นั่นคือความทรงจำของฉัน

เบลค

แปดปีที่แล้ว

มาเรียนนาหอบหายใจ มือของเธอเกาะแขนผมไว้เพื่อพยุงตัวขณะที่เราย่ำลุยโคลนที่หนาจนดูดรองเท้าของผมจมลงไปในความมืดมิดขุ่นคลั่ก มีชั้นน้ำไหลนองอยู่เหนือโคลน ทำให้ลานจอดรถดินแห้งๆ ที่เคยเป็นประกายระยิบระยับในเงาของเทศกาลที่จัดขึ้นห่างออกไปไม่กี่ร้อยหลา เสียงดนตรีลอยฝ่าม่านฝนที่กระหน่ำลงม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ