บทที่ 9 อารมณ์เพียงชั่ววูบ
อารมณ์เพียงชั่ววูบ
“พี่ชัชหยุดเถอะค่ะ หนูนิดไม่สบาย”
ร่างกายของเธอไม่อาจจะรวบรวมเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน แรงอารมณ์ของชายหนุ่มได้
หนูนิดยกมือทั้งสองขึ้นมาไหว้ เพื่อขอให้เขาหยุดทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
“ไม่ต้องมายกมือไหว้ เธอต้องรับผิดชอบที่ล้ำเส้นข้อตกลงระหว่างเรา”
ชัชนนท์คว้ามือเล็กที่กำลังพนมไหว้เขา กางออก และใช้มือหนาของเขาประกบไว้ก่อนที่จะใช้ปากหนาซุกไซ้ซอกคอยาว
เมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างกายเขาไม่ขัดขืนแล้ว ชัชนนท์ก็ใช้นิ้วเกี่ยวยกทรงที่ห่อหุ้มพวงดอกบัวแสนอวบอิ่มไว้ จนมันหลุดออกจากกันอย่างง่ายดาย
ความงดงามของวัยแรกสาว ที่เขาไม่เคยสนใจ แต่วันนี้มันกลับยิ่งยั่วยวนใจเขายิ่งนัก
ปากหนาค่อยซุกซนลงมาต่ำจนถึงยอดอกที่ชูช่อสีชมพู รอรับลิ้นสากที่พร้อมจะตวัดเล่นไปมาอย่างสุขใจ
“ไม่ขอร้องให้หยุดแล้วเหรอ”
ชัชนนท์เงยหน้าจากสิ่งที่เขากำลังเชยชม เพื่อมองหน้าสวยของสาวน้อยตรงหน้า ว่าทำไมถึงเงียบไป ไม่มีแม้แต่เสียงครางหรือเสียงพูดอะไร
“หนูนิด หนูนิด”
หญิงสาวที่นอนป่วยหนักด้วยพิษไข้ เธอไม่รู้สึกตัว เมื่อชัชนนท์จับตัวเธอถึงได้รู้ถึงความร้อนระอุ
ผ้าชุบน้ำเย็นถูกนำมาเช็ดตัวให้หนูนิด ที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่อะไรนอกจากชุดชั้นใน ในส่วนล่างเพียงอย่างเดียว
“อย่าเป็นอะไรนะหนูนิด พี่ขอโทษ”
ชัชนนท์เช็ดตัวจนทั่วทุกซอกทุกมุม ความรู้สึกผิดมันรุมเร้าเขา อย่างแทบจะไม่อยากให้อภัยตัวเอง
ผ้าห่มผืนหนาถูกเอามาห่มให้ความอบอุ่น ให้กับร่างบางที่นอนเกือบเปลือยเปล่าอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก
ชายหนุ่มคว้าเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขา มาใส่ให้กับหญิงสาว เพราะมันดูจะใส่ง่ายกว่าเสื้อตัวอื่นของเธอ
เกือบชั่วโมงแล้ว ที่ชัชนนท์ทำได้แค่เพียงนั่งเช็ดตัวหญิงสาวที่หลับไปเพราะพิษไข้
“พี่ชัช”
หนูนิดเริ่มรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ดีใจ ที่เขายังเป็นห่วง เมื่อเห็นภาพของชัชนนท์นั่งหลับอยู่ข้างๆตัวเธอ
“ดีขึ้นไหมหนูนิด ทำไม่บอกว่าเป็นไข้แบบนี้ พี่จะได้พาไปหาหมอ”
ชัชนนท์ลุกขึ้นมานั่งข้างๆ พร้อมกับคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดตัวต่อ
“หนูนิดจะโทรศัพท์ไปฝากพี่ชัชซื้อยา แต่พี่วางสายก่อน”
ชายหนุ่มนึกถึงที่เขากำลังจะเข้าได้เข้าเข็มกับหมอเจียว แล้วอยู่ดีๆหนูนิดก็โทรมาขัดจังหวะ ที่แท้เธอแค่ต้องการจะบอกฝากเขาซื้อยา
ถึงแม้อาจารย์ชัชจะรู้สึกตัวว่าผิดแค่ไหน แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำว่าขอโทษออกมา
“ค่อยๆนั่งนะ เดี๋ยวพี่เอายาแก้ไข้ให้กิน”
เมื่อชัชนนท์เดินเข้าไปหยิบยาในห้องนอน หนูนิดก็ใช้มือสำรวจตัวเอง เธอกำลังใส่เสื้อของเขาเสื้อชั้นในถูกถอดออก ส่วนล่างก็มีเพียงแค่ชั้นในตัวจิ๋วเพียงตัวเดียว
“ค่อยๆลุก กินยา นอนกินเดี๋ยวจะสำลัก”
ชายหนุ่มค่อยๆประคอง หญิงสาวให้นั่งเพื่อกินยา โดยที่หนูนิดยังคงใช้ผ้าห่มปิดบังตัวเองไว้
“เข้าไปนอนในห้องไหวไหม เดี่ยวพี่จะคอยไปเช็ดตัวให้”
ชัชนนท์พยายามจะพยุงตัวหนูนิดให้ลุกขึ้นจากโซฟา แต่หญิงสาวกับทำท่าขัดขืน
