บทที่ 3 Chapter 2 วันไนท์สแตนด์

ตรั่บ~ตรั่บ~ตรั่บ! เสียงกระแทกของเนื้อที่แนบกระทบกันดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวร่างเล็กยังคงใช้มือสองข้างค้ำยันไว้ที่ขอบโต๊ะ เมื่อช่วงล่างของเธอนั้นมันอ้ารับแรงกระแทก จนก้นงอนของเธอแทบจะเลื่อนตกจากโต๊ะ จนต้องใช้มือค้ำยันเอาไว้ เพื่อรับแรงกระแทกที่หมอหนุ่มโยกเข้าออกอย่างเมามัน สุดที่จะต้านทานเอาไว้ได้

“อื้ม อ๊า โอ้ววว” หมอหนุ่มครางออกมา เมื่อเขานั้นกำลังจะไปถึงสวรรค์อยู่รำไร หน้าอกตูมของหญิงตรงหน้าตั้งชูชันอย่างล่อตาล่อใจ เมื่อเวลานี้มันสั่นกระเพื่อมขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ตามแรงกระแทกของสะโพกหมอหนุ่มโยกสอบเข้าออกอย่างไม่ยั้ง มือของเขาบีบเคล้นลงไปยังสองเต้าตรงหน้า ร่างเล็กที่นั่งอยู่เริ่มบิดเกร็งกับรสสวาทที่ได้รับ เมื่อเขากระแทกมันเข้าไปจนมิดลำอย่างหนำใจเธอ

"อืม อ๊าา อ๊า! คุณหมอขา... รู้สึกดีจัง" เสียงแหลมร้องครางออกมา เมื่อเธอเองก็ใกล้จะออกไปแตะขอบฟ้าแล้วเช่นกัน ยิ่งเขาซอยสะโพกสอบเข้าออกถี่ๆ เธอยิ่งชอบใจ

“อืม อ่า ซี้ดด” เมื่อเสพสมดังอารมณ์หมาย ไม่นานน้ำขุ่นๆ ได้ไหลออกมาจนนองถุงยาง หมอหนุ่มถอดออกแล้วทิ้งลงไปยังถังขยะ ก่อนจะซับมันด้วยผ้าผืนเล็กแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่แยแสต่อร่างเพรียวนั้นเลยสักนิด ปล่อยให้หญิงสาวที่อยู่ในห้องจัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย และเธอไม่ลืมที่จะหยิบธนบัตรปึกใหญ่ ที่เขาวางไว้ให้ ก่อนหน้านี้ ความสัมพันธ์แบบนี้เธอเองก็ไม่ต้องการ  แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อหัวใจของเธอมันเรียกร้อง เธอชื่อมีนาเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้เช่นกัน เธอหลงใหลและรักหมอหนุ่มมานาน มีนาจึงทำทุกอย่างให้กับเขา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่วันไนท์สแตนด์

มุขลินยังคงมาทำงานที่ผับตามเดิม เธอไม่รู้ว่างานที่สมัครเอาไว้เมื่อไหร่เขาจะตอบรับเธอสักที เรียนที่ว่ายาก หางานทำยิ่งแสนจะลำบากกว่าเป็นหลายเท่า ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ คนก็ยิ่งแย่งกันหางานทำ บางคนก็ใช้เส้นสายดึงคนรู้จักลูกหลานตัวเองเข้าไป แล้วเธอล่ะไม่มีใครที่พอจะแนะนำได้เลยสักคน มีเพียงที่แห่งนี้ที่อ้าแขนรับ เธอคงเกิดมาเพื่อราตรีกาลจึงทำงานที่นี่ได้อย่างยาวนาน

“มุขลินวันนี้แขกวีไอพีโต๊ะเก้า เขาต้องการให้เธอไปเสิร์ฟ บริการแขกดีๆ ด้วยล่ะ"

“โอเคค่ะเจ๊ หนูจะตั้งใจบริการถวายหัวเลยค่ะ"

“ปากดี! เชอะ!" เจ๊โรสพูดพร้อมกับสะบัดบ๊อบใส่เธอ ซึ่งทั้งสองสนิทกันมากจนสามารถพูดล้อเล่น หยอกกันไปมาได้ เจ๊โรสเองก็ชอบนิสัยของมุขลิน เธอสวยแล้วไม่หยิ่งแถมยังเป็นกันเองกับทุกคนเป็นคนนิสัยดีที่สำคัญเธอไม่ขาย นั่นคือสิ่งเจ๊โรสชอบเด็กสาวคนนี้เป็นพิเศษ

ในระหว่างที่มุขลินเดินตรงไปที่โซนวีไอพีโต๊ะเก้า วันนี้หมอหนุ่มมีเวลาว่างพอ เขาแอบมาซุ่มดักมองเธอ ความจริงผับนี้ก็เป็นของเขา ไม่จำเป็นต้องแอบ แต่หมอหนุ่มไม่ต้องการให้เธอรู้ เพราะกลัวว่าจะแหวกหญ้าให้งูตื่น เขาจะรอจังหวะและเวลา เพื่อจะเอาเธอมาขึ้นเตียงให้ได้ แต่ยังไม่มีวิธีเท่านั้นเอง

โต๊ะที่เจ๊โรสให้มาเสิร์ฟมีแต่บรรดาเสี่ย และเฒ่าหัวงูทั้งนั้น มุขลินพยายามอดกลั้น ที่พวกเสี่ยนั้นพยายามลวนลามเธอ บรรดาชายพวกนี้พยายามจับนั่นจับนี่ ทั้งที่เธอพยายามปัดมือเขาออกอยู่บ่อยครั้ง

“อย่าหวงตัวไปหน่อยเลยนังหนู เดี๋ยวฉันจะเปย์ไม่อั้น!

หมับ!! ร่างอรชรถลาล้มลงไปตามแรงกระชากของแรงผู้ชาย เวลานี้เธอนั่งอยู่บนตักของชายวัยเกือบหกสิบ แต่ทว่าร่างกายของเขาดูกำยำ เหมือนกับคนที่ออกกำลังกายตลอดทำให้แข็งแรงมีสุขภาพดี

“ปล่อยค่ะเสี่ย!!” มุขลินพยายามดิ้นให้พ้นจากอ้อมกอดของชายร่างบึกบึน แต่วงแขนอันแข็งแกร่งของชายผู้นี้กลับรัดแน่นขึ้น พร้อมกับใช้มือถลกกระโปรงของเธอที่มันสั้นอยู่แล้วนั้นให้สูงขึ้น ก่อนจะบีบคลึงลงไปที่สะโพกกลมอย่างไม่แคร์สายตาคนข้างๆ ที่นั่งอยู่ ทุกคนต่างเชียร์ให้เสี่ยหัวงูนี่ลวนลามเธอ ผู้ชายพวกนี้คงเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่สินค้าสินะ

“อย่าเล่นตัวไปเลยนังหนู เสี่ยกล้านี่กระเป๋าหนักนะจะบอกให้"

“ฮ่า! ฮ่า! รับรองหนูจะชอบและติดใจ” เสี่ยคนหนึ่งพูดขึ้น ก่อนที่จะมีเสียงของเพื่อนๆ ของเขานั้นหัวเราะดังขึ้นพร้อมกัน

มุขลินรู้สึกสัมผัสได้ถึงแท่งแข็งๆ ที่มันทิ่มตูดเธอ เสี่ยบ้ากามคนนี้คงจะมีอารมณ์ แค่กอดเธอยังขนาดนี้แล้วถ้าบนเตียงจะขนาดไหน มุขลินไม่อยากคิดเลย

“ปล่อยค่ะเสี่ย... หนูบอกแล้วว่าหนูไม่ขาย!!” มุขลินพูดโวยวายออกมาเสียงดัง พร้อมกับพยายามดันวงแขนนั่นออก แต่เสี่ยหัวงูนั่นกลับเปลี่ยนจากกอด ฝ่ามือหนาของเขาวางแหมะลงที่เต้าคู่สวยของเธอแทน ก่อนจะบีบคลึงพร้อมกับกระดกตัวขึ้นลง มุขลินพยายามดึงมือเสี่ยออกแต่ก็ไม่สำเร็จ เนื่องจากร่างกายที่บอบบางเล็กเพรียวของเธอ จึงไม่อาจจะสู้ร่างหนาใหญ่ยังกับยักษ์แบบเสี่ยนั้นได้

“ไอ้บ้าเอ๊ย!”  เสียงของหมอภาคินสบถออกมาจากลำคออย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะเก้าโซนวีไอพี

หมับ!! มือของหมอหนุ่มจับหลงไปที่ข้อมือเรียวของมุขลิน

“อย่าแตะต้องเธอ!" หมอหนุ่มพูดเสียงแข็งกร้าวอย่างน่าเกรงขาม พร้อมกับกระชากมือของเสี่ยออก ก่อนจะดึงปนกระชากแขนเล็กเรียวของมุขลินนั้นลุกขึ้น จนร่างบางของเธอปลิวถลาจนเซมายืนอยู่ข้างๆ หมอหนุ่ม โดยที่เขายังจับที่ข้อมือเล็กเรียวนั่นอยู่ ก่อนจะลากแขนเธอเดินออกมาให้พ้นจากตรงนั้น พวกเสี่ยรู้จักหมอหนุ่มดีจึงไม่กล้าที่จะที่ปากเสียงกับเขา

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน" มุขลินพนมมือขึ้นไหว้หมอภาคิน เมื่อเขาพาเธอออกมาพ้นจากโต๊ะเก้านั้นได้ หมอหนุ่มไม่พูดอะไร เขามองเธอเพียงแค่หางตาแล้วเดินจากไปทันที มุขลินยังคงมึนงงกับการกระทำของเขา แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร อย่างน้อยเขาก็ช่วยเธอให้รอดพ้นจากเสี่ยหัวงูได้ในวันนี้