บทที่ 37 ทำไมต้องทน

“ยังไม่กลับอีกเหรอ” ฉันปลีกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนเดินตรงเข้าไปหาภูผา ก่อนที่เขาจะเดินมาถึงตัว กลัวว่าจะมีเรื่องกับเจ้าขุนอีก

“.......” เขาเงียบ สายตาเรียบนิ่งมองที่เสื้อนักเรียน สายตาเขามันนิ่งเฉยชาจนดูน่ากลัว เอาแต่จ้องตรงแขนเสื้อที่เจ้าขุนเขียนพร้อมรูปหัวใจสองดวงเคียงคู่กัน ฉันนี่แทบไม่กล้ามองหน้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ