บทที่ 7 7

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันเผลอเกร็งแขนก็เท่านั้น”

“ผมขอโทษ ลดา อากาศหนาวเกินไปก็ทำให้คุณรู้สึกไม่สบายได้ ผมว่าวันนี้เรากลับกันก่อนดีกว่า แล้วผมค่อยพาคุณมาที่นี่อีก”

“ค่ะ...ร็อด” ลดาพยักหน้ารับคนตัวโตซึ่งเธออย่ใกล้จนรู้สึกถึงกระไออุ่นแผ่ออกมาจากตัวเขา กลิ่นโคโลญจน์อ่อน ๆ และดวงตาคมเข้มคู่นั้นทำเอาหญิงสาวใจสั่นทว่าพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ นี่เธอเป็นอะไรไป ลดา...แค่เขาสัมผัสตัวเธอเบา ๆ ก็แทบจะทรงร่างบอบบางให้ยืนไม่ไหวแล้วเทียวหรือ

“โอเค...ผมจะพาคุณกลับนะ ลดา” เสียงผะแผ่วราวกระซิบของโรดิออนสะท้อนไปมาในโสตประสาทของลดาและชายหนุ่มก็ยิ่งทำให้เธอตัวร้อนผ่าวด้วยการจับมือหญิงสาวพลางก้าวไปที่รถพร้อมกันช้า ๆ เขาทำราวกับเธอนั้นน่าถนอมขณะจูงมือเรียวบางไปจนถึงรถก่อนเปิดประตูให้ร่างอรชรก้าวขึ้นไปนั่ง

“ที่นี่ไม่ได้มีแค่มหาวิหาร เซนต์ เบซิล...ผมอยากพาคุณไปเที่ยวพระราชวังเครมลิน มันสวยมากซะจน...”

คำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มของบุรุษร่างสูงใหญ่ขาดหายไปเมื่อได้สบดวงตาสุกสว่างบนวงหน้างามในระยะประชิดขณะก้มลงไปช่วยประคองร่างเล็กบนเบาะข้างคนขับ โรดิออนได้ยินเสียงลดากลืนก้อนแข็งในลำคอเบา ๆ เมื่อมีบางอย่างเร่งเร้าและดึงดูดคนทั้งสองในคราวเดียว ชายหนุ่มชะงักอยู่ในท่านั้นเนิ่นนานและเสมือนปราการเล็ก ๆ ของหนุ่มสาวที่เพิ่งทำความรู้จักจะถูกหาญหักด้วยความหวามไหวที่ต่างถูกเกาะกุมหัวใจในส่วนลึก เขาอยากเลื่อนแขนซึ่งข้างหนึ่งวางบนพนักและอีกข้างวางอยู่บนแขนของเธอตอนไหนไม่รู้ได้ให้ห่างจากร่างแน่งน้อยนี้ หากทว่าสิ่งที่กระทำนั้นตรงกันข้าม ใบหน้าคมคร้ามกลับก้มลงไปชิดใกล้ ลดายังนั่งนิ่งงันราวรูปปั้นจวบกระทั่งริมฝีปากหนาได้รูปแนบบนกลีบปากสีชมพูที่ยังปิดสนิททว่ามันสั่นระริกคล้ายไม่เคยรับสัมผัสที่เรียกว่า จูบ

โรดิออนกำลังจูบเธอ!

แล้วต่อจากนั้นเล่าต้องทำเช่นไร ลดายังปิดเปลือกปากตัวเองไว้เมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนกำลังจะแทรกซอนเข้าไป โตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยจูบกับใคร คิดแล้วหญิงสาวก็ตัวสั่นเทิ้มอย่างจะจับไข้กระทั่งใบหน้าคมคายเลื่อนออกไปจากเธอ

“ลดา...ผมขอโทษ...คือ...”

“ฉันขอโทษค่ะ ร็อด...ฉัน...ไม่รู้ว่า...จูบ...ต้องทำยังไง”

“โอ!...จริงหรือนี่ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย...ผมหมายถึง...โอ...ช่างมันเถอะ ผมคงทำให้คุณตกใจ”

โรดิออนกล่าวอย่างสำนึกได้หากแต่ก็ยังค้ำวงแขนทรงพลังอย่างจะกักเธอเอาไว้ หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าอาการไม่เดียงสาผู้ชายกำลังจะทำให้บุรุษร่างสูงใหญ่แทบคลั่งเพราะความลุ่มหลงที่ไม่เคยเกิดกับผู้หญิงคนไหนกำลังอุบัติขึ้นในหัวใจเจ้าพ่อแห่งแม็กซิมัส

โรดิออนจำต้องผละออกจากร่างบอบบางที่นั่งตัวแข็งไม่ไหวติงแม้ยังรู้สึกเสียดายสัมผัสเมื่อครู่ก่อนปิดประตูให้เธอและพาตัวเองกลับไปนั่งหลังพวงมาลัย ต่างคนต่างก็เงียบอยู่ภายในรถซึ่งคนขับสตาร์ทเครื่องยนต์พร้อมเปิดเครื่องทำความร้อนโดยยังไม่ยอมนำยานพาหนะเคลื่อนไปทางไหน ลดาจับมือเย็นของตัวเองไว้แน่นโดยไม่ยอมสบสายตาเข้มราวสีของเหล็กกล้า กลัวเหลือเกินว่าเขาจะอ่านเธอหมดแจ้งแทงตลอดเข้าไปถึงความนัย แม้ปรารถนาเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุดก็มิอาจรั้งฉุดความรู้สึกที่กำลังเปิดเผยออกมาทางหน้าต่างของดวงใจ

“เอ้อ...” โดยมิได้นัดหมายที่คนทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน แต่แล้วชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายพูดเสียก่อน

“ผมจะพาคุณไปส่งนะครับ ลดา”

“ค่ะ ร็อด” ลดาพยักหน้าหงึก ๆ เธอมัวนึกถึงตัวเองไม่ทันสังเกตสักนิดว่าเจ้าพ่อแห่งแม็กซิมัสก็ออกอาการงุ่นง่านเงอะงะเหมือนเด็กหนุ่มเพิ่งพบรักแรก หากไม่เกรงใจคนนั่งข้าง ๆ โรดิออนก็อยากสบถสาบานว่าตัวเองสักหลายหน

นี่เขาเป็นบ้าอะไร! ทำธุรกิจค้าเพชรต้องพบกับพวกเขี้ยวลากดินมากมายก็ไม่ทำให้เขาตื่นเต้นจนประหม่าได้เท่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ เขาไม่เคยเชื่อในรักแรกพบทว่าสตรีร่างแน่งน้อยอย่างลดากำลังลบข้อกังขาที่เขาไม่อยากหาคำตอบมาเนิ่นนาน เธอเหมือนอุกาบาตรลูกเล็กหล่นลงใจกลางแผ่นดินใหญ่หากแต่อานุภาพกวาดล้างทำลายก็สร้างความหวั่นไหวสะเทือนรุนแรง

แต่เขากำลังจะแต่งงาน...โรดิออนเริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงคนอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า เป็นหญิงชาวเอเชียเช่นกันแต่เธอกำลังจะก้าวเข้ามาเพื่อทำลายความฝันและอิสรภาพ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มจึงไม่ได้กล่าวอะไรอีกเพียงเหยียบคันเร่งและพารถเคลื่อนกลับสู่ที่พักของหญิงสาว ฝ่าหิมะและรถบนท้องถนนคับคั่งกระทั่งมาหยุดหน้าอพาร์ตเม้นท์ความสูงสิบห้าชั้นกลางกรุง

“ขอบคุณมากนะคะ ร็อด สำหรับวันนี้ที่คุณอุตส่าห์พาลดาไปจัตุรัสแดง”

หญิงสาวหันมากล่าวกับร่างสูงขณะมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาดิจิทัลก็เห็นว่าเย็นมากแล้ว หากแต่เมื่อเธอทำท่าจะเปิดประตูรถออกไปกลับต้องชะงักเมื่อมือบางถูกมือหนาใหญ่เกาะกุมไว้ราวปรารถนายืดเวลาต่อไปอีกนิด

“ลดา...เอ้อ...ผมจะได้พาคุณไปเที่ยวแบบนี้อีกมั้ย?” โรดิออนตั้งคำถามและลดาก็อดที่จะมองนัยน์ตาเข้มสะท้อนประกายวิงวอนนั้นมิได้ เธออยากจะปฏิเสธ แต่หัวใจกลับไวกว่าความคิด หญิงสาวแย้มเรียวปากหยักสีกุหลาบและตอบเขาเสียงเนิบ

“ลดากลัวว่าจะเป็นการรบกวนคุณมากกว่าค่ะ”

“ผมเต็มใจ...” เขาพูดได้แค่นั้นก่อนบีบมือเธอเบา ๆ ซึ่งหากสวมถุงมือไว้หญิงสาวก็คงไม่รู้เลยว่าร่างกายของโรดิออนร้อนมากแค่ไหน และความอบอุ่นเปี่ยมพลังมากมายก็ถูกส่งมายังเธอ