บทที่ 49 ขื่นขมใจ

ดวงตาผ่านพ้นวันเวลาทว่าใบหน้าหล่อเหลายังคงเคล้าอยู่มากมองเหม่อไปสู่เรือนหลังเล็กในสวน ภคินที่ต่อต้านลินลดาจนถึงกับทำให้มีปากเสียงระหว่างพ่อลูกทำไมถึงได้เอ่ยปากที่จะให้เขาไปสู่ขอลลิล และลลิลที่ถูกพาตัวมาจากบ้านตั้งแต่สายจนป่านนี้จะอยู่ในสถานะใด เพราะรู้นิสัยลูกชายเพียงคนเดียวได้เป็นอย่างดี เขาจึงรู้ว...