บทที่ 41 ตอนที่ 39

“คงเป็นบุญกรรมหนุนส่งกันมา นอนเสียเถิดข้าจะกล่อมเจ้าเอง”

“นกกาเหว่านะหรอ”

“ไม่ชอบรึ”

“ไพเราะที่สุดแม้เมื่อก่อนจะเย็นยะเยือกชวนขนลุกก็เถอะแต่ตอนนี้กลับเสนาะหูน่าฟัง” ข้าวจับมือสร้อยทองเข้ามากอดหลับตาฟังน้ำเสียงแสนหวานกล่อมอย่างสุขใจ

รุ่งเช้าหลังจากใส่บาตรเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจให้เดินทางปลอดภัย ส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ