บทที่ 8 8

“ไม่คิดบ้างหรือ ผมอาจสนใจคุณก็ได้”

วิลเลียมไม่เคยชายตามองผู้หญิงใด แต่กลับต้องตาสาวน้อยตรงหน้านี้จนต้องบังคับเจ้าตัวออกมารับประทานอาหารด้วย แต่ที่ร้ายแรงจนให้อภัยไม่ได้คือ ฝันค้างฟ้า เขาต้องสานต่อจากในนั้นจนเสร็จสม

“อะไรนะคะ! สนใจ? เป็นไปไม่ได้”

ข้าวปั้นร้องปฏิเสธเสียงหลง ใบหน้าแดงก่ำ ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะมีคนสนใจเธอทั้งที่ไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ผิดพลาดมาตลอด แล้วยิ่งเป็นคนระดับเขาด้วยแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน หากจะเป็นก็แค่ของเล่นที่พวกมหาเศรษฐีมักจะชอบกัน ซึ่งเธอไม่ยอมเด็ดขาด เพราะเธอต้องเป็นตัวจริงเท่านั้น!

“พิสูจน์ไหม ว่าที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงหรือแค่อำคุณเล่น” วิลเลียมส่งสายตาท้าทายให้สาวสวยตรงหน้า

“พิสูจน์ยังไงคะ?” ข้าวปั้นถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะสายตาของเขามันแปลกประหลาดชอบกล และมีบางเสี้ยววินาทีที่เธอเห็นความเจ้าเล่ห์ฉายชัดออกมา

“ขึ้นเตียงกับผมคืนนี้ รับรองว่าจะพิสูจน์ทั้งคืนยันเช้า” วิลเลียมเอนกายลงพิงพนักพร้อมพูดขึ้นอย่างมั่นใจและเน้นคำชัดเจน

“ขอปฏิเสธค่ะ” ข้าวปั้นปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ก่อนจะลุกขึ้นยืนมองใบหน้าหล่อของอีกฝ่ายอย่างโกรธเคือง

“ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ค่าเสียหาย หรืออาจจะเสียหายแล้วก็ได้ แค่คืนเดียวผมจ่ายไม่อั้น” วิลเลียมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวเดินอย่างองอาจ ท่าทางยโสจนข้าวปั้นกอดอกสะบัดหน้าเชิดขึ้นอย่างโกรธเคือง เมื่อถูกพูดจาดูถูกจากผู้ชายที่เคยหลงคิดว่าเป็นคนดี แต่กลับตรงกันข้าม

“เก็บข้อเสนอของคุณไปใช้กับผู้หญิงคนอื่นเถอะค่ะ เพราะฉันไม่ต้องการ”

“แต่ผมมั่นใจ อีกไม่นานคุณจะต้องร้องครางอยู่บนเตียงของผมแน่นอน นามบัตรผม ติดต่อมาได้ทุกเมื่อ วันนี้สนุกมาก”

วิลเลียมหยิบนามบัตรจากกระเป๋าสตางค์ของตัวเองสอดเข้าในมือของข้าวปั้นก่อนจะใช้มืออีกข้างช้อนท้ายทอยให้เงยหน้าขึ้นรับจูบดุเดือด ริมฝีปากบางถูกบดเคล้าด้วยความเร่าร้อนส่งผ่านปลายลิ้นใหญ่สอดเข้าโพรงปากนุ่ม เนิ่นนานกว่าวิลเลียมจะยอมปล่อยปากอิ่มให้เป็นอิสระ แต่ก็ยังจูบซับตามริมฝีปากบวมซ้ำ

“ไม่คิดเลยว่าจะเป็นจูบแรกที่แสนหวานอย่างนี้”

วิลเลียมพูดขึ้นชิดริมฝีปาก สอดลำแขนเข้าเกี่ยวเอวเล็กคอดให้แนบชิดกายแข็งแรงของตัวเอง ความต้องการที่ไม่เคยคิดว่ามันจะมหาศาลเพียงนี้กดดันจนต้องกัดฟันแน่นแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ เขาไม่ใช่พวกชอบบังคับขืนใจผู้หญิงที่ไม่ต้องการขึ้นเตียงด้วย แต่เธอคนนี้กลับทำให้เขาต้องทำลายกฎของตัวเองทิ้ง

ข้าวปั้นถูกวิลเลียมสูบเรี่ยวแรงไปจนหมดจากจูบดุเดือดเร่าร้อน แต่ก็หวานจับใจ กลิ่นน้ำหอมที่เธอจำได้ดีว่ามันเป็นกลิ่นเดียวกับเมื่อแรกเจอกำลังทำให้เธอเคลิ้มละเมอคล้ายคนใกล้หลับ ไม่มีแรงแม้แต่จะยืน

“ปล่อยนะคะ” ข้าวปั้นค้นหาเสียงและแรงอันน้อยนิดของตัวเองเจอพูดขัดความสุขของใครบางคนที่กอดร่างของเธอไว้แน่น ไม่มีทีท่าว่าจะยอมคลายอ้อมแขนออก

“เชื่อเถอะ คุณไม่อยากให้ปล่อยหรอก” ราวกับว่าวิลเลียมล่วงรู้ความคิดของเธออย่างไรอย่างนั้น ก็อ้อมแขนอบอุ่นนี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยจนไม่อยากออกห่าง แต่ก็ต้องฝืนดันกายออกห่าง

“ไม่ใช่อย่างที่คุณพูดเลยสักนิด หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวกลับบ้านค่ะ”

ข้าวปั้นพูดขึ้นแล้วหันหลังเตรียมเดินออกจากห้องนี้อีกครั้ง แต่ด้วยจูบดุเดือดเมื่อสักครู่ทำให้ขาของเธอสั่นจนแทบทรุดร่วงลงกองกับพื้น หากไม่ได้อ้อมแขนแข็งแรงช่วยเอาไว้อีกครั้ง

“เดินยังจะไม่ไหว ยังปากเก่งอีก”

“เอ๊ะ! คุณนี่”

ข้าวปั้นส่งค้อนวงใหญ่ให้วิลเลียมเป็นเชิงต่อว่า แต่กลับต้องก้มหน้าลง เพราะสายตาที่กำลังมองมาสื่อความหมายบางอย่างจนเธอไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเจ้าของดวงตาคมกล้าที่สามารถสะกดเธอตั้งแต่แรกเห็นนั้นกำลังห่วงใยเธออยู่

“รถจอดรออยู่ข้างนอก”

วิลเลียมจับจูงข้อมือเล็กให้เดินตามออกจากห้องทันทีที่ได้ยินเสียงปลดล็อกประตูจากด้านนอก ช่วงเท้ายาวกว่าของวิลเลียมทำให้ข้าวปั้นเดินตามไม่ทันจนแทบจะวิ่งตามเลยทีเดียว และเหมือนคนเจ้าเล่ห์จะชอบใจ เพราะตอนนี้ใบหน้าหล่อที่เคยเคร่งเครียดกลับระบายยิ้มเล็กน้อยจนลูกค้าผู้หญิงมองตามเป็นแถว

“แต่ฉันจะกลับเอง” ข้าวปั้นพูดขึ้นแล้วดึงข้อมือออกจากมือใหญ่ แต่ยิ่งดึงมันก็จะยิ่งรัดแน่นขึ้น แล้วเธอก็ถูกดึงให้เข้ามาชิดร่างใหญ่

“จะทำอะไร”

ข้าวปั้นยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างไว้ไม่ให้ร่างตัวเองแนบสนิทมากเกินไป แต่แรงเท่ามดอย่างเธอหรือจะสู้แรงวิลเลียมได้ ใบหน้านวลแดงก่ำเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าลวนลามเธอหน้าร้านอาหาร ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะมืดแล้วก็ตาม แต่แสงไฟส่องทางก็ทำให้เห็นหน้าหล่อเหลากำลังชอบใจที่เห็นท่าทางตื่นกลัวของข้าวปั้น

“จะไปส่ง ห้ามขัด ไม่อย่างนั้นผมไม่จบแค่จูบตรงนี้แน่”

วิลเลียมก้มหน้ามองข้าวปั้นกำลังหน้าแดงก่ำและส่งค้อนให้เขาวงใหญ่ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากนุ่มที่ได้ชิมครั้งแรกก็ติดใจในความหวานฉ่ำนั้น ปลายนิ้วร้อนลูบไล้ริมฝีปากนุ่มอย่างเผลอไผล บรรยากาศรอบข้างที่เคยเสียงดังจากรถยนต์แล่นผ่านกลับเงียบสงบราวกับต้องมนตร์สะกด แต่แล้วเสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงของวิลเลียมก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศ