บทที่ 95 สวรรค์รำไร

“โอว... พี่จ๋า... พี่จ๋า... ชบาไม่ไหวแล้ว พี่จ๋า... ช่วยชบาด้วย ช่วยด้วย... โอย...”

เสียงร้องอย่างน่าเวทนาดังขึ้นไม่หยุด ขณะต้นขาอ้าออกจากกันจนค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อร่างกายถูกปลุกเร้าด้วยความอยากมากมายจนนับไม่ถ้วน ขณะที่ปลายนิ้วข้างหนึ่งแหวกกลีบดอกไม้ให้บานออก เพื่อให้เขาส่งปลายลิ้นตวัดระรัวเร็วที...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ