บทที่ 12 12
แล้วคำพูดมากมายก็คือการเปิดโปงหัวใจอันอัดอั้นของชายหนุ่ม หากแต่สำหรับลดายิ่งกว่าตกจากผาหินสูงและถูกสาดซ้ำด้วยพายุหิมะถล่มทลายลงบนตัวเธอ หญิงสาวเพียงกลั้นน้ำตาและเก็บคำที่กำลังจะบอกว่า ผู้หญิงคนนั้นคือเธอ ไว้ในหีบลั่นดาลด้วยกุญแจปิดตายและยิ่งใจหายเมื่อรู้ว่าแท้จริงบิดามีทรัพย์สินมากมายแค่ไหนใช่แต่ในรัสเซีย ตั้งแต่จำความได้ครอบครัวของเธอไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงินแม้ผิวเผินเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ธรรมดารวมถึงอพาร์ตเม้นท์หรูหราในมอสโกก็คือส่วนหนึ่งของสมบัติมหาศาลที่ยังคงอยู่ ทว่าลดากลับมิได้รู้สึกดีใจ ในเมื่อเธอต้องมารู้ความจริงอีกอย่างหนึ่งว่า โรดิออน ไม่มีเยื่อใยจะแต่งงานกับว่าที่เจ้าสาวของเขา
“คุณไม่อยากแต่งงานกับเธอหรือคะ...ทั้ง ๆ ที่คุณยังไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ”
เธอจำต้องแสร้งถามต่อและไม่นึกว่าประกายตาแสนหวานเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าจะเปลี่ยนเป็นคมกล้าขึ้นในฉับพลัน
“ผมมีอุดมการณ์ของตัวเองไม่ว่าจะเรื่องการทำงานหรือใช้ชีวิต ผมเกลียดอย่างที่สุดก็คือการถูกบีบบังคับ และที่เกลียดยิ่งกว่าคือคนโกหก ไร้ความจริงใจ!”
“คุณคิดว่าตัวเองถูกบีบบังคับมากถึงขนาดนั้นเลยหรือคะ ร็อด”
ลดายังคงถามต่อและยิ่งเห็นเนื้อแท้อันไร้เยื่อใยนั้นขับตัวมันเองออกมาจากนัยน์ตาเข้มที่ยิ่งเข้มขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องแทงใจ
“ที่ผ่านมาพ่อให้อิสระการตัดสินใจทุกอย่างกับผมเพราะรู้ดีว่าผมเป็นคนยังไง แต่ทำไมเรื่องแบบนี้กลับมาขอร้องให้ผมทำตามความต้องการของเขา ถึงตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี พ่ออาจกลัวสูญเสียผลประโยชน์เลยให้ผมแต่งงานกับอิเล็คตร้า อยากรู้นัก...ถ้าเธอรู้ว่าผมไม่เคยยินดีกับเรื่องแบบนี้จะเป็นยังไง”
“แล้วถ้า...คุณรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่อยากแต่งงานกับคุณเหมือนกันล่ะคะ?”
หญิงสาวยิ่งใจหายเมื่อชายหนุ่มยักไหล่เสมือนไม่ยี่หระต่อเรื่องใดทั้งสิ้น
“ผมยินดีจะหย่าให้เธอ มันง่ายจะตายไป แต่งแล้วหลังจากนั้นผมยินดีทำตามความพอใจทั้งสองฝ่าย พ่อทิ้งจดหมายไว้ให้แต่ผมจะเปิดอ่านมันจากทนายได้หลังแต่งงานและจดทะเบียนสมรสแล้วหกเดือนและนั่นอาจเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด"
“ในฐานะที่เป็นผู้หญิงเหมือนเธอ ลดาอยากให้คุณได้พบผู้หญิงคนนั้นก่อนตัดสินใจตัดเยื่อใยเธอแบบนี้”
“ผมตัดสินใจนานแล้ว! ลดา....” ชายหนุ่มหยุดคำพูดและจับมือเรียวบางของหญิงสาวขึ้นมาจรดบนริมฝีปากก่อนกล่าวต่อ
“เรื่องแบบนี้ใครจะมาบังคับกันได้ เพราะผมไม่ได้รักลูกสาวลุงยูเชนคอฟ ผมอาจไม่เคยเห็นหน้าเธอแต่เดาไว้ไม่ผิดว่าอิเล็คตร้าอาจรู้สึกแบบเดียวกับผม มันยุติธรรมแล้วถ้าผมจะตกลงเรื่องการหย่ากับเธอตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน ลดา...ผมคงพูดเรื่องไร้สาระมากไป คุณดูเหนื่อย ๆ นะ”
ใบหน้าเครียดตึงของโรดิออนเปลี่ยนเป็นผ่อนคลายลงก่อนวาดวงแขนโอบกอดเธอไว้อีกครั้งและลดาก็ไม่ปฏิเสธที่จะรับจุมพิตอ่อนหวานของบุรุษที่เธอได้ล่วงรู้ว่าแท้จริงสำนึกนั้นชาด้านยิ่งกว่าผาแกรนิต เธอก็ปรารถนาจะได้รู้ว่าหัวใจอันเย่อหยิ่งดวงนั้นกับอัญมณีเยี่ยงเพชรแข็งแกร่งเทียมกันหรือไม่
“ลดา...”
“คะ” หญิงสาวขานรับเบา ๆ เมื่อหนุ่มรัสเซียเลื่อนใบหน้าออกมาจากกลีบปากนุ่ม
“พรุ่งนี้ผมต้องพบกับอิเล็คตร้า...แต่ผมอยากรู้ว่า หลังจากนี้เราจะได้เจอกันอีกไหม?”
น้ำเสียงของโรดิออนเจือไว้ด้วยความคาดหวังมากมายและดวงตาบนใบหน้าคมคายก็สื่อความหมายเกินกว่าเธอจะปฏิเสธ
“ค่ะ...ร็อด คุณจะได้พบกับลดาอีก...อย่างแน่นอนค่ะ”
ยูเลียน่านั่งมองหญิงสาวที่ยังคงใช้ส้อมเขี่ยเนื้อเป็ดอบแอ๊ปเปิ้ลในจานอยู่นานแล้วก็ให้รู้สึกหงุดหงิดอยากรู้ เมื่อวานนี้ลดาออกไปข้างนอกทั้งวันและกลับมายังอพาร์ตเม้นท์ตอนค่ำในเวลาช่วงดึกดื่น กระทั่งวันนี้ดูเหมือนอารมณ์ของหญิงสาวดูไม่แช่มชื่นนักเพราะนางสังเกตจากอาการเซื่องซึมเหม่อลอยคล้ายมีอะไรในใจทว่าไม่ยอมเปิดเผยและนางเองก็คงอยู่เฉยไม่ได้เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนั้น
“คุณหนู อาหารรัสเซียไม่อร่อยหรือคะ ไม่ชอบใช่มั้ยคะ?”
พอแม่นมถามลดาก็ส่ายหน้าและยิ้มเฝื่อน อาหารที่ยูเลียน่าตั้งใจทำอร่อยเสมอหากแต่เธอเองที่ไม่สบายตัวพาลไม่อยากแตะอะไร
