บทที่ 4 เป็นได้แค่ขยะ
แต่เดิม สิงหยุนเจี๋ย คือนางร้าย... และผู้ชายที่เธอหวังเกาะเขาเพื่อให้ตนมีชีวิตที่ดีขึ้นก็คือ หลัวอี้หยางเหริน บุรุษอันตรายที่หล่อเหลาดังเทพบุตร ทว่าจิตใจเขาประหนึ่งซาตาน
ภาพสุดท้ายก่อนที่สิงหยุนเจี๋ยจะหนีจากอีกฝ่าย เกิดขึ้นหลังจากเธอก่อเรื่องใหญ่โต เพราะนัดหมายพรรคพวกตน หวังสั่งสอนเฮ่อผิน สาวสวยซึ่งเป็นที่หมายตาของหลัวอี้หยางเหริน ศัตรูหัวใจที่เธอจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้
ห้าปีก่อน
สิงหยุนเจี๋ยถูกคนชั่วลากเข้าห้อง เขาบีบข้อมือเธอ ก่อนเหวี่ยงชนข้าวของต่างๆ อย่างไม่ใยดี จากนั้นเสียงปิดประตูดังปัง เสียงของมันราวกับจะแจ้งให้รู้ว่า เธอจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ไปอีกนาน!
หญิงสาวตัวสั่น เธอกลัว และอยากหนีไปจากที่นี่ แต่เขาขู่ว่า หากคิดทำอย่างนั้น ทุกคนที่เธอรู้จัก และให้ความช่วยเหลือสิงหยุนเจี๋ยจะต้องรับเคราะห์ร้ายไปด้วย
ซึ่งเมื่อวันก่อนเธอยกพวกไปจัดการผู้หญิงที่หลัวอี้หยางเหรินชอบ นอกจากขู่อาฆาต ยังสั่งให้ผู้ชายสองคน ทำเรื่องสัปดนแก้ผ้าฝ่ายนั้นด้วย ถึงเป็นเพียงเรื่องภายนอกที่หยามเกียรติ และยังพร้อมตบสั่งสอนพอให้เข็ดหลาบ แต่รอยฟกช้ำก็ปรากฏบนร่างกายผู้หญิงคนดังกล่าว ก่อนที่เรื่องจะมาถึงหูหลัวอี้หยางเหริน
“อาเจี๋ย... เป็นเธอที่ทำร้าย เสี่ยวผิน... และแม่ของเขา”
“ฮึ มันสมควรโดน ทั้งร่าน มักได้ แล้วคุณรู้ไหม นังผินผิน กับแม่โสเภณีของมัน ทำกับครอบครัวฉันไว้ยังไงบ้าง”
สิงหยุนเจี๋ยแค้นเหลือเกิน เฮ่อผินกับมารดาอีกฝ่าย ซึ่งก็คือหม่าฮว่า เดินทางมาจากแผ่นดินใหญ่ แล้วอยู่ในบ้านของสิงหยุนเจี๋ย โดยอีกฝ่ายได้ถูกยกฐานะเป็นเมียใหม่ของบิดาเธอ โดยที่หม่าฮว่าเป็นแม่ม่ายลูกติด นับแต่นั้นบ้านก็กลายเป็นนรกสำหรับสิงหยุนเจี๋ย กระทั่งบิดาเธอเสียชีวิต สมบัติทั้งหมดก็อยู่ในมือหม่าฮว่าผู้นั้น สิงหยุนเจี๋ยต้องปากกัดตีนทีม หาเลี้ยงตนเอง แม้แต่อาชีพสาวโบกรถขายหมาก* เธอในวัยสิบหกปีก็ต้องทำ มิเช่นนั้นคงอดตาย หรือไม่คงถูกหม่าฮว่าขายให้พ่อค้าเขียงหมู หรือเสี่ยสักคน
“หยาบคาย ถอนคำพูดซะ แล้วรู้เอาไว้ด้วยว่า เธอไม่มีทางเทียบได้กับเสี่ยวผิน”
“เทียบไม่ได้!” สิงหยุนเจี๋ยขึ้นเสียงสูง
“ใช่ เสี่ยวผินคือสิ่งสวยงาม และสมควรเป็นแม่ของลูก ผู้ชายดีๆ สักคน”
“ใช่ เฮียเหรินพูดถูก ผินผินเหมาะกับตาแก่หัวล้านพุงพลุ้ย ไม่ก็เจ้าพ่อแก๊งใหญ่โต เป็นนางบำเรอให้คนพวกนั้นเย่ออย่างหมูตัวเมีย คงเหมาะกับความร่านของมัน ที่พยายามแย่งผู้ชายของฉัน!”
กล่าวไม่ทันจะจบประโยคดี มือใหญ่ๆ ของหลัวอี้หยาง
เหริน หรือ แอนดริวก็บีบลำคอระหงส์
กระดูกของสิงหยุนเจี๋ยคล้ายจะหักลง และเธอกำลังจะขาดใจตาย
“ปะ ปล่อย...” เสียงเล็กๆ นั้นเอ่ยขึ้น และดวงตากลมโต มีน้ำตาเอ่อคลอ
“ปะ ปล่อย ฉัน”
“ฉันควรฆ่าเธอให้ตายเสีย จะได้ไม่ทำเรื่องชั่วๆ กับคนอื่นอีก และอย่าคิดว่า เมื่อกล้าปีนขึ้นเตียง แล้วนอนอ้าขาให้ฉันเอาคืนเดียว แล้วเธอจะสามารถเจ้ากี้เจ้าการชีวิตฉัน หรือตามหึงหวงคนอื่นไม่เลิก เธอมันก็แค่ตุ๊กตาเน่าๆ ที่ฉันระบายอารมณ์แย่ๆ ใส่ จะใส่สองเอาไว้ แม้แต่คำว่าเมียฉันก็ให้เธอใช้ไม่ได้!”
สิงหยุนเจี๋ยเจ็บปวดเหลือเกิน เธอพยายามอย่างที่สุด เพื่อลืมตาอ้าปากให้ได้ การตัดสินใจนอนกับหลัวอี้หยางเหรินเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เพราะต้องการเงินของเขา รวมถึงอยากเอาชนะเฮ่อผิน ที่เสนอหน้าอยากเป็นผู้หญิงของผู้ชายอำมหิตคนนี้
มือใหญ่ออกแรงบีบหนักกว่าเดิม และเขาเห็นว่าสิงหยุนเจี๋ยใกล้สลบ จึงคลายมือออก ก่อนจับเธอโยนไปที่เตียง
เสื้อตัวนอกของหญิงสาวถูกกระชาก และมือใหญ่ๆ ไม่หยุดแค่นั้น พอคว้าตัวเธอได้ ก็ปลดเสื้อชั้นในอย่างรุนแรง พอเธอดึงไว้ เพื่อปกปิดร่างกาย เขาก็ฉีกมันอย่างโมโหร้าย
หน้าอกอวบสวยไหวสะท้านล้อสายตาเขา ยอดหน้าอกเป็นสีชมพูสู้สายตาคม
“ขยะ!... ชอบเป็นของเน่าๆ ให้ฉันเหยี่ยวรดมากใช่ไหม ดูสิ นมเธอเด้ง แล้ว...ข้างล่างนั้นละ ฉ่ำเยิ้มรอให้ฉันแทงใส่สินะ!”
เวลาต่อมา เสื้อผ้าของสิงหยุนเจี๋ยถูกกระชากขาด แต่มันยังไม่เท่ากับหัวใจที่แตกสลายลง เธอพยายามปัดป้องการรังแกและข่มเหงของตัวโตแล้ว ทว่าเหตุใดเขาถึงได้หยาบคาย ทั้งป่าเถื่อน และการที่เธอสั่งสอนเฮ่อผิน นอกจากแค้นเรื่องมารดาอีกฝ่ายที่แย่งสมบัติบิดาเธอไปทั้งหมด เฮ่อผินยังพยายามตอแยหลัวอี้หยางเหริน รวมถึงสิ่งที่สิงหยุนเจี๋ย ระแคะระคายคือ ผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ซื่อต่อชายหนุ่ม เฮ่อผินเป็นนางนกต่อให้คนที่ไม่หวังดีในสกุลหลัว เพื่อตัดชื่อชายหนุ่มออกจากกองมรดก
เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังขึ้นอีกหน ยามนั้นสิงหยุนเจี๋ยไม่อาจทนได้อีกต่อไป
มือเรียวสวยๆ ตบลงที่ใบหน้าเขา ตบครั้งเดียวยังไม่พอ จึงฟาดและข่วนเนื้อตัวเขาไม่ยั้ง
รอยแผลเกิดขึ้นที่แก้มชายหนุ่ม และลำคอเขามีเลือดไหลซิบๆ
ก่อนที่เธอจะอ้าปาก หมายกัดใบหูเขา แต่ถูกผลักหน้าอกแรงๆ จนเสียหลังลงไปกองบนพื้นห้อง
“สู้ฉันเหรอ เธอกล้าสู้ฉัน และทำร้ายอย่างนี้ คงไม่อยากได้เห็นเดือนเห็นตะวันใช่ไหม”
เขาตวาดใส่ จากนั้นก็ย่างสามขุมมา ดึงกางเกงชั้นในของสิงหยุนเจี๋ย ก่อนฉีกมันจนขาด
แม้เคยขึ้นเตียงด้วยการสมยอมกับเขาก่อนหน้านี้ แต่นั่นเป็นเพราะสิงหยุนเจี๋ยอยากจับลูกคนมีเงินอย่างหลัวอี้หยาง
เหริน ฉากนอกเขาหล่อเหลา มีเสน่ห์ พร้อมจ่ายเงินไม่อั้นให้กับความสุขบนเตียง เธอจึงเอาตัวเข้าไปพัวพัน ทว่าไม่ถึงครึ่งเดือนด้วยซ้ำ สิงหยุนเจี๋ยได้รู้ซึ่งว่า เธอคิดผิด
หลัวอี้หยางเหริน คือซาตานร้าย เป็นปีศาจที่นุ่งห่มหนังของมนุษย์
