บทที่ 47 รับผิดชอบ

“ลิล.. ลลิล..”

เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้ลลิลสะดุ้ง นิ้วมือสั่นๆ รีบกลัดกระดุมคืนที่ ร่างบางหันรีหันขวางตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำยังไงดี จะออกไปด้านนอกหรือจะอยู่ในนี้เพื่อไม่ให้เขาเข้าถึงตัวของเธอดี

“ลลิล.. เปิดประตูเถอะ คุณรู้ว่าผมเข้าไปได้แน่ ออกมาเถอะจะได้กินยา”

ภคินจ้องมองลูกบิดประตูอย่างลุ้นๆ ว่า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ