บทที่ 8 บทที่ 4 เงื่อนไข 50%

บทที่ 4 เงื่อนไข

“กลับมาแล้วเหรอแก้ว” เสียงทุ้มคุ้นหูดังแทรกความว้าวุ่นของหัวใจเข้ามา แก้วกัลยาหันขวับไปตามเสียงทักพร้อมปรับสีหน้าแล้วระบายยิ้มออกมา

“พี่ใหญ่” ร่างเล็กโผเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกอัดแน่น วันนี้ทั้งวันเธอทำเรื่องไม่ดีต่อเขามากมายและละอายใจเกินกว่าจะสารภาพออกไปได้ เรื่องราวที่เพิ่งพบเจอมาทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้รักและทะนุถนอมเธอมากเพียงใด ไม่ว่าจะเป็นการกระทำ คำพูดที่เขาแสดงออกช่างแตกต่างจากผู้ชายอีกคนไกลโข

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”

“สักพักแล้วค่ะ แล้วเมื่อกี้ใครมาส่งเหรอ?” พิศาลเอ่ยถามเมื่อมองเห็นรถยนต์คันหรูไม่คุ้นตาที่แฟนสาวนั่งมาแล่นไกลออกไป ใบหน้าหวานเจื่อนสีลงเล็กน้อยยิ่งทำให้ชายหนุ่มใจคอไม่ดี ไม่ใช่ความรู้สึกไม่ไว้ใจแต่มันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย วันนี้เพื่อนที่ทำงานของแก้วกัลยาโทรมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านอาหารให้เขาฟังว่าแฟนสาวถูกผู้ชายหน้าตาดีพาตัวขึ้นรถไปเขาจึงรีบร้อนมาหาเธอที่บ้านแต่เมื่อมาถึงกลับพบว่าเธอยังไม่กลับบ้าน เขายืนรอเธอมาสี่ชั่วโมงจนกระทั่งรถยนต์คันดังกล่าวแล่นเข้ามาจอดพร้อมร่างเล็กเดินลงมา หัวใจปวดแปลบอย่างไร้สาเหตุเหมือนข้างในกำลังร้องเตือนถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา

“อ๋อ ลูกค้าของบริษัทน่ะค่ะ” แก้วกัลยาอึกอักก่อนจะโกหกคำโต ภาวนาให้พิศาลไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องผิดหวังในตัวเธอมาก

“เข้าบ้านกันเถอะค่ะ” แก้วกัลยาจูงมือแฟนหนุ่มเข้าไปในร้านตามปกติ หญิงสาวพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ภาวนาให้แฟนหนุ่มไม่สงสัยอะไรมากไปกว่านี้ พิศาลยิ้มบางๆ แล้วเดินตามแฟนสาวเข้าไปเขาเองก็ไม่แสดงออกว่ารู้อะไรเช่นกัน

หากเธอไม่ต้องการบอกอะไร เขาก็ไม่อยากถามอะไรเช่นกัน…

แก้วกัลยาวางจานผัดคะน้าลงบนโต๊ะเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามแฟนหนุ่ม มือเล็กตักข้าวแล้วส่งจานให้เขาด้วยรอยยิ้ม พิศาลยิ้มรับกับความรู้สึกบางอย่างที่นับวันยิ่งพอกพูนขึ้นในหัวใจ นานมาแล้วที่เขาตั้งคำถามบางอย่างขึ้นในหัวใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามีกำแพงบางอย่างกางกั้นเขาเอาไว้จากเธอ

หญิงสาวรับรู้ได้ถึงความผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้น สายตาที่พิศาลจ้องมองมันดูเลื่อนลอยและตั้งคำถาม แต่แก้วกัลยาก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะเอ่ยถามอะไรกับเขาเช่นกัน เธอกลัวว่าคำถามเหล่านั้นจะย้อนกลับมาหาตัวเอง

“แก้ว” พิศาลเอ่ยเรียกแฟนสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ความจริงแล้วที่เขามารอพบเธอในวันนี้ไม่ได้มีเพียงเรื่องที่เกิดขึ้นในที่ทำงานของเธอเท่านั้นแต่ยังมีเรื่องอื่นที่สำคัญมากกว่าหลายเท่า

“พี่ใหญ่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ บอกแก้วมาเถอะ เราไม่เคยมีอะไรปิดบังกันนะคะ” แก้วกัลยาเอื้อมมือไปกุมมือของแฟนหนุ่มเอาไว้ เมื่อรับรู้ได้ถึงความวุ่นวายใจในแววตาของเขา หญิงสาวเดาว่าเขาต้องกำลังเผชิญปัญหาบางอย่างแน่นอน

“คือพี่ เอ่อ พี่” พิศาลสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเริ่มต้นเอ่ยเรื่องที่เขาต้องบอกเธอ “เรื่องบ้านน่ะคือว่า…เราคงต้องยกเลิกเพราะเงินค่ามัดจำบ้านพี่ให้แม่เอาไปไถ่บ้านที่ติดจำนองหมดแล้ว พี่ไม่มีเงินไปวางมัดจำบ้านแล้วแก้ว” ชายหนุ่มก้มหน้าเอ่ยเสียงเครือ เงินเก็บที่เตรียมไปวางมัดจำบ้านถูกนำไปไถบ้านของมารดาที่ถูกน้องชายเอาไปจำนองในบ่อนทั้งหมดแถมเงินค่าสินสอดและค่าแหวนแต่งงานก็ต้องนำไปขายเพื่อนำเงินมาจ่ายหนี้สินของน้องชายเช่นกัน

“พี่ขอโทษนะแก้ว ฮึก” ริมฝีปากหยักของชายหนุ่มสั่นเทิ้ม เสียใจที่ทำให้แฟนสาวต้องผิดหวัง เจ็บใจที่ตัวเองไม่มีความสามารถเป็นผู้นำได้แต่เขาไม่มีทางเลือกบ้านหลังนั้นสำคัญกับมารดาของเขามาก

“ไม่เป็นไรนะคะพี่ใหญ่ ไว้เราค่อยเก็บเงินกันใหม่ก็ได้แต่บ้านของคุณแม่ของพี่สำคัญกว่ามาก พี่ใหญ่ทำแบบนี้ถูกต้องแล้วค่ะ” แก้วกัลยากุมมือแฟนหนุ่มแน่นขึ้น สำหรับแก้วกัลยาแล้วบ้านที่อบอุ่นคือบ้านที่มีความรักอบอวลอยู่ข้างในไม่จำต้องหลังใหญ่ราคาแพงแค่เป็นที่ๆ เธอและคนที่เธอรักใช้เวลาที่เหลืออยู่ร่วมกันนั่นแหละคือบ้านสำหรับเธอแต่สำหรับพิศาลบ้านหลังนั้นคือความฝันทั้งหมดของชายหนุ่ม เธอรู้ดีว่าเขาเสียใจแค่ไหนที่ต้องปล่อยมือจากความฝันเดียวในชีวิตไป

“แก้วคือพี่ เอ่อ พี่ว่าเราเลื่อนงานแต่งออกไปก่อนนะ คือพี่อยากขอเวลาหาเงินอีกหน่อย พี่จะขยันให้มากขึ้นและพยายามให้มากกว่านี้ พี่สัญญาอีกแค่ปีเดียวความฝันของเราจะเป็นความจริงนะแก้ว พี่ขอเวลาอีกหน่อยนะ” คำขอร้องของพิศาลทำให้หัวใจของแก้วกัลยากระตุกวูบ มือเล็กที่เคยกุมมือแฟนหนุ่มเอาไว้ถูกดึงกลับทันที เธอไม่ต้องการเลื่อนงานแต่งงานออกไปไม่ว่าจะกี่วัน

“แค่ปีเดียวเท่านั้นนะแก้ว” แก้วกัลยาถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะพับเก็บความผิดหวังเอาไว้แล้วฝืนใจคลี่ยื่มออกมาพร้อมพยักหน้าเข้าใจอย่างเสียไม่ได้

“ถ้ามันทำให้พี่ใหญ่สบายใจ แก้วก็แล้วแต่พี่ใหญ่ค่ะ” คำตอบของแก้วกัลยาทำให้พิศาลมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มดีใจที่แฟนสาวเข้าใจความตั้งใจและภูมิใจที่เธอยังคงเป็นผู้หญิงที่รักแลเข้าใจเขามากที่สุดเช่นเคย หัวใจที่ห่อเหี่ยวมีเรี่ยวแรงขึ้นมา แค่ปีเดียวไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ความฝันเดียวในชีวิตถูกเติมเต็ม และแก้วกัลยาจะต้องภูมิใจในตัวผู้ชายคนนี้ที่สุด

แก้วรอพี่อีกนิดนะคนดี…

“กลับโรงแรม!” คยองซูตวาดเสียงดังพร้อมตวัดสายตาไปที่ลูกน้อง หลังจากเห็นหญิงสาวเดินหายเข้าไปในบ้านกับแฟนหนุ่ม ชายหนุ่มหงุดหงิดอย่างไร้สาเหตุ

“เอ่อ แล้วคุณแก้วกัลยาล่ะครับ” จีซูหันกลับไปถามเจ้านายด้วยความไม่เข้าใจ นี่เป็นครั้งแรกที่บอดี้การ์ดหนุ่มเห็นเจ้านายทำอะไรแบบนี้

เฝ้ามองอยู่ไกลๆ โดยไม่ทำอะไรเลย มันผิดวิสัยของผู้ชายอย่าง ‘คิมคยองซู’

“ปล่อยไปก่อน พรุ่งนี้ยัยนั่นจะวิ่งกลับมาหาฉันเอง” คยองซูเอ่ยเสียงเรียบอย่างไร้ความกังวล ข้อมูลใหม่ที่ได้มาวันนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนให้ผู้หญิงอวดดีคนนั้นวิ่งโร่กลับมาเขาอย่างไร้ทางเลือก

“เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงแบบนั้นเลยนะครับ เธอไม่น่าจะยอมรับเงื่อนไขของเจ้านาย” จีซูพูดในสิ่งที่รู้สึก เขามั่นใจว่ามองคนไม่พลาด

“หึ ยัยนั่นจะทำและต้องทำ” คยองซูแค่นหัวเราะเบาๆ สายตาคู่คมตวัดไปมองบ้านหลังเล็กที่แคบว่าห้องน้ำในโรงแรมของเขาอย่างกระหยิ่มใจแล้วเอ่ยต่อเสียงเย็น “เพราะยัยนั่นไม่มีทางเลือก…”

“กุลพี่อยากไปอยู่กับกุล พี่คิดถึงกุล ฮือ”

แก้วกัลยาเดินขึ้นบันไดเพื่อเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยใจเหม่อลอย ขาที่ก้าวออกไปชะงักค้างเมื่อร้องไห้ดังลอดออกมาจากห้องของบิดา หญิงสาวถอยหลังกลับมาหยุดยืนที่หน้าห้องแนบใบหูชิดประตูเพื่อฟังเสียง

“ฮือ กุลพี่รักษาร้านของเราไม่ได้ พี่ผิดสัญญาต่อเธอ พี่ทำให้ลูกเดือดร้อน เราไม่มีทางหาเงินไปคืนพวกมันได้ มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ฮือ พี่จะเอาร้านไปจำนอง ฮึก พี่ขอโทษนะกุล พี่ขอโทษ ฮึก” หัวใจดวงน้อยหล่นวูบ มือเล็กขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาเม็ดเล็กร่วงกราวราวเม็ดฝน เพียงได้ยินเสียงร่างกายก็ชาวาบจนขยับไม่ได้ ตั้งแต่เด็กจนโตเธอไม่เคยได้เห็นน้ำตาของบิดาแม้กระทั่งในวันที่มารดาจากไปบิดาก็ไม่มีน้ำตาสักหยดไม่ใช่ว่าท่านไม่เสียใจ แต่ท่านไม่ต้องการให้ลูกเห็นความอ่อนแอของตัวเอง หลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยรับรู้เลยว่าบิดาต้องทุกข์ใจเพียงลำพังและเหนื่อยล้าจากทุกสิ่งแค่ไหน หัวใจปวดร้าวทุกครั้งที่คิดถึงเสียงสะอื้นไห้แทบขาดใจของผู้ให้ชีวิต น้ำตาของเธอช่างไร้ค่าเมื่อเทียบกับน้ำตาของผู้ให้กำเนิด

แก้วกัลยากัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนจะก้าวขาที่สั่นเทาเข้าห้องตัวเอง

“แม่คะแก้วขอโทษ แก้วช่วยอะไรพ่อไม่ได้เลย ฮึก” หญิงสาวทรุดลงที่ข้างเตียงซบหน้าร้องไห้ออกมาสุดเสียง ชีวิตที่เคยสุขสงบและเต็มไปด้วยความหวังพังทลายลงแล้ว ในวันที่ท้องมืดครึ้มหมอกเมฆปกคลุมหนาแน่น แสงสว่างที่ส่องผ่านเข้ามากลับกลายเป็นมือมารของปีศาจที่เธอหวาดกลัว

“ฮือ แก้วจะทำยังไงดีคะแม่ แก้วจะทำยังไงต่อไปดี ฮึก ฮือ”แก้วกัลยาเอ่ยเสียงสะอื้นเฝ้าถามคนบนฟ้า เหตุใดชีวิตของเธอต้องพบเจอกับสิ่งเลวร้ายที่ถาโถมเข้ามาพร้อมๆ กันหรือที่ผ่านมาเธอยังเหนื่อยยากและลำบากไม่พอกัน ทางออกที่มีคือทางตันทว่าทางตันที่ว่ากลับเป็นทางรอดทางเดียวของทุกคนที่เธอรัก ภาพใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาทอวาบเข้ามาในหัวพร้อมข้อเสนอบ้าๆ ของเขา

“ฮือ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเรื่องบ้าๆ แบบนี้ต้องมาเกิดกับแก้ว ฮึก”