บทที่ 9 พรากรัก : EP 8 เธอไม่ได้มีค่ากับฉัน
บทที่ 8
"ปล่อยน้ำหนาวสักที" พยัคฆ์ได้เพียงแต่มองด้านหลังของพ่อที่เดินออกพ้นออกไปจากประตูและมือยังคงโอบกอดไหล่ของน้ำหนาวไว้ เธอใช้มือทั้งสองข้างผลักหน้าอกของเขาออกจนกระทั่งเขายอมปล่อย
"ทำไมรังเกียจมากหรอผัวตัวเองอ่ะ"
"อย่ามาพูดแบบนี้คุณไม่ใช่ผัวคุณคือคนเลว" เธอรีบพูดแซงพยัคฆ์ทั้งจ้องหน้าและน้ำตาไหลแสดงสีท่าโกรธเกลียดให้เขาได้รับรู้ เขาพุ่งตัวเข้าหาเธออีกครั้งจับเข้าที่ต้นแขนของเธอบีบด้วยมือหนา
"โอ้ย"
"อย่ามาปากดี เสียใจด้วยนะที่ยังไม่ทันได้เป็นเมียของพ่อกู จำเอาไว้ถ้าคิดจะหนีก็หนีไปได้แค่ตัวคนเดียวแม่และน้องสาวของเธอจะเหลือแค่วิญญาณแต่ถ้าเธอฟังในสิ่งที่ฉันพูดทำในสิ่งที่ฉันต้องการแม่และน้องสาวของเธอจะสุขสบายและได้ในสิ่งที่อยากได้"
"แล้วคุณต้องการอะไรจากตัวของน้ำหนาว ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าน้ำหนาวไม่ได้เป็นเมียของพ่อคุณในเมื่อคุณได้..
น้ำหนาวไม่กล้าที่จะพูดออกมาจึงหยุดชะงักในคำพูดของตนเองยกมือปาดน้ำตาและหันหน้าหนีเขา
"มันไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับกูเลยอย่าทะนงตัวไปว่าผู้ชายทุกคนจะเห็นค่าเพียงแค่ความบริสุทธิ์ข้ออ้างหาจากที่ไหนก็ได้ไม่ใช่มีแค่กับเธอ" ไม่เพียงแต่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจแต่ยังใช้สายตาเหยียดดูถูกมองที่เธอ
"แล้วทำไมไม่ปล่อยน้ำหนาวไปสักที ในเมื่อน้ำหนาวไม่ได้มีค่าและคุณก็รู้แล้วว่าน้ำหนาวไม่ได้เป็นเมียของพ่อคุณเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น...
"ไม่ต้องมาพูดหาข้ออ้างและคำแก้ตัว ตั้งใจที่จะจับพ่อเลี้ยงไม่ใช่หรอโทษทีนะที่ถูกคนแบบกูขัดขวางไว้ก่อน"
"คุณรู้ตัวหรือเปล่าแค่คำพูดของคุณก็เห็นแก่ตัวมากแล้ว ปล่อยแม่กับน้องของน้ำหนาวแล้วคุณจะทำอะไรกับน้ำหนาวก็เชิญ" เธอใช้สายตาอ้อนวอนให้เขานั้นปล่อยแม่และน้องของเธอ แต่เขากลับหัวเราะปล่อยมือออกและเดินหันหลังให้กับน้ำหนาวนั่งลงที่โซฟาไขว่ห้างมองเธอด้วยความสบายใจ
"ยอมทุกอย่างใช่ไหม"
"แล้วน้ำหนาวมีทางเลือกอย่างนั้นหรอคะคุณคิดว่าน้ำหนาวมีทางเลือกหรอ"
"ก็ดีจำเอาไว้ถ้าเธอหักหลังฉันและกลับไปหาพ่อเลี้ยงแม่และน้องของเธอตาeอย่างแน่นอน"
หมอให้พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล 1 คืนพรุ่งนี้ถึงจะกลับบ้านได้แต่พยัคฆ์นั้นไม่ฟังทำเรื่องให้น้ำหนาวออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ทางโรงพยาบาลไม่สามารถขัดพยัคฆ์ได้เลยต้องทำตามในสิ่งที่เขาต้องการหลังจากนั้นพยัคฆ์พาน้ำหนาวกลับมาที่บ้านหลังเดิม เธอยังคงป่วยและเดินได้ไม่คล่อง
"ดูแลน้ำหนาวให้ดี" พยัคฆ์ไม่แม้แต่จะประคองหรือว่าจับน้ำหนาวเดินเข้ามาในบ้านเขาปล่อยให้เธอพยุงตัวเองที่เจ็บปวดรวดร้าวแทบจะก้าวไม่ออกจนมาถึงกลางบ้านและนั่งลงที่โซฟา
"ค่ะคุณผู้ชาย" สายตาของแม่บ้านสาวที่มองคุณผู้ชายของตนเองนั้นเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความอยากได้เจ้านายเมื่อเธอหันมองน้ำหนาวเธอก็เปล่งประกายสายตาที่ไม่พอใจแถมยังเดินเข้ามาจับแขนของน้ำหนาวบีบ
"เชิญค่ะคุณน้ำหนาว"
"โอ้ย" แม่บ้านสาวไม่ทันได้ออกแรงมากนักและด้วยความบังเอิญเธอจับเข้าตรงช่วงที่พยัคฆ์นั้นบีบไว้จนเป็นรอยช้ำอยู่แล้วจึงทำให้น้ำหนาวนั้นสะดุ้ง
"ทำบ้าอะไรกับเมียกูว่ะ" เมื่อเขาได้ยินเสียงของน้ำหนาวร้องโอดโอยเพียงแค่แป๊บเดียวเขาพุ่งตัวหาแม่บ้านพร้อมกับผลักเธอออกจากน้ำหนาว
"คุณผู้ชายคะแฮนด์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ"
"เอาอีนี่ออกไปจากบ้านของกู" พยัคฆ์ชี้หน้าบอกให้กับลูกน้องนั้นเอาแม่บ้านสาวคนนี้ออกไปจากบ้าน
"เป็นอะ...
สายตาของเขาเหมือนกับว่าดูเป็นห่วงเธอแต่พอเขาหลับตาไปชั่วแป๊บเดียวเขาก็ดีดตัวออกจากน้ำหนาวทำท่าทีเหมือนว่าไม่ได้เป็นห่วง
"โดนแค่นี้มันยังน้อยไป" คำพูดเหมือนสะใจแต่ก็เป็นห่วงแค่แม่บ้านคนนั้นทำน้ำหนาวเจ็บเพียงแค่นิดเดียวเขาก็ไล่เธอออกทันที พยัคฆ์เดินออกมาจากตรงนั้นและเดินเข้าห้องทำงานของตนเองเคลียร์เอกสารมากมายกับลูกน้องคนสนิทส่วนน้ำหนาวนั้นให้แม่บ้านคนอื่นพาขึ้นไปนอนบนห้องและดูแลอย่างใกล้ชิด
"เอกสารอะไรนักหนาวะ" เอกสารมากมายนับร้อยใบที่พยัคฆ์จะต้องอ่านและเซ็นเขาเริ่มเหนื่อยกับการอ่านเอกสารนี้หรือว่าเขาใจจดใจจ่ออยากจะขึ้นไปหาน้ำหนาวบนห้องกันแน่พยัคฆ์ทำท่าทีหงุดหงิดกับเอกสารกองโตตรงหน้า
"นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับนายดูหงุดหงิด" ในทุกๆครั้งที่พยัคฆ์เข้าไปทำงานในห้องจะมีลูกน้องคนสนิทเข้าไปด้วย ลูกน้องคนสนิทไม่เพียงแต่คุ้มกันเขาอย่างเดียวแต่เป็นทั้งมือซ้ายและมือขวาแทบจะแทนพยัคฆ์ได้ทุกอย่างรวมกระทั่งเรื่องงานที่ลูกน้องคนสนิทนั้นจะต้องดูแลช่วย
"กูดูหงุดหงิดขนาดนั้นเลยหรอ"
"ครับนาย"
"ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้เป็นเมียของพ่อกู" ลูกน้องคนสนิทนั้นนั่งลงที่โซฟาตรงหน้าของเขาคิ้วขมวดเข้าหากันเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไร
"อืมนายรู้ได้ยังไงครับ"
"กูจะอธิบายให้มึงฟังยังไงล่ะ คำพูดสั้นๆง่ายๆเลยแล้วกันกูเป็นผัวคนแรกของน้ำหนาว" ลูกน้องคนสนิทเบิกตากว้างขึ้นมาทันทีและรีบลุกขึ้นจากโซฟาเดินขยับเข้าไปตรงหน้าของพยัคฆ์ที่โต๊ะทำงาน
"เรื่องนี้ผมว่าเอาไว้ก่อนนะครับนายคืนนี้นายจะต้องออกเดินทางเพราะว่ามีประชุมด่วนที่ชายแดนที่สำคัญนายต้องไปไม่สามารถส่งผมไปแทนได้" สายตาของเจ้านายและลูกน้องนั้นจ้องมองกันเสียงถอนหายใจดังขึ้นนั่นเป็นของเจ้านายคือพยัคฆ์
"ปกตินายไม่เคยถอนหายใจแบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับหรือเป็นเพราะว่า...
"หุบปากของมึงเดี๋ยวนี้นะอย่าคิดว่ากูจะคิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้น"
"ระวังนะครับนายประวัติซ้ำรอยมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ผู้ชายจับผู้หญิงมาแก้แค้นข่-มขื-นย่ำยีสุดท้ายก็หลงรักผู้หญิงคนนั้นเอาผู้หญิงคนนั้นมาทำเมียหรือไม่ก็ผู้หญิงคนนั้นหอบลูกหนี..
"พอ!! อย่าพูดจาพล่อยๆกูไม่มีวันเป็นอย่างนั้นแน่นอนผู้หญิงที่กูรักมากที่สุดและสำคัญมากที่สุดในชีวิตของกู คือคุณแม่กูคนเดียวเท่านั้น"
