บทที่ 10 10
“ต่ำ ต่ำที่สุด”
“แล้วอาชีพที่เธอทำไม่เรียกว่าต่ำหรือไงแม่สาวน้อย”
“หยุดนะ !” นราพิมพ์ตวาดก้องอย่างเหลืออด “ถึงผู้หญิงขายบริการจะมีอาชีพที่น่าดูถูก แต่คุณก็ไม่ควรเหยียดหยามเพศแม่ของตัวเอง ไม่ว่าจะอาชีพอะไร จะเป็นข้าราชการ เป็นหมอ เป็นตำรวจ เป็นแค่คนเก็บขยะ หรือโสเภณี ถึงจะต่างอาชีพกัน มีวิธีหาเงินไม่เหมือนกัน แต่ความเป็นคนก็มีเท่ากัน”
“อุ๊ต๊ะ !” สมรักษ์เบิกตาโพลง กลั้นหัวเราะจนแก้มป่อง “ช่างน่าขันที่อีตัวพยายามเรียกร้องสิทธิ ถามหน่อยสิคุณเธอ ว่าในสังคมนี้มีใครเขายกย่องอีตัวกันบ้าง”
“ผู้ชายก็แบบนี้” หญิงสาวเบ้ปากอย่างรังเกียจ “ปากก็บอกว่าผู้หญิงโสเภณีนั้นต่ำต้อยด้อยค่า แต่ก็ยังมาเที่ยว เสพสมกับผู้หญิงที่มีอาชีพที่ตัวเองดูถูก เหอะ…”
“แหม ปากดีจังนะจ๊ะ อยากรู้นักว่าปากดีๆ แบบนี้ เวลาจูบจะแซ่บสักแค่ไหน” ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ความเมาทำให้เขาคึกคะนอง ลืมหมดสิ้นความผิดชอบชั่วดี ถลันเข้าไปรวบเอวบางไว้ แล้วระดมจูบ ซึ่งเธอก็หลบหลีกเป็นพัลวัน จนเมื่อสบช่วงโอกาสเหมาะ เธอก็แหกปากลั่นเพื่อขอความช่วยเหลือ
“กรี๊ดดดด ช่วยด้…” เธอเปล่งเสียงได้เพียงเท่านี้ ฝ่ามือหนาที่มีกลิ่นตุๆ เพราะสมรักษ์เพิ่งเกาก้นมา ก็ตะปบที่ครึ่งปากครึ่งจมูกเธอเพื่อปิดกลั้นไม่ให้เธอได้ร้องอีก
“อีนี่ ฤทธิ์เยอะฉิบห_ย ยอมๆ กูสักครึ่งชั่วโมงไม่ได้หรือไงวะ กูจะได้ไม่ต้องใช้กำลังขู่บังคับให้เหนื่อย”
“อี๋… อือเอ็นอะอั๊ด ไอ้อุอาด (อี๋ มือเหม็นชะมัด ไอ้อุบาทว์)” เธอด่ามันเสียงอู้อี้ พยายามดิ้นขลุกขลักให้รอดพ้นจากชายขี้เมาที่นอกจากจะมือเหม็นเหมือนปลาเค็มแล้ว กลิ่นจั๊กกะแร้ยังเหม็นเขียวจนเธอแทบอ้วกพุ่ง
โอ้…ตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่านรกนั้นน่ากลัวแค่ไหน… ขืนได้กลิ่นไปนานๆ มีหวังเธอขาดอากาศหายใจเป็นแน่ แล้วดูสิ เวลามันพูดใกล้ๆ เธอทีไร น้ำลายเป็นฟองจะพวยพุ่งมาพร้อมๆ กับกลิ่นเหล้าที่ผสมกับกลิ่นฟันผุ จนเธอวิงเวียนศีรษะ หน้ามืดแทบประคองสติไม่อยู่
“ทีไอ้ชาย เธอยังยอมง่ายๆเลย แต่กับฉันละทำสะดีดสะดิ้ง ไม่ต้องกลัวนะคนสวย ถ้าเธอพาฉันขึ้นสวรรค์ได้ ฉันจะให้เงินตอบแทนสักห้าร้อยบาท โอเคนะ”
“ไม่โอเคเว้ย” เธอตอบทันทีที่เขาคลายมือออก
“ผู้หญิงปากกับใจมักไม่ตรงกัน จริงๆ แล้วเธอชอบสัมผัสจากมือฉันใช่ไหมละ”
“อย่าหลงตัวเองนักเลย ใครจะชอบวะ มือเหม็นยังกับปลาเค็ม”
“จริงดิ๊” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แอบเอามือมาดมพิสูจน์เล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “อ๋อ…สงสัยเป็นเพราะก่อนหน้านี้ฉันเกาตูดมาแน่ๆ กลิ่นเลยติด”
นราพิมพ์ตาเหลือก นี่ก็เท่ากับว่าเธอดมกลิ่นก้นของหมอนี่ไปเต็มๆน่ะสิ
“จะอ้วก”
“ยังไม่ทันได้โซเดมาคอมกันเลย เธอท้องแล้วเหรอ”
“โอ๊ย ! ถอยไปเลยนะไอ้ลามก”
“ไม่ถอย” เขายืนกรานอย่างหนักแน่น จับร่างบางไปนอนบนเตียงแล้วลงมือถอดกระโปรงที่รัดเข็มขัดแน่นของเธอออก…เออ น่าแปลกจริงๆ ในละครตอนพระเอกจะปล้ำนางเอก ทำไมถอดเสื้อผ้าง่ายจริง แต่ในความเป็นจริงช่างยากเย็นจนเหงื่อแตก
“เข็มขัดบ้าอะไร ฟิตเปรี๊ยะซะขนาดนี้”
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อยเว้ย อยู่นิ่งๆได้ไหม ขอเวลาถอดกระโปรงเธอสักห้านาที แล้วดันนุ่งกางเกงกระโปรงด้วยนะ มองตอนแรกนึกว่าเป็นกระโปรง ที่ไหนได้ข้างในเป็นกางเกง จะบ้าตายกับการแต่งตัวของสาวๆ สมัยนี้”
“ยังมีหน้ามาต่อรองอีกเหรอ ไอ้หน้าด้าน”
“ด้านได้ อายอดนี่หว่า เลิกปากมากซะที หุบปากแล้วอยู่นิ่งๆ”
“ใครจะไปฟังแกวะ” หญิงสาวเสียงกร้าว ก่อนตะโกน “ช่วยด…”
“เผลอเป็นไม่ได้เลยอีนี่” สมรักษ์สบถก่อนส่งหมัดลุ่นๆ เข้าหน้าท้องหญิงสาวสุดแรง
“โอ๊ย !” เธออุทานด้วยใบหน้าเผือดสี ตัวงองุ้มนอนขด มือกุมท้องไว้แน่น “กะ แก…”
“บอกแล้วว่าอย่าทำให้ฉันโมโห ฉันเก่งเสมอกับผู้หญิง เด็ก และคนชรา จำไว้ !”
“คนเห็นแก่ตัว” หญิงสาวบริภาษเสียงลอดไรฟัน จุกจนน้ำตาเล็ด
“อีตัวอย่างเธอมีหน้าที่บริการผู้ชาย จะทำโยกโย้ขัดขืนไปเพื่ออะไร” ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม นั่งคุกเข่าข้างเธอ พลางไล้ปลายนิ้วไปตามแก้มนวลแล้วมาหยุดที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะทำตาหวาน ยื่นปากจู๋บานลงมาใกล้เรื่อยๆ หมายจะจูจุ๊บเธอให้ชื่นใจ
“ยะ อย่านะ” เธอห้ามเสียงสั่น อยากยกเท้าถีบหน้าอีกฝ่ายแต่เรี่ยวแรงก็หายไปหมด ได้แต่นอนเบิกตาโพลง
ปากดำๆ ที่ตอนนี้ห่อเป็นวงกลมเหมือนปากปลาตะเพียนขยับเข้าใกล้ทีละน้อย อีกนิดเดียวจะถึงปากเธออยู่รอมร่อ แต่จู่ๆ สมรักษ์ก็โดนใครบางคนจับคอเสื้อแล้วเหวี่ยงจนหล่นจากเตียง
พลั่ก !
“โอ๊ย ! ใครวะ” ก้นกระแทกพื้นจนระบม เจ็บที่กายยังน้อยกว่าเจ็บที่ใจ อีกไม่กี่วินาที เขาจะได้จูบปากนราพิมพ์อยู่แล้วเชียว ใครกันที่เข้ามาขัดจังหวะอีโรติกของเขา
“กูเอง” เสียงกร้าวกระด้างดังจากร่างสูงที่ยืนทะมึนอยู่เหนือศีรษะ ดวงตาคู่คมมองเพื่อนรักราวกับเสือร้ายที่จ้องเหยื่ออย่างโกรธเกรี้ยว
“อ้าว ชายน่ะเอง ทำไมพูดจาไม่เพราะเอาเสียเลย กินรังแตนที่ไหนมา” สมรักษ์ปรับสีหน้าเป็นระรื่น ฉีกยิ้มโชว์ฟันผุสองสามซี่ “ฉันแค่อยากใช้บริการผู้หญิงคนนี้บ้าง”
“ผู้หญิงคนนี้เป็นของกู” พูดด้วยเสียงเยียบเย็นปานน้ำแข็ง
