บทที่ 7
ชายสูงอายุที่นั่งข้างหน้าเธอคือพ่อของเศรษฐเสถียร คุณท่านไททัส ศรีอมรรัตน
เมื่อไททัสได้ยินคำที่ญาสุมินทร์เรียก เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ "หนูเรียกฉันว่าอะไรนะ"
“คุณพ่อค่ะ” เธอทวนอีกครั้ง คราวนี้เบาลง กลัวว่าเธอจะทำให้เขาไม่พอใจ
"ดี! ดี! เยี่ยมเลย!" เขาหัวเราะคิกคักและรีบหยิบถ้วยน้ำชา
ญาสุมินทร์หยิบชาอีกถ้วยแล้วยื่นให้ มิลา “ุคุณแม่คะ น้ำชาค่ะ”
มิลามีความสุขพอๆ กับไททัส เธอดื่มชาแล้วจับมือญาสุมินทร์ "รู้ไหม หนูเป็นคนแรกที่รับเราเป็นพ่อแม่ของหนูเอง"
จากนั้นเธอก็มองไปที่บุตรชายและพูดอย่างมีความสุขว่า "ฉันไม่คิดว่าพระเกจิบนเขาราชาจะทำนายได้แม่นยำขนาดนี้ วันนี้ฉันต้องไปสวดมนต์เพื่อตอบแทนพระคุณท่าน"
“อย่าเพิ่งดีใจกันเร็วนักเลยครับ ไว้ดูกันอีกสามเดือนหลังจากนี้” น้ำเสียงของเศรษฐเสถียรเย็นชาและเยือกเย็น
เขาเหลือบมองญาสุมินทร์ ด้วยสายตาที่เย็นชาและเย็นยะเยือกไปพร้อมกัน จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นบน
มิลามองตามหลังบุตรชายไปอย่างตำหนิ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธออารมณ์เสียแม้แต่น้อย เธอดึงญาสุมินทร์ให้นั่งข้างๆเธอและถามเสียงเบาว่า "เมื่อคืนนี้หนูมีความสุขไหม"
เธอก้มศีรษะลงแล้วตอบด้วยเสียงเบาว่า “เอิ่ม...ก็ดีค่ะ”
"เธอสองคนได้...?" ดวงตาของมิลาเป็นประกาย เธอมองเข้าไปในดวงตาของญาสุมินทร์และพูดว่า "ฉันเห็นเธอสองคนจูบกัน"
ญาสุมินทร์ไม่รู้จะพูดอะไร
เธอควรจะตอบคำถามยังไงดี
เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ซึ่งเธอได้เสียจูบแรกของเธอไปพร้อมกับมีดวงตาคู่หนึ่งแอบมองอยู่ด้านนอกประตู
ณ เวลานั้น เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการวิ่งเอาหัวชนกำแพงให้ตายไปเลย
ญาสุมินทร์หน้าแดงและยิ่งก้มหน้าต่ำลง
โชคดีที่มีเสียงร่าเริงและอ่อนหวานดังขึ้น ช่วยชีวิตเธอจากความอับอายสุดขีด
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ และคุณพี่สะใภ้ของทิพย์!” ทิพย์มณี ศรีอมรรัตนวิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วทักทายทุกคน
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ!" ญาสุมินทร์เงยหน้าขึ้นและตอบอย่างร่าเริง
มิลามองเธอด้วยรอยยิ้มและไม่ได้ถามต่อ
เธอสั่งบุตรสาวว่า “ไปชวนพี่ชายลงมากินข้าวสิลูก”
"ทิพย์ไม่ไปค่ะ" ทิพย์มณีปฏิเสธ
“หนูไปตามเขาเองค่ะ” ญาสุมินทร์รับอาสาทันที นี่คือโอกาสที่เธอจะหลบเลี่ยงจากสถานการณ์ตอนนี้ได้
เธอหนีขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูห้องนอนแล้วพูดกับเศรษฐเสถียรว่า "ได้เวลาทานอาหารเช้าแล้วค่ะ คุณแม่บอกให้คุณลงไปข้างล่าง"
“คุณแม่งั้นเหรอ นี่คุณสนิทสนมกับครอบครัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่” เศรษฐเสถียรจ้องญาสุมินทร์ พร้อมกับพูดถากถาง "เป็นอย่างที่คุณต้องการ คุณแต่งเข้ามาในครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจ คุณคงตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับทั้งคืนสินะ"
"ใช่ค่ะ" ญาสุมินทร์ยังคงสงบนิ่ง “ดูเหมือนคุณจะรู้จักผู้หญิงดี”
“ผมไม่ได้รู้จักผู้หญิงดีหรอก แต่รอยคล้ำใต้ตาของคุณมันบอก ตอนลงไปข้างล่างคุณควรอธิบายให้พวกเขาเข้าใจ พวกเขาจะได้ไม่คิดว่าผมทำอะไรกับคุณ”
ญาสุมินทร์ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
เธอกระแอมในลำคอและพูดอย่างจริงจังกับเขาว่า "คุณแม่ถามฉันไปแล้วว่าเมื่อคืนนี้เราทำอะไรๆกันหรือเปล่า"
เธอเชื่อว่าเศรษฐเสถียรต้องเข้าใจว่า 'อะไรๆ' หมายถึงสิ่งใด
เป็นไปตามคาด เขาถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย "แล้วคุณตอบว่ายังไง"
“ฉันไม่ตอบ ทิพย์มณีเข้ามาขัดการสนทนาพอดี เธอเลยช่วยชีวิตฉันไว้”
“แล้วคุณแม่ล่ะ...”
“เมื่อคืนคุณจูบฉัน ยังจะแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ทำอะไรฉันอย่างนั้นเหรอ”
คราวนี้ ถึงคราวที่เศรษฐเสถียรเป็นฝ่ายพูดไม่ออก
เขาแค่ไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเขาเข้าใกล้ญาสุมินทร์ แต่คำพูดของญาสุมินทร์ทำให้เขารู้สึกผิด
ทำไมเขาต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะ เขารู้สึกรำคาญเล็กน้อย
เศรษฐเสถียรจับไหล่ญาสุมินทร์และกำลังจะเถียงกลับ
ญาสุมินทร์กระตุกริมฝีปากและยิ้มเยาะ เธอสะบัดมือเขาออกและรีบลงไปข้างล่างอย่างมีความสุข
ในที่สุดเธอก็ชนะเขา! ญาสุมินทร์ยิ้ม มีความสุขสุดขีดอย่างไม่ต้องสงสัย
