บทที่ 72 ไม่เจ็บแผลเหรอ

“อา... ท่านชีค... อา...”

เสียงหวานพึมพำในลำคอที่จำได้ว่าเป็นเสียงของตัวเอง ทำให้สติที่กำลังหลุดลอยกลับมาสู่เนื้อตัวในทันที ฝ่ามือที่สั่นไม่แพ้ริมฝีปากที่ถูกเขาจูบซับไปมาไม่หยุด ลู่ลงจากไหล่หนาก่อนจะเปลี่ยนเป็นออกแรงผลักดันตัวเขาเท่าที่เรี่ยวแรงจะเหลืออยู่ได้

“อื้อ... ท่านชีคคะ ไม่ได้นะ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ