บทที่ 19 บทที่5.นกน้อยตัวกระจิริด 6

ทิชากรร่ายยาว ความอัดอั้นตันใจทำให้เธอโพล่งออกมาแบบไม่ต้องหยุดคิด สิ่งที่สูญเสียไปแล้วมันไม่อาจเรียกคืนได้ ขอแค่เธอมีชีวิตรอดปลอดภัยกลับบ้านเกิดเมืองนอนโดยไม่ถูกกักกันเอาไว้แบบนักโทษเหมือนเช่นปัจจุบันนี้

“โอ๊ะ! ใจดีเสียด้วย ไหนๆ ก็ไหนๆ อยากได้ความเมตตาแบบนั้นอีกสักครั้งได้ไหมล่ะ นึกว่าสงสารคนอดอยาก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ