บทที่ 7 บทที่ 6 จากลา
ทั้งสองคนนั่งกินปิ้งย่างกันอย่างเอร็ดอร่อย ตุ้ยนุ้ยสั่งแต่อาหารทะเลเพราะว่าเธอชอบกินมาก ๆ ซึ่งมาร์ครู้ดีถึงพาเข้ามากินที่นี่ เอาจริงตุ้ยนุ้ยเป็นเด็กขี้เกรงใจมากและถ้าบางอย่างเขาไม่ยัดเยียดให้ หญิงสาวก็ไม่ยอมรับไว้
"วันนี้ใส่สร้อยที่พี่ให้ไหมคะ"
"นี่ไงคะใส่มาอยู่แล้ว แต่ว่าเสื้อมันบังไว้ค่ะก็พี่มาร์คไม่ให้ตุ้ยนุ้ยแต่งตัวโป๊นี่นา ก็เลยใส่เสื้อยืดมา"
"ดีแล้วค่ะเป็นเด็กเป็นเล็ก แต่งตัวแบบนี้แหละน่ารักที่สุด"
เขาเอ่ยชมเด็กสาวไม่ขาดปาก เพราะความน่ารักของเธอมันทำให้เขาหลงใหลและอยากจะอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา แต่ด้วยภาระหน้าที่ชายหนุ่มจึงไม่สามารถอยู่ต่อได้นานกว่านี้ แต่ว่าเขาจะพยายามมาหาเธอบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ที่มาร์คกินกุ้งไหมคะ เดี๋ยวตุ้ยนุ้ยแกะให้"
"นั่งกินเลยเดี๋ยวกุ้งพี่แกะเอง"
"ดูแลกันอีกแล้ว จะไม่ให้ตุ้ยนุ้ยไม่ทำอะไรเลยเหรอคะ จะสบายเกินไปแล้วนะ"
เด็กสาวบ่นออกมาด้วยใบหน้างอง้ำ ไม่ยอมให้เธอแตะต้องอะไรเลยเอาแต่อำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง เธอจึงรู้สึกว่าไร้ประโยชน์สำหรับเขา
"พี่ชอบดูแลมากกว่าเข้าใจปะ"
"เข้าใจก็ได้ค่ะ งั้นแกะมาเยอะๆ เลยค่ะ ตุ้ยนุ้ยหิว"
เด็กสาวบ่นออกมาก่อนจะหยิบกุ้งกินต่อ ส่วนมาร์คนั่งแกะกุ้งให้หญิงสาวหลายตัว ไหนจะปู หอย และปลาหมึก เยอะแยะหลากหลายไปหมด
กว่าที่ทั้งคู่จะกินกันจนอิ่มก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว และเมื่อออกจากร้านบุฟเฟ่ต์ทะเลเผา ทั้งสองคนก็กุมมือกันไปเดินย่อยอาหาร มาร์คเลือกที่จะให้คนรักไม่เดินผ่านร้านของแบรนด์เนม เพราะไม่อย่างนั้นราคากระเป๋าจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป
"ตุ้ยนุ้ย"
"ว่าไงคะ"
เด็กสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้ามึนงง อยู่ ๆ ก็เรียกชื่อเธอแล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ
"ไอ้ที่หนูไปสอบชิงทุนเขาจะประกาศผลวันไหนเหรอ"
"อีก 1 อาทิตย์ค่ะ นี่ก็ลุ้นมากเลยนะคะว่าจะได้หรือเปล่า แต่ว่าตุ้ยนุ้ยทำข้อสอบได้ทั้งหมดเลยนะคะเก่งไหมล่ะ"
เด็กสาวโม้โอ้อวดให้ชายหนุ่มฟังด้วยใบหน้าร่าเริงแจ่มใส ชายหนุ่มยื่นมือไปยีผมหญิงสาวเล่นจูบหน้าผากบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะยิ้มออกมา
"เก่งมากค่ะ ตุ้ยนุ้ยของพี่เก่งที่สุดอยู่แล้ว"
"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เพราะฉะนั้นตุ้ยนุ้ยสอบผ่านแน่นอนหายห่วง"
ทั้งสองคนหัวเราะออกมาขำขันพากันไปเดินซื้อของกินเล่นให้หญิงสาวเอาไปฝากที่บ้านด้วย ถึงแม้ว่าจะโดนบ่นเรื่องการใช้เงิน แต่ด้วยความที่เป็นเขา ชอบดื้อกับเธออยู่แล้วจึงไม่รับฟังและซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า
"พี่มาร์คหนูบอกว่าอย่าใช้เงินเยอะไง"
"เอาน่าเดี๋ยวกลับไปที่กรุงเทพฯ พี่จะทำงานเก็บเงินเยอะ ๆ เพื่อมาเลี้ยงดูหนู"
"ถ้าเป็นแบบนี้ตุ้ยนุ้ยไม่มาด้วยแล้วนะคะ พี่มาร์คไม่น่ารักเลย ไม่เชื่อฟังหนูเลย"
"โอ๋ ๆ พี่เชื่อฟังหนูทุกอย่างอยู่แล้วค่ะ เพียงแค่ครั้งนี้พี่แค่อยากตามใจหนูให้เยอะ ๆ เพราะว่าเรานาน ๆ จะได้เจอกันทีหนึ่ง เข้าใจนะคะ"
เด็กสาวทำหน้างอใส่ชายหนุ่มแต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาเพราะว่าโกรธเขาไม่ลง เธอรับถุงขนมจากมือของเขามาถือไว้ และตอนนี้ก็คงจะต้องแยกย้ายจากกันแล้ว
"หนูจะได้เจอพี่มาร์คอีกตอนไหนคะ"
"ก็ถ้าเกิดว่าตุ้ยนุ้ยสอบชิงทุนได้ เราจะได้เจอกันทุกวันค่ะ"
"ทำไมคะ พี่มาร์คจะมารับมาส่งตุ้ยนุ้ยที่มหาวิทยาลัยเหรอคะ"
"แน่นอนสิคะ พี่จะไปรับไปส่งหนูเอง"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะสวมกอดเอวชายหนุ่มเอาไว้แน่น เธอเองอยากจะเจอเขาในทุกวันแต่ก็ต้องหักห้ามใจเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
"ต้องคิดถึงพี่มาร์คแน่เลยค่ะ"
"พี่จะพยายามเคลียร์งานให้เสร็จ จะได้มีเวลาคุยกับหนูเยอะ ๆ แต่ถ้าเกิดว่ามีโอกาสได้เดินทางมาพี่จะมาหาหนูทันที"
"สัญญาแล้วนะคะ"
เด็กสาวยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยสัญญากับเขา ชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่ายรับปากในเรื่องที่เธอต้องการ
"สัญญาค่ะ"
ทั้งสองคนทำสัญญากันเอาไว้หลังจากนั้นก็บอกลากัน เนื่องด้วยมาร์คจะต้องรีบเดินทางกลับ เพราะเดี๋ยวจะไม่ทันเวลา
ชายหนุ่มหอมแก้มหญิงสาวซ้ายขวากลั่นแกล้งไม่หยุดจนเธอต้องดันใบหน้าของเขาออก
"พอแล้วค่ะอย่ามาใกล้กันสิ"
"ก็คนมันรักคนมันคิดถึงนี่นา"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงออดอ้อนกอดรัดร่างบางเอาไว้แน่น ก่อนจะจูบหน้าผากอีกสองทีอย่างแกล้งหยอก
"พี่มาร์ค...!"
"ฮ่า ๆ ทำไมหนูน่ารักจัง"
"ไม่ต้องมาชมเลย หนูต้องไปแล้วนะคะแล้วเดี๋ยวถ้าผลออกเมื่อไหร่ ตุ้ยนุ้ยจะรีบโทรศัพท์บอกทันทีเลยค่ะ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะดีผมหญิงสาว กุมมือพาเดินไปส่งที่หน้าห้าง รอจนกว่าคนขับรถที่ไร่ของเธอมารับ โบกมือลากันและกันด้วยใบหน้าแสนเศร้า
"ไปก่อนนะคะ"
"ค่ะ... คุยกันตอนเย็นนะคะ"
ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวไปจนลับสายตา รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมากที่มีเวลาอยู่กับเธอเพียงแค่ 2 วันเท่านั้น และเขาภาวนาขอให้เธอสอบติดจะได้เข้ามาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ
หลังจากที่แยกย้ายชายหนุ่มก็กลับไปที่โรงแรมเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับพร้อมกับผู้ช่วย ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงที่ปลายทาง กลับไปพักผ่อนที่บ้านและพอช่วงดึกเขาก็ยังคุยกับเด็กสาวเหมือนเดิมเป็นเวลาปกติ แต่ว่าไม่สามารถคุยได้นานเพราะรายนั้นง่วงเร็ว
เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ และช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึงสักที ตุ้ยนุ้ยยืนลุ้นหน้าจอโน๊ตบุ๊ค รอเวลาประกาศผลการสอบชิงทุนมหาวิทยาลัยดังในกรุงเทพฯ คุณพ่อบอกว่าถ้าเธอสามารถสอบได้ท่านจะอนุญาตให้ไปเรียนโดยไม่ห้ามซึ่งเธอคาดหวังมากที่จะได้เรียนมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในประเทศ
"กรี๊ดดดดด มาแล้ว"
เธอกดรีเฟรชหนึ่งครั้งก่อนจะไล่ดูรายชื่อผู้ที่ผ่านการคัดเลือก และเกือบจะถอดใจแล้วแต่บังเอิญว่าเจอชื่อของตัวเองอยู่สุดท้ายพอดี
"อร๊าย...! ฉันทำได้แล้ว"
เด็กสาวกรีดร้องออกมา กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ในที่สุดเธอก็ทำได้แล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ต้องภูมิใจในเธอแน่นอน
"โทรศัพท์ไปบอกพี่มาร์คดีกว่า"
เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็รีบกดโทรศัพท์ไปหาชายที่รักสุดหัวใจ และถ้าเขารู้ว่าเธอจะได้ไปเรียนที่กรุงเทพฯ ขึ้นมา คงจะดีใจมากแน่นอนเลย
