บทที่ 147

สวี่จือย่างพยักหน้า “เป็นเรื่องจริง”

ลู่ซิวหย่วนเห็นความแน่วแน่ในแววตาของเธอ ซึ่งแตกต่างจากเมื่อสองเดือนก่อนที่เธอลากกระเป๋าเดินทางยืนรอรถอยู่ข้างถนนในสภาพที่น่าสมเพช ช่วงเวลานี้เธอเติบโตขึ้นมาก

ลู่ซิวหย่วนช่วยเธอยกกระเป๋าเดินทางเข้าบ้าน ส่วนตัวเองก็ถอยออกไปนอกประตู

เขาเป็นคนที่รู้จักกาละเทศะ ถึงแม้...