บทที่ 47 46

หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“อย่าบอกนะว่าเป็นบ้านหลังที่เรานั่งอยู่”

“หลังนี้แหละ เมื่อก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้ ฉันให้คนรื้อแล้วสร้างขึ้นใหม่”

เท่านั้นแหละหัวใจฉันราวกับถูกกระชากลงไปอยู่ตาตุ่มผวากอดแขนคลื่นแน่น

“เฮ้ย! เป็นอะไรของเธอ”

“นะนายทำไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้” ฉันมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางหวาดกลัว

“เฮ้! นี่อย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ