บทที่ 4 เอ็ดเวิร์ด มาเยส เซนนิคอฟ
“แล้วทำไมถึงไม่รับสาย”
“แอนนี่คงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า...หิวแล้ว” อนาสตาเซียพูดและขยับไปเกาะแขนแข็งแกร่งของเอ็ดเวิร์ด และทำทีเป็นลากกึ่งดึงให้เอ็ดเวิร์ดพาไปหาอะไรกิน “เอาร้านทางด้านโน้นนะ...แอนนี่มาจากทางนั้นไม่มีอะไรที่อยากกินเลย” อนาสตาเซียดึงเอ็ดเวิร์ดไปอีกทางกับที่เธอเดินจากมา...
อนาสตาเซียปฎิเสธในการที่ร่างกายเธอต้องมีสิ่งของที่แสดงตำแหน่งของตัวเอง(ชิพติดตามตัว) เธอขอกับทุกคนไว้ เพราะแบบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกว่าถูกจับตาตลอดเวลา ‘อึดอัด’ “แอนนี่อยากเป็นเหมือนเด็กสาวทั่วๆไปนะคะ...พ่อ เอ็ดเวิร์ด นะคะ...แอนนี่สัญญาว่าจะไม่ออกนอกเส้นทาง...ตารางกิจวัตรประจำวันของแอนนี่จะส่งให้เอ็ดเวิร์ดก่อนล่วงหน้าหนึ่งอาทิตย์” อนาสตาเซียตอนอายุสิบแปดที่อ้อนวอนขอชีวิตแบบปกติกับอดัม ผู้เป็นพ่อและเอ็ดเวิร์ด หลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนนั้นชีวิตส่วนใหญ่ของเธอกับเอ็ดเวิร์ดจะอาศัยอยู่ในนครนิวยอร์ก
“รับอะไรดี...คะ?” พนักงานต้อนรับที่เดินเข้ามารับออร์เดอร์ลูกค้า คู่ใหม่ที่นั่งยังโต๊ะที่ว่าง
อนาสตาเซียที่ก้มหน้าดูเมนูเช่นเดียวกันกับเอ็ดเวิร์ด แต่!...เมื่อเธอเงยหน้าจะสั่งอาหาร สายตาของพนักงานต้อนรับเหมือนคนที่วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว เพราะเธอคนนั้นจ้องมองเอ็ดเวิร์ดอย่างกับคนไม่เคยเห็นผู้ชายที่หน้าตาและรูปร่างดีมาก อนาสตาเซียไม่ปฎิเสธเลยว่าเอ็ดเวิร์ดมีพลังดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างเหลือล้น แต่...
“อะ...แฮมมม...” อนาสตาเซียปล่อยเสียงกระแอมในคออย่างคนที่มีมารยาท แต่!...แม่สาวเสิร์ฟยังไม่สนใจลูกค้าอีกคนที่ต้องการจะสั่งอาหาร
“เป็นอะไร?” เอ็ดเวิร์ดต้องเงยหน้าเป็นฝ่ายมาถามอนาสตาเซีย ซึ่งเธอก็หันมาสบตาคนถาม
“...ไม่รู้สึกอะไรเหรอ?” อนาสตาเซียเอ่ยถามเป็นภาษาไทยกับเอ็ดเวิร์ดที่แน่นอนว่าเขาฟังเข้าใจ ‘ยิ้ม’ เอ็ดเวิร์ดทำเพียงเท่านั้น และบอกให้อนาสตาเซียสั่งอาหารเผื่อเขาด้วย โดยที่อนาสตาเซีย... ‘ปัง!!!...’ เธอต้องเอามืออีกข้างทุบโต๊ะเรียกสติสาวเสิร์ฟให้มาสนใจเธอ
“เอ๊ะ!!!” เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วดึงเมนูออกจากมือเรียวนั้น เมื่อเขาเห็นความผิดปกติที่ข้อนิ้วทั้งสิบของอนาสตาเซีย มือที่ใหญ่กว่าของเอ็ดเวิร์ดจับมืออนาสตาเซียไว้ “ไปโดนอะไรมา?”
อนาสตาเซียกลืนน้ำลายลงคอใบหน้าร้อนวูบวาบ เพราะเธอไม่มีความสามารถในการปกปิดเรื่องใดๆ ก็ตามจากเอ็ดเวิร์ดได้สักครั้ง
“เอ่อ!…”
“อนาสตาเซีย” สรรพนามที่ถูกเรียกเปลี่ยนไปทันทีด้วยสีหน้าและแววตาของเอ็ดเวิร์ดก็เช่นกัน ไม่เพียงแต่อนาสตาเซียที่ต้องหลบตาเขา สาวเสิร์ฟเมื่อรับออร์เดอร์เพียงสองรายการจากอนาสตาเซีย เธอเดินออกจากตรงนั้นทันที ‘อกหัก’ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่ม เพราะเธอไม่ได้รับการใส่ใจแม้สักนิดจากชายทรงเสน่ห์คนนี้เลย
“เอ็ดเวิร์ดต้องสัญญาก่อน...ว่าจะไม่โกรธ ถ้าแอนนี่...บอก” อนาสตาเซียต่อรองทั้งๆ ที่เธอไม่มั่นใจว่าเรื่องนี้เอ็ดเวิร์ดจะยอมปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ เธอคงต้องบอกความจริง ‘บางส่วน’
“แอนนี่เห็นคนถูกรังแก...ก็เลยเข้าไปช่วย”
“แค่นั้น”
“อื้ม!...หลักๆก็มีแค่นั้น...ส่วนที่เหลือก็เป็นทักษะการต่อสู้ทั่วๆไป” อนาสตาเซียเลี่ยงที่จะบอกรายละเอียดอย่างอื่น เพราะเธอคิดว่าคงไม่ได้เจอเขาคนนั้นอีกแล้ว ลูส ลูเธอร์ เธอรู้จักเขาเพียงชื่อและหน้าตา และนั่นคงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะต้องเจอกับเขา เพราะวงจรชีวิตของเธอไม่ใช่ใครจะเข้าใกล้ได้ง่ายๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆกับชื่อนี้จัง! ลูส ลูเธอร์
โนอาห์ เบนเน็ต
“ผลั๊ก” โนอาห์ที่นั่งอยู่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ แหงนหน้าไปที่ประตูทางเข้า พี่สาวกับเอ็ดเวิร์ดเดินตามกันเข้ามาในบ้าน ที่ตั้งอยู่บนถนนโอ๊คของนิวยอร์ก บ้านสองชั้นหลังนี้เป็นหนึ่งในหลายๆหลังของหมู่บ้านแห่งนี้ แน่นอนระบบการรักษาความปลอดภัยของบุคคลสำคัญต้องมี เพราะบ้านหลังนี้ตั้งเป็นหลังเกือบท้ายซอยของหมู่บ้านที่มีทางเข้าออกเพียงทางเดียว และหมู่บ้านแห่งนี้ถูกจับจองเป็นเจ้าของโดยตระกูลเบนเน็ตถึงห้าหลังที่ล้วนแล้วแต่มีผู้อาศัยทั้งนั้น แต่จะมีเพียงหลังนี้และหลังถัดไปจะเป็นที่พักของเหล่าขุนพล ‘เบนเน็ต’ และ ‘ซาวันเดอร์’ ที่หลังถัดไปถูกใช้เป็นครั้งเป็นคราวเมื่อเจ้าของบ้านจะใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่ลอนดอนและประเทศไทย
