บทที่ 227

อังเดรขยับตัวเมื่อแสงแดดยามเช้าอันนุ่มนวลลอดผ่านหน้าต่างที่ยังมีคราบฝนเกาะ สาดส่องลำแสงสีเทาจางๆ ไปทั่วห้อง ไฟยังคงดับอยู่ แต่พายุได้ผ่านพ้นไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงบของวันใหม่

เขาค่อยๆ กะพริบตา ความเจ็บปวดที่หัวไหล่ดึงความสนใจของเขาไปก่อนเป็นอันดับแรก

ครอส

น้ำหนักของชายคนนั้นกดทับแขนของเขา—...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ