บทที่ 16 16

“ร็อด!” ลดาร้องออกมาเมื่อโรดิออนถอนจุมพิตทว่าไม่ยอมปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากอ้อมอกซึ่งบัดนี้ไม่หลงเหลือความอบอุ่นดังก่อน หญิงสาวรู้สึกว่ายิ่งขืนตัวเขาก็ยิ่งรัดร่างบางแน่นจนหายใจขัดและสิ่งที่ทำให้ลดายิ่งเจ็บปวดคือแววตาเหยียดหยันชิงชังพร้อมเสียงแค่นหัวเราะฟังแล้วแสลงหู

“อิเล็คตร้า...ผมก็เคยผ่านผู้หญิงมาบ้าง ก่อนต้องมารับช่วงต่องานของพ่อและทุ่มเทให้แม็กซิมัสเป็นบ้าเป็นหลัง แต่ไม่มีใครเสแสร้งกับผมสักคนว่าไม่เคยเจนจัดเรื่องแบบนี้ หึ...ผมขอถามหน่อยได้ไหมว่าผู้ชายที่คุณเคยผ่านมาเขาบอกคุณบ้างหรือเปล่าว่าจูบของคนเสแสร้งอย่างคุณมันจืดชืดสิ้นดี!”

“ร็อด!” ลดาครางเสียงสั่นและมิอาจกลั้นหยาดน้ำตาให้ไหลออกมาได้ โรดิออนไม่มีวันรู้จักเธออีกต่อไป ไม่ว่าจะอย่างไร ไฟรักที่ลุกโชนก่อนหน้าได้มอดดับลงแล้วยังก็เพียงเถ้าถ่านและความร้าวรานใจเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็รู้ไว้ด้วยว่าฉันก็ไม่ได้อยากรับปากคุณพ่อเรื่องนี้แต่แรก!”

“คุณก็เลยมาเล่นตลกกับผม หลอกให้ผมคิดว่าคุณเป็นใครก็ไม่รู้อย่างนั้นหรือ! นอกจากเรื่องผลประโยชน์ คุณยังคาดหวังอะไรอีก รู้ไว้นะอิเล็คตร้า คุณยังรู้จักผมน้อยไปกว่าที่คุณเคยเข้าใจ”

“ฉันไม่อยากได้อะไรจากคุณ! ครอบครัวของฉันก็ไม่อยากได้อะไรจากแม็กซิมัส มันยังไม่สายถ้าคุณอยากจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ แค่ที่เราเป็นคนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน!”

“เสียใจด้วย อิเล็คตร้า ในเมื่อคุณหลวมตัวเข้ามาอยู่ในเกมนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้กลับออกไปง่าย ๆ ถ้าคุณอยากเล่นสนุกตั้งแต่แรกผมก็จะไม่ให้คุณเสียความตั้งใจ เราต้องแต่งงานกัน เป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย แต่คุณคงทนได้ที่จะไม่ได้พบกับผู้ชายคนอื่นอีกนอกจากผม แม้ว่ามันจะเป็นเวลาแค่ปีเดียว!”

โรดิออนพูดจบก็คลายวงแขนและผละจากลดาที่ยังนิ่งงันเป็นตุ๊กตาหิมะ เธอกัดริมฝีปากจนห้อเลือดและจ้องมองบุรุษตรงหน้าด้วยนึกไม่ถึงว่าเขาจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ ไม่เคยมีใครใช้วาจาเชือดเฉือนความรู้สึกและดูถูกจนเธอหน้าชา แต่อย่างน้อยเขาก็ต้องรู้ว่าลูกสาวของยูเชนคอฟแพ้ใครไม่เป็น

“โรดิออน ตอนนี้ฉันได้รู้จักคุณแล้ว” ลดาเค้นเสียงอันขมขื่นขณะเชิดหน้าขึ้นจนอีกฝ่ายชักเริ่มเดือดดาล

“ฉันไม่ถือว่านี่คือเกม แต่ฉันยินดีจะอดทนอยู่กับคนไร้หัวใจอย่างคุณ แค่ปีเดียวฉันก็จะได้เป็นอิสระ กลับเมืองไทยไปอยู่กับพ่อของฉัน หลุดพ้นจากการดูถูกเหยียดหยามว่าจะมายุ่งย่ามกับสมบัติของคุณ!”

ความเจ็บปวดในน้ำเสียงสั่นเครือเสมือนทิ่มแทงลงไปในหัวใจคนฟัง หากแต่ร่างสูงใหญ่ก็มีอัตตามากพอจะไม่ยอมให้โทสะถูกฉุดรั้งลงต่ำ ลดาหลอกลวงเขาแต่แรก ทั้งที่เธอก็รู้ว่าเขาไม่เคยรู้สึกยินดีต่อสิ่งที่กำลังจะอุบัติ เธอคงมองเขาเป็นตัวตลกในเวลาที่เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับอิเล็คตร้า โรดิออนชักสีหน้าเครียดตึงและนัยน์ตาสีเหล็กกล้าข้นคลั่ก ชายหนุ่มก็อยากรู้เหมือนกันว่ากำแพงที่หญิงสาวก่อกั้นไว้จะสูงสักแค่ไหนที่จะปกป้องหัวใจเปราะบางดวงนั้น

“วลาดิมีร์!” โรดิออนเรียกคนสนิทเข้ามาด้วยเสียงอันดังทว่าไม่ยอมหลีกหลบสายตาคมกริบจากใบหน้างามที่บึ้งตึงไม่น้อยไปกว่ากัน

“ครับ...คุณโรดิออน”

“ให้แม่บ้านจัดห้องพักให้คุณอิเล็คตร้า พรุ่งนี้พาเธอไปดูชุดเจ้าสาวที่มอสโก ผมจะเข้าพิธีแต่งงานกับเธอในโบสถ์ที่นี่ ไปเรียนบาทหลวงให้ผมด้วย เรียนท่านว่าไม่มีพิธีการใหญ่โต แขกของงานมีแค่คุณกับแม่นมของคุณอิเล็คตร้า ไม่ต้องให้นักข่าวรู้เรื่องนี้ ผมอยากให้เป็นแค่เรื่องระหว่าง...คนสองคน!”

ชายหนุ่มออกคำสั่งเด็ดขาดก่อนจะหมุนตัวกลับออกไปโดยไม่สนใจเลยว่าวลาดิมีร์จะทำหน้าประหลาดใจสักแค่ไหน แต่เพียงครู่ชายวัยกลางคนก็หันมายังหญิงสาวที่ดวงตาคู่นั้นยังคงจับจ้องไปยังประตูทางเข้าของคฤหาสน์

“ร็อดเขาก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ เขาคงไม่อยากให้สื่อรู้ เพราะไม่อย่างนั้นยัสนายาปอลยาน่าคงไม่สงบเป็นแน่ แม็กซิมัสเป็นบริษัทค้าเพชรที่ทรงอิทธิพลมากที่สุด ประธานบริหารของบริษัทจะขยับตัวทำอะไรสื่อก็คงอยากประโคมข่าวเป็นธรรมดา”

วลาดิมีร์ยิ้มออกมาซึ่งรอยยิ้มนั่นทำให้เขาดูแตกต่างจากวันที่เจอกับลดาคราวแรก มันดูมีชีวิตชีวาและเป็นมิตร ผิดกับนายของเขาซึ่งตอนนี้ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเคียดขึ้งบึ้งตึงหนักหนา หากเธอไม่รับปากว่าจะปฏิบัติตามเจตจำนงของบิดาโดยไม่บิดพลิ้วก็ปรารถนากลับสู่อ้อมกอดของบุพการีที่เมืองไทย

ในค่ำคืนที่ภายนอกเหน็บหนาวด้วยหิมะซึ่งยังคงตกหนัก ลดาและยูเลียน่าได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากวลาดิมีร์ เขาทำราวกับเธอเป็นเจ้าหญิง เป็นบุคคลพิเศษที่ต้องให้การดูแลและอำนวยความสะดวกให้ทั้งยังพูดถึงยูเชนคอฟตลอดเวลาที่ได้สนทนากัน หากทว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้นหาได้ทำให้เธอสบายใจขึ้นมากไม่ ภายนอกลดาอบอุ่นแต่ในหัวใจกลับหนาวนัก เธอไม่เห็นแม้เงาของคนที่ตัวเองเผลอรักทั้งที่รู้ว่าเขาจะไม่แยแส หญิงสาวได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างห้องฝ่าม่านเกล็ดหิมะปลิวว่อนในความมืดเสมือนความอ้างว้างทอดกายภายใต้รัตติกาลหนาวเยือก มีเพียงภาพวาดที่เธอสเก็ตรูปคน ๆ หนึ่งเอาไว้บนกระดาษ เป็นใบหน้าคร้ามเข้มคมคายและดวงตาที่จ้องมองมาอย่างอ่อนหวานราวฝันอันงดงามไร้กาลดับสูญ