บทที่ 37 บินสูงตามแม่

“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวจะดีเอง”

ความสั่นพร่าของน้ำเสียงทุ้มที่ได้ยินอยู่ข้างหูยิ่งทำให้ลลิลทั้งงุนงงทั้งตื่นกลัวมากยิ่งขึ้นเพราะเธอรู้ว่าธรรมชาติของผู้ชายคนนี้กำลังเรียกร้อง ข้อมือบอบบางถูกจับมัดไพล่กันไว้ ส่วนริมฝีปากก็ถูกคาดทับด้วยผ้าอีกฝืนอย่างไม่ทันที่เธอจะเอ่ยร้องหรือถามอะไรออกมา ภคินเคลื่อนกายแกร่งท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ