บทที่ 27

อมีเลียไม่สนใจเขาก่อนจะก้มลงมองบาดแผลของตัวเอง เท้าของเธอถูกหินคมบาด แถมข้อเท้าก็ยังพลิกอีกด้วย

เธอพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่เหงื่อเย็น ๆ ก็ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

เมสันก้าวเข้าไปช่วยเธอด้วยความรำคาญเล็กน้อย “โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ถ้าเจ็บจนยืนไม่ไหวทำไมไม่บอกกันดี ๆ จะทำเป็นเก่งไปทำไม”

ทันทีที่เขาช่วยพยุงเธ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ