บทที่ 9 ปรับความเข้าใจ

1 เดือนผ่านไป ตั้งแต่วันนั้น ทั้งสองคนก็ทำความรู้จักกันมากขึ้น น้ำอุ่นเริ่มเปิดใจให้ภูผา แต่... น้ำอุ่นก็คือน้ำอุ่น เธอปฏิเสธทุกครั้งที่แฟนหนุ่มจะซื้อข้าวของเสื้อผ้าแพงๆ ให้ ถึงเธอจะเป็นแค่เด็กผู้หญิงจนๆ แต่ก็ไม่อยากได้ข้าวของแพงๆ พวกนั้น ไม่อยากให้ใครมองว่ารักเขาเพราะเงิน

ส่วนภูผาเอง ก็ต้องทำใจและยอมรับในสิ่งที่น้ำอุ่นเป็น เขาเชื่อว่าสักวันเธอจะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำให้

“.....” ภูผานั่งมองนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้ 12.00 น. อีก 2 ชั่วโมงเขามีแข่งขัน MotoGP วันนี้เป็นนัดสำคัญเขาเลยอยากให้คนสำคัญอย่างแฟนสาวไปดูด้วย

“ภูผา” น้ำอุ่นวิ่งหอบเหนื่อย หลังจากที่สอบเสร็จ เธอรีบเก็บของออกจากห้อง เมื่อรู้ว่าแฟนหนุ่มมารอเธอนานนับชั่วโมง

“.....” ภูผาไม่พูดอะไร ปลดล็อกประตูให้แฟนสาว

“ขอโทษนะที่มาช้า” น้ำอุ่นพูดอย่างรู้สึกผิด ที่ปล่อยให้เขารอนาน เขาทำหน้านิ่งแบบนี้เขาคงจะโกรธเธอเอามาก ๆ

“พอดีอุ่นเพิ่งสอบเสร็จ ขอโทษจริงๆ”

“ขอโทษอะไร” เขาเอ่ยเสียงเรียบ มือหนาเอื้อมไปเขี่ยเกลี่ยปอยผมที่ติดแก้มออกให้เธออย่างอ่อนโยน

“หิวยัง ไปหาอะไรกินก่อน”

“.....” น้ำอุ่นพยักหน้ายิ้มๆ เพราะตอนนี้เธอก็หิวจนไส้จะขาดแล้ว

“ว่าแต่ภูผาจะพาอุ่นไปไหนเหรอ” น้ำอุ่นเอ่ยถาม พลางเอามือล้วงกระเป๋าหยิบขนมปังเนยเจ้าอร่อยออกมากินรองท้อง ขืนอยู่นานกว่านี้เธอได้หิวตายแน่ๆ เหตุจากเมื่อเช้าตื่นสาย เพราะมัวแต่คุยกับแฟนหนุ่ม ความกลัวว่าจะไม่ทันสอบ เลยยังไม่ได้ทานอะไร แต่ดีที่แฟนหนุ่มเป็นคนช่างสังเกตเลยแอบซื้อขนมใส่กระเป๋าไว้ให้ แต่กว่าจะมีเวลากินก็เที่ยงพอดี

“กินไหม” คนตัวเล็กแบ่งขนมให้อีกคน

“....” ภูผาไม่ตอบ แต่อ้าปากเพื่อจะให้เธอป้อน

“อร่อยไหม ภูผารู้ได้ไงว่าอุ่นชอบกินที่สุดเลย มันนุ่มๆ” เธอพูดยิ้มเคี้ยวขนมปังตุ่ยๆ อย่างอร่อย ในระหว่างที่อีกคนหน้านิ่งไร้ซึ่งรสชาติ

“......” ภูผายังคงไม่ตอบ เขาเอามือขยี้หัวเธอเบาๆ ก่อนจะขับรถออกไปทันที

“....ทำไมวันนี้นายดูเย็นชาจัง” น้ำอุ่นได้แต่แอบคิดในใจ วันนี้เขาดูแปลกๆ แต่เขาก็เป็นแบบนี้ทุกวัน หรือเป็นเพราะเธอคิดมากไปเอง “เฮ้อ...” แต่ก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ

“น้ำไหม” น้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นคนข้างๆ ทำท่าทางอึกอัก เขารีบยื่นน้ำส่งให้เธอทันที

“ขอบคุณ” น้ำอุ่นส่งยิ้มหวาน รีบรับน้ำมาดื่มทันที

“....” ภูผาชะลอรถให้ช้าลงเพื่อให้เธอดื่มน้ำ มันเป็นความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาไม่เคยละเลย เธออาจมองว่าเขาไม่สนใจเธอแต่จริงๆ แล้วเธออยู่ในสายตาเขาตลอด!

ไม่นานรถแลมโบกินีสีแดงคันหรู ก็วิ่งเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“ห้ามสั่งเยอะนะ เดี๋ยวกินไม่หมด” น้ำอุ่นรีบพูดขึ้นก่อนที่จะลงจากรถ เพราะถ้าพูดช้ากว่านี้มีหวังเขาได้สั่งอาหารเยอะๆ แล้วทานไม่หมด น่าเสียดาย

“......กินยังไงให้เลอะ” แต่ภูผากลับไม่ฟังที่อีกคนพูด เขาจ้องไปที่ริมฝีปากบาง ที่มุมปากเล็กเลอะไปด้วยน้ำตาล

“ตรงไหน หมดรึยัง?” ได้ยินแบบนั้นน้ำอุ่นรีบเอาหลังมือปาดเช็ดปากตัวเองทันที โดยไม่ได้สนใจมองว่าแฟนหนุ่มกำลังจ้องมองตัวเองอยู่

“.....” ภูผาไม่ตอบ แต่กลับโน้มหน้าหล่อๆ ขยับเข้าไปใกล้ ฝ่ามือหนาล็อกท้ายทอยเธอไว้ แล้วประกบปากจูบ เช็ดคราบน้ำตาลจากปากเธอด้วยวิธีของตัวเอง

“อึก” คนตัวเล็กในชุดนักเรียนถึงกับตกใจตาเบิกกว้าง เมื่อรู้สึกอุ่นที่ริมฝีปาก ไม่เคยชินกับรสจูบของเขาสักครั้ง

“ภูผา....” เธอพูดเสียงอ่อน สองมือดันแผงอกแกร่ง มองเขาด้วยสายตาเขินอาย

“เช็ดให้” ภูผาเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง สายตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง มองใบหน้าหวานที่แดงเถือกด้วยความเขินอาย ไม่ว่าจะจูบเธอเป็นร้อยเป็นพันครั้ง ก็ไม่เคยพอ ยิ่งเห็นคนตรงหน้าแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก เธอก็ยิ่งน่ารักน่าเอ็นดูสำหรับเขา

“.....หิวแล้ว” น้ำอุ่นรีบเปลี่ยนเรื่อง ถ้าอยู่แบบนี้ต่อวันนี้คงจะไม่ได้กินข้าว สายตาเย็นชาคู่นั้นมันเกินต้านทานจริงๆ

“......” ภูผาหอมแก้มใสหนักๆ ก่อนทั้งสองคนจะลงจากรถ เดินจูงมือกันเข้าไปในร้านอาหาร แต่แปลกทั้งๆ ที่อายุก็เท่ากัน ทำไมภูผาถึงได้ดูโตเป็นผู้ใหญ่มากขนาดนี้ ยิ่งใส่แจ็กเกตหนัง กางเกงยีน เสื้อยืด ของทุกชิ้นบนตัวเขาเป็นของแบรนด์ดัง ด้วยบุคลิกและท่าทางยิ่งทำให้เขาดูดี มีเสน่ห์ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง

แต่ดูเธอสิ ใส่ชุดนักเรียนถูกๆ ใช้ของตลาดนัดแพงสุด 199 บาท แต่เขากลับเดินจูงมือเธอไปไหนมาไหนอย่างไม่อายใคร เพราะเขาดีแบบนี้ เธอจึงเริ่มเปิดใจให้เขาทีละนิด จนมันมากขึ้นทุกวัน

“สเต๊กแซลมอน 2 ที่” ทันทีที่เข้าไปในร้าน ภูผาได้สั่งอาหารทันที ส่วนน้ำอุ่นก็ได้แต่มองบรรยากาศภายในร้าน อย่างตื่นตาตื่นใจ ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนนี่มันร้านอาหารหรือสถานที่ท่องเที่ยว ทำไมถึงได้จัดตกแต่งได้สวยงามแบบนี้

“เอาอะไรอีกไหม” ภูผาเอ่ยถาม เมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่สนใจสวนดอกไม้มากกว่าตัวเอง

“......พอแล้ว แค่นี้ก็กินไม่หมดแล้ว” น้ำอุ่นหันกลับมาตอบเขายิ้มๆ แต่ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นแววตาเย็นชาคู่นั้น ที่มองเธออย่างไม่พอใจ หรือเธอจะทำอะไรผิดไปรึเปล่า เฮ้อ... ผู้ชายคนนี้ทำไมเข้าใจยากจัง

“ทำไมวันนี้ภูผาดูดุจัง หรือโกรธอะไรอุ่นรึเปล่า?” เธอถามเขาออกไปตรงๆ ถ้ามีอะไรจะได้ปรับความเข้าใจกันตรงนี้

“......โกรธ!!” ภูผาทำหน้านิ่ง จ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่กะพริบตา

“โกรธที่น้ำอุ่นสนใจอย่างอื่นมากกว่าเรา!”

“?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม จ้องหน้าเขาตาเขม็งด้วยความไม่เข้าใจ

“สนใจอย่างอื่น ภูผาหมายถึงอะไร ดอกไม้พวกนั้นน่ะเหรอ?” เธอมองไปที่ดอกไม้ที่จัดแต่งไว้อย่างสวยงาม

“ไม่หรอกมั้ง เขาคงจะไม่งอนกับเรื่องแค่นี้ใช่ไหม” เธอได้แต่มองและก็คิด

“.....” ส่วนภูผาก็ยังคงเอาแต่นั่งเงียบ

“ก็อุ่นเห็นมันสวยอุ่นก็แค่มอง” ไม่รู้จะพูดยังไงดี ระหว่างเธอกับเขายังคงต้องมีเรื่องให้ปรับตัวเข้าหากันอีกเยอะ

“เราอยากเป็นคนเดียวในสายตาอุ่น!”