บทที่ 5 โนอาห์ เบนเน็ต
“โนอาห์...แปลกใจที่เห็นนายอยู่วันนี้” อนาสตาเซียเอ่ยเมื่อเห็นน้องชายคลานตามกันมา เพราะโนอาห์วัยยี่สิบเอ็ดปีในวันศุกร์ที่บ้านก่อนเวลาเที่ยงคืน เป็นอะไรที่เป็นไปได้ยากมาก
“พ่อเรียกตัวนะ...พึ่งจะวางสายไปไม่นาน” โนอาห์เอ่ยบอกพี่สาว เพราะทั้งโนอาห์และอนาสตาเซียต่างก็ได้สิทธิในการใช้ชีวิตตามวัย แต่ โนอาห์ค่อนข้างมีอิสระมากกว่าเพราะเขาเป็นผู้ชาย ซึ่งโนอาห์นอกจากไปเรียนแล้วเขาจะมี ‘โทเบอร์’ คนสนิทคอยติดตามไปด้วย
“งั้นพี่ขอตัวไปนอนก่อนนะ...” อนาสตาเซียเขย่งเท้า ‘จุ๊บ’ แก้มทั้ง เอ็ดเวิร์ดและโนอาห์เป็นการ GoodNightKiss ตามปกติ และวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองที่มีห้องนอนสองห้องคือของเธอกับโนอาห์ ส่วนของเอ็ดเวิร์ดจะอยู่ชั้นล่าง
“เกิดอะไรขึ้น?” โนอาห์เอ่ยถามเอ็ดเวิร์ดทันทีเมื่ออนาสตาเซียขึ้นไปชั้นสองแล้ว
“แอนนี่น่าจะมีบางอย่างปิดบัง...” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยและบอกรายละเอียดที่ได้ฟังจากอนาสตาเซียให้โนอาห์ฟัง
“…น่าสงสัยจริงๆด้วย...” โนอาห์เอ่ยออกมาหลังจากที่ได้ฟังแล้ว
“พอมีสาวๆ...ที่พอไว้ใจได้บ้างมั้ย?” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามโนอาห์ และได้รับรอยยิ้มเป็นคำตอบ ใครจะคิดว่าโนอาห์หนุ่มน้อยหน้าหวานที่ดูใสๆ สไตล์เกาหลีแต่เขาเสียบริสุทธิ์ไปตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว(วัยสิบแปด) เท่านั้น
โนอาห์เข้าใจเอ็ดเวิร์ดทันที เพราะพี่สาวเขาเป็นพวกความรู้สึกไวในเรื่องการถูกจับตามอง ให้พวกมืออาชีพทำคงโดนพี่สาวเขาจับได้แน่นอนต้องเป็นสาวๆอย่างที่เอ็ดเวิร์ดว่า...เพราะวิธีนี้เอ็ดเวิร์ดกับโนอาห์ใช้กับ อนาสตาเซียมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้ อนาสตาเซียก็ยังไม่รู้ว่าพวกเขาใช้วิธีไหนสืบเรื่องของเธอยามที่เธอมีเพื่อนชาย ‘หลงใหล’ ในตัวเธอ ที่พวกเขาที่ถูกตั้งตนเป็นขุนพลพิทักษ์นางฟ้า ซึ่งไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้นางฟ้ามาเฟียอนาสตาเซีย เบนเน็ต คำนำหน้าชื่อของเธอผู้นี้
“พ่อฝากบอกว่า...เหมือนแม่คิดถึงพี่นะ” โนอาห์บอกเอ็ดเวิร์ด
“คิดถึงคุณแม่เหมือนกัน...แต่พอดูนาฬิกาก็ดึกเกินไป...” เอ็ดเวิร์ดมีหน้าที่ควบคุมกิจการของอดัมในส่วนที่อยู่ในนิวยอร์ก และที่มอสโควซึ่งพึ่งได้รับหน้าที่เพิ่มมาเมื่อไม่นานมานี้ จึงทำให้เวลาว่างของเขาน้อยลง เพราะไม่ว่าเอ็ดเวิร์ดจะยุ่งมากเพียงใด แต่เรื่องการดูแลอนาสตาเซียที่เขาทำมาโดยตลอดยี่สิบปียังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“พยายามหน่อยนะครับ...งานมันไม่หนีไปไหนหรอกครับ”เอ็ดเวิร์ดยิ้มให้กับโนอาห์ที่ขอตัวเช่นกัน
ลูส ลูเธอร์
ในคืนเดียวกันทางด้านลูส ที่กลับมายังคอนโดที่พักส่วนตัว รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของลูสตลอดเวลา ในขณะที่กำลังแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ โดยที่ในมือถือรูปของ อนาสตาเซีย เบนเน็ต
“นายแน่ใจเหรอครับ?...ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับคนตระกูลนี้...แปลกนะครับ ทั้งๆที่พวกเขาไม่มีประวัติเสียหายในทางไม่ดีมากกว่าห้าสิบปี...แต่กลับเป็นที่เกรงกลัวและเกรงใจ ของคนที่รู้จักพวกเขา...ไม่มีใครอยากเป็นศัตรูกับคนตระกูลนี้” ลูสย้อนคิดคำพูดของครูก้า เพราะเขาเองไม่ใว่าจะไม่รู้กิตติศักดิ์เหล่าขุนพลของตระกูลนี้ เขาแค่ไม่เคยสนใจมาก่อน แต่เพียงได้เห็นอนาสตาเซียครั้งแรก...เขาคงต้องเข้าถ้ำเสือเพื่อหวังลูกเสือที่ไม่ทิ้งลายความเป็นเสือสาวไว้เลยเสียแล้ว เพราะภาพการต่อสู้ของเธอยังฝังอยู่ในความทรงจำของเขามากพอๆ กับความสดใสแต่ไม่ไร้สมองของเธอ แต่เธอไร้เดียงสาในความรักอย่างเห็นได้ชัด
“ก็อก ก็อก...คุณอา” ลูสกลับเข้าสู่ห้วงปัจจุบัน เมื่อเสียงเมแกนหลานสาววัยสิบเก้าเคาะเรียกอยู่หน้าห้องน้ำ
“เมแกน...” ลูสที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ
“คุณอาเป็นยังไงบ้าง?”เมแกนเอ่ยถามเรื่องที่ลูสถูกลอบดักทำร้าย
“อาไม่เป็นไร...ว่าแต่เราเถอะมาหาอาค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้ คิดว่าคนอย่างอา จะเป็นไรไปง่ายๆเหรอ”ลูสพูดพร้อมกับกุมศีรษะเล็กของหลานสาว
“อารู้มั้ยคะว่าเป็นพวกไหน?”
“อื้ม...อาไม่อยากให้เมแกนมาที่นี่บ่อยๆเข้าใจมั้ย...อาไม่อยากให้ศัตรูของเรารู้ว่าเราเป็นอาหลานกัน...เมแกนจะไม่ปลอดภัย”
“ไม่รู้แน่นอน...อาดูสิ” เมแกนพูดพร้อมกับหมุนตัว เพราะเธอแต่งตัวเป็นเด็กหนุ่มที่มีหมวกเก็บผมยาวไว้
“เรานี้น่า!...ดื้อเป็นที่หนึ่งเลย...”
“อา!…คืนนี้เมแกนนอนที่นี่นะ...พรุ่งนี้อาอยากทานอะไรเดี๋ยวเชฟมือหนึ่งจัดเต็ม...”
“ก็ต้องแบบนั้น...ดึกแล้วอาไม่ให้กลับ...อะไรก็ได้...แต่พรุ่งนี้เราต้องกลับเข้าใจมั้ย” เมแกนยิ้มพร้อมทำความเคารพแบบที่ทหารเขาใช้กับผู้บังคับบัญชา
