไม่ได้ สวยจนซู่หรานไม่กล้ากิน

“เมื่อก่อนพี่ซู่หรานเป็นคนสอนข้าเอง แม้ฝีมือของข้ายังสู้พี่ไม่ได้ รสชาติคงอร่อยน้อยสักหน่อย แต่วันนี้ท่านย่าอนุญาตแล้ว พี่รีบกินเถิด”

ซู่หรานลองหยิบเข้าปาก แม้ไม้อยากกินแต่สายตาเฝ้ารอของซินซินทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธ

“อื้อ อร่อยมาก” ซู่หรานยิ้มให้น้องสาว และโกหกหน้าตาย

ซินซินยิ้มจนตาแทบปิด นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่หลังออกมาจากคุกคราวก่อน พี่ซู่หรานดูจะใจดีกับนางมาก แต่ไม่ว่าอย่างไร การที่พี่ซู่หรานเป็นเช่นนี้ มันดีมากเหลือเกิน

สองพี่น้องไม่ได้พูดคุยอะไรนอกจากถามสารทุกข์สุกดิบเรื่องทั่วไป ส่วนใหญ่เป็นซินซินที่เป็นคนถาม และซู่หรานตอบผ่านๆ ซินซินมีน้อยใจบ้างที่พี่สาวทำเหมือนไม่อยากพูดด้วย แต่ยังดีกว่าพี่สาวเกลียดนางจนอยากฆ่าทิ้ง

“ที่แท้ ข้าถูกท่านย่าสั่งขังหรือ หึ ๆ อืม..นั่นสิ ข้ายังนึกว่ามีด้วยหรือชีวิตที่อยู่บนสรวงสวรรค์เช่นนี้ เจ้ากลับไปบอกท่านย่าว่าข้าชอบถูกขัง ท่านพ่อของพวกเราเป็นขุนนาง มีเงินรายปีใช้ไปตลอดชีวิต ลูกสาวเช่นข้ายินดียิ่งที่ไม่ต้องออกไปพบเจอผู้คน ท่านย่าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่มีแผนร้ายใด”

ซู่หรานรู้ความจริงในที่สุด แต่เธอกลับชอบชีวิตแบบนี้มาก จะถูกสั่งขังหรือไม่อนุญาตให้ใครมาหา ไม่เป็นปัญหาทั้งนั้น เธอชอบอยู่คนเดียว มันสบายใจกว่า ไม่ต้องคอยปั้นหน้ายิ้มหาเรื่องมาชวนพูดคุย

“บอกท่านย่าว่าจะสั่งขังข้าเป็นปีๆ ก็ยินดี ข้ากินน้อย เลี้ยงไม่ยากหรอก เจ้าไม่รู้อะไร แม้แต้โจ๊กที่ไม่มีอะไรเลยยังอร่อยมาก บ้านขุนนางมีดีเช่นนี้นี่เอง ต้องเหนื่อยท่านพ่อแล้วล่ะ ฮ่าๆ ” ซู่หรานพูดติดตลก

“พี่ซู่หราน พี่พูดอะไรกัน เดี๋ยวท่านย่าหายโกรธ ท่านก็อนุญาตให้พี่ออกไปได้ พี่ไม่ต้องกังวล ข้าจะขอร้องอีกคน” ซินซินคิดว่าพี่สาวถูกทำโทษจนเสียสติไปแล้ว พี่สาวคงเสียใจมาก

“ไม่ต้องๆ ข้าชอบเช่นนี้จริงๆ มันดีกว่าต้องไปพบหน้าผู้คน”

“พี่ชอบเช่นนี้จริงหรือ” ซินซินถามเพื่อความแน่ใจ

“อืม ชอบมาก” อยู่ในห้องก็ดี ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เพราะชุดแบบโบราณใส่ลำบากเหลือเกิน และที่สำคัญ ซู่หรานอกใหญ่มาก! จะออกไปไหนต้องใส่เสื้อหลายชั้นจนอึดอัด

“ได้เช่นนั้นข้าจะช่วยพูดกับท่านย่าให้” ซินซินเสนอตัวช่วย

“อืม ขอบใจนะ เธอดีกับฉันมาก เอ่อ..หมายถึง เจ้าดีกับข้ามาก”

“พี่ซู่หรานก็เคยดีกับข้ามาก” ซินซินก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพี่สาวถึงได้เปลี่ยนไปมาก

แต่ซู่หรานรู้ดี หลังจากเธอทบทวนความทรงจำหลายวัน เป็นเพราะสองสาวชอบผู้ชายคนเดียวกัน และในใจของซู่หรานคนเก่าไม่อาจปล่อยผู้ชายคนนั้นไปได้ นางต้องได้เป็นคนแต่ง จึงเริ่มแย่งชิงกับน้องสาวต่างแม่ และเกลียดน้องมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนน้องสาวกลับไม่รู้สิ่งใดเลย

“หากว่าอิงเถาหายดีแล้ว ให้นางมาอยู่กับข้าอีก..ได้ไหม” ซู่หรานถาม

“ที่จริงแล้ว ช่วงนี้นางดีขึ้นมาก จะให้ข้าพานางมาหาพี่เลยดีหรือไม่”

“ไม่ต้องๆ เจ้า..เจ้าถามนางให้ก่อนว่านางอยากมาอยู่กับข้าอีกหรือไม่” ซู่หรานกลัวว่าอิงเถาจะไม่อยากมาอยู่กับเธอ โดนไปขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องกลัว แต่ถ้าเป็นเจ้านายสั่ง สาวใช้คนหนึ่งจะทำอะไรได้ ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมเท่านั้นแหละ

“ได้ ข้าจะถามนางให้” ซินซินรับปาก

สองพี่น้องยังคุยกันต่ออีกเล็กน้อย แต่เพราะท่าทางที่เหมือนง่วงนอนอยากนอนตลอดเวลาของซู่หราน ซินซินแม้จะอยากอยู่พูดคุยต่อแต่ก็เกรงใจพี่สาวจึงขอตัวกลับ

[1] ดอกบานชื่น