บทที่ 7 เพราะคือเธอ
“.....” น้ำอุ่นนั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มองไปรอบๆ อย่างหวาดหวั่น เมื่อเขาพาเธอมาที่ห้องหลังจากที่กินข้าวเสร็จ
“จะ 20.00 น. แล้วด้วย” คนตัวเล็กมองไปที่นาฬิกาที่ผนังห้อง
“อุ่นเชื่อใจภูผาได้จริงๆ ใช่ไหม” เธอถามตัวเองในใจ มองไปรอบๆ รอเจ้าของห้องที่หายเข้าไปในห้องน้ำ
“ชอบแข่งรถเหรอ?” มือบางหยิบภาพถ่ายแฟนหนุ่มในชุดนักแข่ง MotoGP ที่ตั้งไว้ที่กลางห้องนอน
“สวยจัง” แต่เธอต้องละจากภาพถ่ายเมื่อเห็นสิ่งที่น่าสนใจกว่า ที่จัดวางเก็บรักษาเป็นอย่างดีในตู้โชว์ มันเป็นโมเดล MotoGP จำลองเหมือนจริง มาเวอริก บีญาเลส (Maverick Viñales), มาร์ก มาร์เกซ (Marc Márquez) และนักแข่งอีกหลายคนที่เขาชื่นชอบ
แต่ที่สะดุดตามากที่สุด เป็นภาพถ่ายคู่กับ วาเลนติโน่ รอสซี (Valentino Rossi) นักแข่ง MotoGP ระดับโลก ไหนจะถ้วยรางวัลชนะเลิศจากหลายๆ สนามเต็มไปหมด
“อาบน้ำก่อนไหม”
“เฮือก!!”
โครม!!
เพล้ง!!!
คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ มือทาบอก เซถลาไปชนชั้นวางของ ที่เขาวางโมเดลจำลองใหญ่น้อย ล้มลงแตกกระจายเกลื่อนพื้น เมื่อเสียงเข้มเอ่ยขึ้น
“........” น้ำอุ่นถึงกับอึ้ง มือปิดปาก นี่เธอทำอะไรลงไป เขาต้องโมโหเธอมากแน่ๆ ที่ทำของรักของหวงเขาพังเละแบบนี้
“ไปอาบน้ำก่อนสิ เดี๋ยวเราไปส่ง” ภูผาที่ใส่เพียงผ้าขนหนูพันเอวเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้าท่าทางเขานิ่งเงียบ ก่อนจะเดินผ่านหน้าน้ำอุ่นที่ตกใจจนตัวสั่น เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เป็นอะไร” เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่ยืนนิ่ง เขาเดินกลับมาดูเธอด้วยความเป็นห่วง
“อะ...อุ่นไม่ได้ตั้งใจ” เธอเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า มองหน้าสบตาเขา ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความกลัว น้ำตาเม็ดใสไหลอาบสองแก้มโดยไม่รู้ตัว
พรึบ!!
“เราไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ร้องไห้ทำไม ไปอาบน้ำ เดี๋ยวเราเก็บเอง” ร่างเล็กถูกดึงเข้าไปกอด มือหนาลูบหัวอย่างปลอบโยน
“อึก...” น้ำอุ่นเอาแต่ร้องไห้อย่างห้ามตัวเองไม่ได้
“หยุดร้อง มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น” เขาจูบลงขมับเธอหนักๆ ปาดซับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างอ่อนโยน
ถ้าเป็นคนอื่นทำของรักเสียหายแบบนี้ เขาคงจับโยนออกนอกหน้าต่างไปแล้ว แต่นี่เป็นเธอ คนที่เขารู้สึกดีด้วย แล้วยิ่งเห็นเธอร้องไห้แบบนี้ ใครจะใจร้ายต่อว่าเธอได้ลงคอ
“แต่มันเป็นของรักภูผา อุ่นขอโทษจริงๆ” คนตัวเล็กในอ้อมกอดพูดเสียงสะอื้นไห้
“ของรักเราคืออุ่น ไม่ใช่ของพวกนั้น” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่นกว่าเดิม เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกรักคนตรงหน้าได้มากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ก็เพิ่งจะพบกัน แต่มันรู้สึกเจ็บ เจ็บหน้าอกข้างซ้ายเวลาที่เห็นเธอร้องไห้
นอกจากน้องสาวขี้อ้อนอย่างภูพิงค์ และเพื่อนรักอย่างญี่ปุ่น และน้อง ๆ คนอื่น ๆ ในตระกูล เขาก็ไม่เคยสนใจใคร นอกจากผู้หญิงคนตรงหน้านี้
“หยุดร้อง ไปอาบน้ำ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ มองหน้าสบตาคู่กลมโต ที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา
“ภูผาไม่โกรธอุ่นจริงนะ อุ่นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” คนในอ้อมกอดพูดเสียงสะอื้นอย่างรู้สึกผิด และคิดไม่ออกเลยว่ามูลค่ามันจะเท่าไหร่ แต่ที่แน่ ๆ เธอคงไม่มีปัญญาชดใช้ให้เขาแน่
“เราทำให้อุ่นตกใจเอง เราจะโกรธอุ่นได้ไง หยุดร้องถ้าไม่หยุดเรา....” สายตาเย็นชาจ้องมองริมฝีปากบางสีชมพู
“.....” คนในอ้อมกอดถึงกับเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อรู้ถึงความคิดคนตรงหน้า
“งั้นก็ไปอาบน้ำ ใส่เสื้อผ้าเราได้ไหม” ใบหน้าหล่อๆ โน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยหวาน
“....” น้ำอุ่นได้แต่พยักหน้า ก้มหน้าหลบสายตาเย็นชาคู่นั้นด้วยความเขินอาย
“ไปได้แล้ว” เขาเอ่ยเสียงกระซิบ หอมแก้มใสเบาๆ ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้า
ตึก ตึก ตึก
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ เขากำลังทำให้เธอหวั่นไหว กับสายตาเย็นชาคู่นั้น ที่มันเต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่เขาไม่โกรธเธอจริงๆ ใช่ไหม? คิดแล้วก็จะร้องไห้ ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้
ก่อนคนตัวเล็กจะรีบเดินเข้าห้องน้ำเมื่อถูกสายตาเย็นชาคู่นั้นหันมาจ้อง
“ทำไมต้องกลัวเขาขนาดนี้ด้วย แล้วทำไมต้องทำตามที่เขาบอก ยัยน้ำอุ่นเธอนี้มันซื่อบื้อจริงๆ” หญิงสาวบ่นพึมพำให้กับความโง่ของตัวเอง แทนที่จะให้เขาไปส่งบ้าน นี่อะไรเขาบอกอาบน้ำเธอก็อาบน้ำ
“.......” ส่วนภูผา หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จ เขามองไปยังพื้นห้องที่โมเดลของรักกระจายเกลื่อนไปทั่วห้องก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะลงมือเก็บกวาด กลัวว่าเธอเดินออกมาแล้วเศษแก้วเศษพลาสติกจะบาดเท้าเอา
จำได้ว่าเมื่อครั้งที่น้องชายตัวป่วนมาห้อง เคยทำโมเดลพัง เขาถึงกับสั่งห้ามไม่ให้น้องชายมาที่นี่อีก แต่ดูครั้งนี้สิ เฮ้อ...
“ฮึ...” นึกแล้วก็ขำตัวเอง เขายิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ในห้องน้ำ เธอคงจะกลัวเขาดุถึงได้ร้องไห้ออกมาขนาดนั้น
20 นาทีผ่านไป
“.....” น้ำอุ่นเดินย่างก้าวเบาๆ ด้วยท่าทางเขินอาย เมื่อต้องใส่เสื้อผ้าของแฟนหนุ่มที่เพิ่งจะคบกันได้ไม่กี่วัน แล้วแบบนี้เขาจะคิดว่าเธอเป็นคนยังไง
“เป็นอะไร?” ภูผาที่กำลังดูตารางแข่งรถ วางสายตาจากหน้าจอ มองไปที่คนรักที่ใส่เสื้อยืดสีดำตัวใหญ่เดินออกมาอย่างเก้ๆ กังๆ ดึงชายเสื้อให้ปกคลุมเข่า
“อุ่น....อยากกลับบ้าน” เธอกลั้นใจพูดมันออกไป เพราะกลัวเขาจะไม่พาไปส่งบ้าน
“.....” ภูผาพยักหน้ารับ เดินไปหยิบกุญแจรถ
ก่อนคนสองคนจะเดินตรงไปที่ลานจอดรถ ระหว่างอยู่บนรถต่างคนก็ต่างเงียบ
“ทำของเขาพังแบบนั้นก็สมควรที่เขาจะโกรธ เฮ้อ...” น้ำอุ่นแอบมองภูผาแล้วพูดต่อว่าตัวเองในใจ ที่เขาไม่พูดด้วยเขาคงจะโกรธเธอจริงๆ
“.....”
“อึก!” แต่ถึงกับต้องสะดุ้ง รีบก้มหน้าหลบสายตาเย็นชาคู่นั้น เมื่อถูกจับได้ว่ากำลังแอบมองเขา
“แวะกินอะไรก่อนไหม” เขาเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับชะลอรถ เมื่อเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง เพราะเมื่อตอนหัวค่ำเธอกินข้าวไปแค่นิดเดียว
“มะ...ไม่เป็นไร อุ่นเกรงใจ”
“เฮ้อ...” เมื่อได้ยินแบบนั้น ภูผาก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะตีไฟเลี้ยวแล้วจอดรถข้างทาง....
