บทที่ 4 4

สุดท้ายนลินก็เข้าไปนั่งข้างตุลาการจนได้ เพราะว่าหากเสียเวลาจะไม่ทันได้รับประทานอาหารกันพอดี ตลอดการเดินทางไปร้านอาหารที่เจ้ามือเป็นคนเลี้ยงก็มีเพียงเสียงของข้าวปั้นที่ชวนคุยไม่ขาด ผิดกับอีกสาวที่นั่งเงียบ ถามคำตอบคำ และมีบางทีที่เผลอแอบมองตุลาการอยู่บ่อยครั้ง

ภัตตาคารอาหารอิตาลีร้านดังเป็นอีกธุรกิจของตุลาการ ทั้งสามเดินเข้ามาด้านใน ตุลาการเลือกห้องวีไอพีห้องเดิมที่เขาใช้เวลาออกมาเจรจากับคู่ค้าทางธุรกิจ อาหารมากมายหลากหลายรสชาติถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้าข้าวปั้นและนลิน สองสาวต่างพากันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะได้ยินตุลาการพูดขึ้น ทั้งสองไม่รอช้า ลงมือรับประทานอาหารยั่วน้ำลายตรงหน้า

“พี่ตุลามากินที่นี่บ่อยหรือคะ” ข้าวปั้นเป็นฝ่ายชวนคุยหลังจากวางแก้วน้ำลงเพราะเริ่มอิ่มท้อง ตามด้วยนลินที่เริ่มท้องตึงเหมือนกัน

“ไม่บ่อย แค่ตอนมาคุยงานกับคู่ค้า”

ข้าวปั้นพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นหันไปบอกนลินที่เงยหน้าขึ้นมอง

“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”

ข้าวปั้นบอกเสร็จก็เดินออกจากห้องอาหารสำหรับแขกวีไอพีชั้นบนของภัตตาคารที่แบ่งเป็นโซน ข้าวปั้นเดินออกมาย่อยอาหารและเพื่อให้สองคนนั้นได้คุยกันมากกว่าอยากจะไปเข้าห้องน้ำ เธอเดินตามทางยาวไปเรื่อย ๆ จนถึงโซนแขกระดับที่ต้องการความเงียบสงบและความเป็นส่วนตัวสูง

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”

ข้าวปั้นเผลอมองป้ายสีทองด้านหน้าห้องห้องหนึ่ง แล้วก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาเมื่ออยู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดกว้างออก พร้อมกับร่างใหญ่ของผู้ชายยืนประจันหน้า กลิ่นโคโลญจน์ชายอ่อน ๆ แต่กลับหอมชวนให้พิสูจน์ความหอม พร้อมกับชุดสูทสีเทาเข้มราคาแพงไม่น้อยของชายที่ยืนเต็มความสูงเลยศีรษะของเธอ ข้าวปั้นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมสัน นัยน์ตาดุคม และยังนิ่งสงบจนมองไม่ออกว่าเจ้าของดวงตาคู่นี้กำลังคิดอะไรอยู่

“จะยืนขวางทางอีกนานไหม” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติของสาวน้อยที่กำลังยืนจ้องหน้าของเขาอยู่ตอนนี้ ก่อนเจ้าตัวจะสะดุ้งอีกครั้ง รีบขอโทษแล้วเดินหลบไปทางอื่น ทิ้งให้ชายหนุ่มที่ถูกมองต้องหันตามร่างเล็กไป

ข้าวปั้นรีบซอยเท้ากลับไปที่ห้องอาหารที่มีตุลาการและนลินนั่งอยู่ด้านใน ท่าทางลุกลนของข้าวปั้นทำให้นลินสงสัย แล้วยิ่งใบหน้าขาวของเธอ

แดงก่ำอย่างกับออกไปวิ่งย่อยอาหารอย่างไรอย่างนั้น

“ห้องน้ำมันไกลจนต้องเหนื่อยหอบเลยหรือ”

“ไม่ใช่สักหน่อย” ข้าวปั้นปฏิเสธเสียงเบาเพราะในหัวกำลังคิดถึงบุคคลที่เธอเพิ่งเจอเข้าโดยบังเอิญ จะเรียกแบบนั้นได้หรือเปล่า ถ้าเธอไม่ยืนอยู่ตรงนั้นอาจจะไม่ได้เจอผู้ชายคนนั้นก็ได้

ตุลาการเห็นท่าทางแปลกไปของข้าวปั้นก็นึกเป็นห่วง เพราะถูกฝากฝังให้ดูแลเธอตอนที่พ่อกับแม่ของข้าวปั้นไม่อยู่ จึงถามออกมา พร้อมกับลุกขึ้นเดินมาใกล้ เอาหลังมือแตะบนหน้าผากเนียนของเธอเบา ๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าแดงเชียว”

“ข้าวปั้นไม่เป็นอะไรค่ะ เรากลับกันเถอะค่ะ มันดึกแล้ว”

ข้าวปั้นเอียงตัวหนีหลังมือของตุลาการแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดชวนทั้งสองให้กลับบ้าน ตุลาการพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่ข้าวปั้นกับนลินจะจับจูงกันออกจากห้องไปรอด้านนอกภัตตาคารอย่างเร่งด่วน ราวกับว่ากำลังหนีใครบางคน นลินได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เพราะถึงบ้านเมื่อไรเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าอาการแปลก ๆ ลุกลี้ลุกลนของข้าวปั้นมันมีสาเหตุมาจากอะไร

ข้าวปั้นและนลินเดินทางกลับมาถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อย ตลอดทางข้าวปั้นที่มักจะชวนคุยกลับนั่งเงียบผิดกับขาไปอย่างลิบลับ จะมีก็แต่ตุลาการที่ชวนคุยโน่นถามนี่ นลินเดินเข้าไปถามข้าวปั้นที่ล้มตัวลงนอนบนที่นอนอย่างสงสัยว่าอาหารที่ไปกินมามันทำให้เพื่อนของเธอเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยหรือ หรือว่ามีสาเหตุอะไรกันแน่

“เป็นอะไร หายไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมาในสภาพแบบนี้”

ข้าวปั้นลุกขึ้นขยับตัวนอนพิงหัวเตียงจ้องมองหน้านลินอย่างใช้ความ

คิด ก่อนจะเล่าเรื่องที่ไปเจอมาให้นลินฟัง

หลังจากฟังเรื่องราวที่ข้าวปั้นเล่ามานลินก็ตาโตจ้องมองเพื่อนของเธอแล้วยิ้มออกมา

“นี่เธอไปเจอคุณวิลเลียมมาหรือ ตัวจริงเป็นยังไง หล่อไหม” นลินถามเพราะอยากรู้ว่าตัวจริงกับในรูปจะแตกต่างกันมากแค่ไหน

“ก็เหมือนในรูปนั่นแหละ” ข้าวปั้นตอบไม่ตรงความจริง ตัวจริงหล่อเหลาและมีเสน่ห์ดึงดูดมากกว่าในรูปเสียอีก

“ไม่เชื่อ ฉันว่าตัวจริงต้องหล่อมากแน่ ๆ”

“ไม่เชื่อก็ตามใจ จะนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานด้วย” ข้าวปั้นล้มตัวลงนอนหันหลังให้นลินที่ส่งสายตาล้อเลียนเธอ แต่เพราะไม่อยากเซ้าซี้มากเกินไป นลินจึงล้มตัวลงนอนบ้าง

กลางดึกเกือบเที่ยงคืน คนที่บอกว่าจะนอนหลับเพราะต้องทำงานพรุ่งนี้ก็ยังไม่สามารถข่มตาหลับได้ เพราะเอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้นที่เจอเข้าโดยบังเอิญ และก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องเป็นเอามากมายขนาดนี้ เพียงแค่บังเอิญไปสบดวงตาคมกล้าที่จ้องมองมายังเธอเท่านั้น

เสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าปลุกเรียกคนที่นอนหลับข้างกายให้ลุกขึ้นเปิดไฟแล้วจ้องมองหน้าคนก่อกวนการนอนหลับฝันหวานของเธอ

ข้าวปั้นที่ถูกจ้องมองถามอย่างสงสัย เพราะเข้าใจว่านลินหลับไปแล้ว

“ยังไม่นอนอีกหรือ”

“ฉันมากกว่าที่จะต้องถามคำถามนั้น เป็นอะไร นอนพลิกซ้ายพลิกขวา บ้างก็ถอนหายใจ คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า”

คำถามจี้ใจของนลินทำให้ข้าวปั้นหันมองไปทางอื่นแล้วตอบเสียงเบา