บทที่ 109 ตอนที่ 107

“มึงหนีกูไม่พ้นดอก ไสยเวทย์ของมึงจักต้องสูญสิ้น” ทุกสิ่งว่างเปล่าราวกับถูกรวบเก็บโกยหนีเหลือเพียงชั้นวางและเปลวเทียน

“ทูนหัวของบ่าวเป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ” แก้วเข้ามาประคองภาพย์ช่วยลุกขึ้น

“ไม่เป็นอันใด” ภาพย์ยกมือปัดอกสำลักฝุ่นออกมาเล็กน้อยก่อนทรงตัวยืนมองหลวงเสนาลงจากอาศรมยกมือให้สัญญาณชายชุดดำที...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ