บทที่ 17 17

ลดากระชับเสื้อคลุมขนสัตว์ในเช้าที่หิมะยังคงตกหนักหน้าคฤหาสน์ซึ่งซ่อนตัวเบื้องหลังป่าละเมาะที่ขาวโพลนไปหมดด้วยเกล็ดน้ำแข็งสีขาว หญิงสาวเตรียมตัวก่อนขึ้นรถเมอร์เซเดส เบ๊นซ์คันหรูพร้อมด้วยยูเลียน่าเพื่อมุ่งเข้าสู่กรุงมอสโกในขณะที่วลาดิมีร์ตามไปกับรถอีกคันที่วิ่งรั้งท้าย แม้จะทำให้เธอรู้สึกเหมือนปลอดภัยแต่นี่เป็นประสปการณ์ใหม่ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสังคมมาเฟีย การที่ต้องมีคนคอยติดตามราวมีองครักษ์อารักขากลับยิ่งทำให้ลดารู้สึกว่าชีวิตของเธอแคบลงทุกที

“ลดาไม่ชินเลยค่ะ ป้ายูลี่ เวลาไปไหนทีต้องมีคนตามไปด้วย”

ร่างบางบ่นกับยูเลียน่าขณะนั่งในรถหากทว่าแม่นมของเธอกลับยิ้มให้กับคำกล่าวนั้น

“เดี๋ยวคุณหนูก็จะชินไปเองนะคะ เมื่อก่อนคุณพ่อของคุณหนูอยู่มอสโกท่านก็มีคนคอยติดตามเวลาไปไหนมาไหน ที่สำคัญในรัสเซียคุณหนูไม่ควรเดินทางไปตามลำพัง คนต่างชาติอาจถูกทำร้ายจากพวกนาซีใหม่ได้นะคะ”

“ลดาก็เคยได้ยินนะคะ แต่เราก็แค่ไปไหนโดยไม่ทำอะไรใครนี่คะ”

“คุณหนูประมาทพวกลัทธิเหยียดเชื้อชาติไม่ได้หรอกค่ะ คนพวกนั้นไม่เลือกว่าจะเป็นผู้หญิงหรือคนแก่ แค่เห็นว่าไม่ใช่พวกเขาก็อาจถูกทำร้ายโดยไร้เหตุผล”

เหมือนโรดิออนที่เกลียดเธอโดยไม่มีเหตุผล...ลดาเก็บความนึกคิดไว้ในใจ เธอไม่อยากให้ยูเลียน่ารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอและคู่หมายเขม็งเกลียวแค่ไหนเพราะหากเรื่องนี้เล็ดรอดเข้าหูบิดาอาจทำให้เกิดความไม่สบายใจ หญิงสาวไม่อยากให้ยูเชนคอฟตรอมตรมมากไปกว่านี้ คนขับรถซึ่งยังคงเป็นราฟาอิลพาหญิงทั้งสองไปถึงร้านชุดเจ้าสาวซึ่งอยู่ใจกลางกรุงมอสโกและลดาก็เห็นว่ามันเป็นร้านของดีไซเนอร์ที่ออกแบบให้คนดังระดับโลกที่มาเปิดสาขาในมหานครอันรุ่มรวยในรัสเซีย เธอได้รับการปฏิบัติเยี่ยงผู้มีอภิสิทธิ์หลังจากพนักงานในร้านได้พูดคุยกับวลาดิมีร์ราวกับทุกคนรู้ดีว่านี่คือลูกค้าที่ไม่ธรรมดา

“เรามีชุดเจ้าสาวระดับโอต กูตูร์ (เสื้อผ้าระดับสูง) เพราะเจ้าของห้องเสื้อเป็นดีไซเนอร์ออกแบบชุดแต่งงานให้เชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ในยุโรปหลายพระองค์ คุณอิเล็คตร้าจะเป็นเจ้าสาวที่งดงามอย่างที่สุดแม้หิมะจะโปรยปรายค่ะ”

นั่นเป็นคำกล่าวของพนักงานขณะวัดหลังไหล่ของลดาซึ่งเจ้าสาวร่างเล็กยิ้มรับหากแต่หัวใจกลับประหวัดไปถึงคนอีกคน เธอกำลังคิดถึงว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งเขาไม่ได้ยี่หระต่อการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เขาคงภาวนาอยากให้ทุกอย่างผ่านไปโดยเร็ว ลดาใช้เวลาเพียงไม่นานเลือกชุดเจ้าสาวหรูเรียบสีงาช้างประดับลูกไม้โดยมิพักถามถึงราคาที่สูงลิบจนมันน่าจะเป็นสิ่งล้ำค่ามากกว่าแค่อาภรณ์แสนสวย หากทว่าวลาดิมีร์หาได้อนาทรต่อจำนวนเงินที่เขาต้องจ่าย เขาทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายนั่นคือทำให้บุตรสาวของยูเชนคอฟสะดวกสบาย อย่างอื่นก็ดูเหมือนไร้ความสำคัญ

“ก่อนงานแต่งหนึ่งวัน เราจะนำชุดเจ้าสาวที่ปรับโครงเสื้อเรียบร้อยแล้วไปให้คุณอิเล็คตร้าที่ยัสนายาปอลยาน่าเองนะคะ เพื่อความพร้อมมากที่สุดของเจ้าสาวแสนสวยของคุณโรดิออนค่ะ”

พนักงานกล่าวสำทับก่อนลดาและยูเลียน่าจะออกจากร้าน ทว่าก่อนที่ทั้งสองจะก้าวขึ้นรถหญิงสาวต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังไล่หลังมา

“อิเล็คตร้า”

ลดาหันกลับไปก็พบชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดหนังวิ่งเข้ามาหา แน่นอนว่าเธอยังจำเขาได้ดี

“อเล็กซานเดอร์!” หญิงสาวยิ้มกว้างกับเจ้าของใบหน้าคมคายใต้กรอบผมสั้นสีน้ำตาลวอลนัทซึ่งเธอนึกไม่ถึงว่าจะได้พบเขา คนที่เธอรู้จักตั้งแต่อยู่เมืองไทย

“ดีใจจัง อิเล็คตร้า นี่คุณกำลังจะไปไหนหรือ?”

“ฉันกำลังจะกลับยัสนายาปอลยาน่าค่ะ คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”

“ผมหรือ?” ชายหนุ่มยิ้มอบอุ่นก่อนจะกล่าว “ผมอยู่ที่นี่ไงล่ะ คุณอาจจำไม่ได้ เราไม่ได้พบกันนานแล้วนะตั้งแต่ผมกลับมารัสเซีย”

ลดายังคงยิ้มให้โดยไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างวูบไหวในดวงตาสีมรกตเข้มของอีกฝ่ายจนเธอได้ยินเสียงวลาดิมีร์แทรกเข้ามา

“คุณอิเล็คตร้า...ขึ้นรถเถอะครับ กว่าเราจะไปถึงยัสนายาปอลยาน่าก็คงมืด”

“ค่ะ...วลาดิมีร์...อเล็กซ์ ลดากลับก่อนนะคะ หวังว่าเราคงได้พบกันอีก” หญิงสาวปรายยิ้มกับคนรู้จักก่อนก้าวขึ้นรถและเมื่อประตูปิดลงสีหน้าของวลาดิมีร์ก็เปลี่ยนไปทันที

“สวัสดีครับ คุณอเล็กซานเดอร์ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว”

“ผมรู้จักอิเล็คตร้า...วลาดิมีร์”

อเล็กซานเดอร์กล่าวเสียงเรียบแต่สั่นไหวความรู้สึกของผู้ฟังมากพอควร ชายวัยกลางคนสบตาแน่วนิ่งกับชายหนุ่มก่อนจะบอกว่า

“เธอคือลูกสาวของท่านยูเชนคอฟ และกำลังจะแต่งงานกับร็อด”