บทที่ 3
เธอทำเพื่อที่จะได้นอนกับเจมส์งั้นเหรอ?
"ใครอยากจะนอนกับคุณกัน คืนนั้นคุณต่างหากที่ลากฉันเข้าห้องไป คุณเมาจนลืมไปแล้วหรือไง"
เป็นเจมส์ที่บังคับขืนใจเธอ พรากพรหมจรรย์ของเธอไป แล้วตอนนี้เขายังมีหน้ามาโยนความผิดให้เธออีก!
เจมส์แค่นเสียงเย็นชา บีบมือแน่นขึ้นเล็กน้อย "อย่ามาเล่นลูกไม้กับฉัน ฉันเกลียดการถูกปั่นหัว"
เขาเคยคิดว่าคืนนั้นเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่ตอนนี้เขาเชื่อแล้วว่าทั้งหมดเป็นแผนของเธอ
เอมิลี่ไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่เห็น ภายนอกดูเด็กสาว แต่กลับมีแผนการลึกล้ำขนาดนี้!
หัวใจของเอมิลี่หล่นวูบ เธอพยายามอธิบาย "ฉันเปล่านะ"
"ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าชีวิตส่วนตัวของเธอมันวุ่นวาย? ว่าเธอมีลูกไม่ได้?" เจมส์หัวเราะอย่างเย็นชา น้ำเสียงไร้ซึ่งความอบอุ่น "เธอคิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ? หรือคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้น?"
นิ้วโป้งของเขาไล้ไปตามแนวกรามของเธอ สายตาคมกริบราวกับมีด "คืนนั้นเป็นครั้งแรกของเธอ"
เมื่อนึกถึงคืนนั้น ความคับแน่นและความนุ่มนวลของเธอ ดวงตาของเจมส์ก็หม่นแสงลง
"ฉันไม่ได้โกหกนะ!" เอมิลี่ร้อนรน คว้าทุกข้ออ้างที่พอจะนึกออก "คุณไม่รู้เหรอว่ามันมีศัลยกรรมที่เรียกว่าการซ่อมแซมเยื่อพรหมจรรย์"
สิ่งเดียวที่เธอคิดได้คือต้องทำให้เจมส์ยกเลิกการหมั้นให้ได้
เจมส์หัวเราะอย่างโมโห "เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอเหรอ?"
"ฉันพูดความจริงนะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปตรวจดูได้เลย!"
เจมส์โน้มตัวเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดใบหู แฝงไปด้วยความอันตราย "ได้สิ ฉันจะเรียกหมอประจำตระกูลมาเดี๋ยวนี้เลย แต่ถ้าผลตรวจของเธอมันเป็นของปลอม..."
เขาหยุดไปชั่วครู่ ดวงตาเย็นเยียบจนแทบจะแช่แข็งคนได้ "เธอน่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลจอห์นสัน"
การเล่นตัวใช้ไม่ได้ผลกับเขา
ใบหน้าของเอมิลี่ซีดเผือด ถ้าหมอประจำตระกูลมาตรวจ พวกเขาก็จะรู้ทันทีว่าผลตรวจของเธอเป็นของปลอม
เล่ห์เหลี่ยมเล็กๆ น้อยๆ ของเธอน่าขันสิ้นดีเมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจเบ็ดเสร็จของเจมส์
เธอเอาตระกูลจอห์นสันมาเสี่ยงไม่ได้
"ฉันตกลงแต่งงานค่ะ"
เจมส์พอใจกับคำตอบของเธอจึงปล่อยคางเธอ แต่น้ำเสียงยังคงเย็นชา "อย่าเล่นเกมงี่เง่าแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น"
เขาไม่มีความอดทนให้กับเกมเด็กเล่นพวกนี้
เจมส์ไม่อยากเสียเวลาพูดกับเธออีกจึงก้าวขึ้นรถ เมื่อประตูปิดลง เขาก็เหลือบมองเอมิลี่อย่างเย็นชา
เมื่อมองดูรถที่ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผลตรวจทางการแพทย์ในมือของเอมิลี่ก็ร่วงหล่นลงสู่พื้น
เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกได้อย่างแท้จริงว่าตัวเองเล็กน้อยเพียงใดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอำนาจที่เด็ดขาด
วันแต่งงานมาถึงอย่างรวดเร็ว
เอมิลี่สวมชุดแต่งงานสีขาวหรูหรา เพชรบนหน้าอกของเธอส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงไฟ
เมื่อมองตัวเองในกระจก เอมิลี่รู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอกำลังจะแต่งงาน
ผู้ประกอบพิธีแต่งงานก้าวขึ้นมาบนเวทีและกระแอม "ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษครับ เนื่องจากสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน เจ้าบ่าวจึงไม่สามารถมาร่วมงานด้วยตนเองได้ เขาได้จัดให้ผู้ช่วยมาทำพิธีแทน"
เสียงซุบซิบดังกระหึ่มขึ้นในหมู่แขก พวกเขามองมาที่เอมิลี่ด้วยสายตาเยาะเย้ย เห็นใจ และสมน้ำหน้า...
สายตาแปลกๆ เหล่านั้นให้ความรู้สึกเหมือนเข็มนับพันเล่มที่เย็นเยียบทิ่มแทงเอมิลี่
เธอไม่เคยคาดคิดว่าเจมส์จะทำให้เธออับอายขายหน้าในงานแต่งงานของตัวเองแบบนี้
เฮย์เดนและโซเฟียขอบตาแดงก่ำ จับมือเอมิลี่ไว้ด้วยความทุกข์ใจ "ตระกูลสมิธทำเกินไปแล้วนะ แม่จะไปทวงถามคำอธิบาย! เราจะไม่แต่งเข้าตระกูลนี้!"
ใบหน้าของเฮย์เดนเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเห็นด้วย “ใช่ พ่อกับแม่จะไม่มีวันยอมให้ลูกต้องเจอเรื่องแบบนี้! ไม่มีทาง!”
เอมิลี่หายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ “คุณพ่อคะ คุณแม่คะ เราไปมีเรื่องกับตระกูลสมิธไม่ได้หรอกค่ะ หนูจะทำให้ตระกูลจอห์นสันต้องมาตกอยู่ในอันตรายเพราะหนูไม่ได้”
เฮย์เดนและโซเฟียเงียบไป
ทุกคนรู้ดีว่าตระกูลสมิธนั้นเหี้ยมโหดเพียงใด หากพวกเขาไปขัดแย้งกับตระกูลสมิธ ตระกูลจอห์นสันอาจจะหายไปจากเอเมอรัลด์ซิตี้ตลอดกาล
“แต่จะให้แม่ยอมให้ลูกแต่งเข้าไปในบ้านนั้นได้ยังไง? แม่จะทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้ยังไง?” ใบหน้าของโซเฟียเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เอมิลี่จับมือของโซเฟียเบาๆ แสร้งทำเป็นไม่ทุกข์ร้อน “คุณแม่คะ ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูไม่ยอมให้ตัวเองโดนรังแกหรอกค่ะ สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องทำให้งานแต่งผ่านไปให้ได้ เราจะให้แขกเหรื่อมาหัวเราะเยาะเราไม่ได้”
แม้จะกังวล แต่เฮย์เดนและโซเฟียทำได้เพียงพยักหน้าอย่างจนใจ ยิ่งรู้สึกปวดใจแทนเอมิลี่มากขึ้นไปอีก
ตระกูลสมิธเปรียบเสมือนถ้ำเสือ แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงมองดูเอมิลี่กระโจนเข้าไปโดยที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
ใบหน้าของเอเดนโกรธจนเขียว “เจ้าเจมส์ตัวดีไปไหน? วันแต่งงานของตัวเองแท้ๆ ยังไม่โผล่หัวมาอีก อยากให้คนทั้งเอเมอรัลด์ซิตี้หัวเราะเยาะพวกเราหรือไง?”
พ่อบ้านโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “คุณชายเจมส์ต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้มาตลอดครับ การที่ท่านยอมตกลงก็ถือเป็นการอ่อนข้อให้มากแล้วครับ”
“อ่อนข้อเหรอ?” เอเดนข่มความโกรธ “ไปตามหาตัวเขากลับมาให้ฉัน!”
ในขณะเดียวกัน ณ ห้องหนังสือในคฤหาสน์ตระกูลสมิธ
“คุณเจมส์ สมิธครับ แน่ใจนะครับว่าจะไม่ไปร่วมงานแต่งงาน? คุณท่านเอเดนต้องโกรธมากแน่ๆ ครับ”
เจมส์ไขว่ห้างด้วยเรียวขายาว เอนกายนั่งอย่างเกียจคร้านบนโซฟา พลางดูการถ่ายทอดสดงานแต่งงานของตัวเองบนแท็บเล็ต
เขามองใบหน้าที่ซีดเซียวและสิ้นหวังของเอมิลี่ แล้วแค่นยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันตกลงเรื่องแต่งงาน แต่ไม่เคยบอกว่าจะไปร่วมงานแต่งด้วย”
เอมิลี่ใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อที่จะได้แต่งงานเข้าตระกูลสมิธ ถ้าไม่ใช่เพราะได้ข่าวของเอวา สมิธ แม่ของเธอจากเอเดนล่ะก็ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะได้ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์สมิธด้วยซ้ำ
งานแต่งงานในวันนี้คือบทลงโทษสำหรับที่เธอกล้ามาใช้เล่ห์เหลี่ยมกับเขา!
ผู้ประกอบพิธียืนอย่างกระอักกระอ่วนบนเวที เสียงซุบซิบจากฝูงชนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้น เอมิลี่ก็ยกชายกระโปรงชุดแต่งงานขึ้นแล้วเดินขึ้นไปบนเวที คว้าไมโครโฟนจากผู้ประกอบพิธี
“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทุกท่าน” เสียงของเธอดังก้องผ่านลำโพง “ต้องขออภัยสำหรับเรื่องวุ่นวายในวันนี้ด้วยค่ะ”
ฝูงชนเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ
“เจมส์เกิด ‘เหตุสุดวิสัย’ กะทันหันเลยมาเข้าร่วมงานไม่ได้ค่ะ” เธอเน้นย้ำคำว่า ‘เหตุสุดวิสัย’ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก “แต่ในเมื่อตระกูลสมิธได้ส่งตัวแทนมาแล้ว พิธีก็จะดำเนินต่อไปค่ะ”
“วันนี้เจมส์อาจจะทำอะไรวู่วามไปบ้าง แต่ฉันแต่งงานกับตระกูลสมิธ ไม่ใช่แค่กับเจมส์คนเดียว เพราะฉะนั้น ขอเชิญทุกท่านร่วมเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานของฉันต่อไปด้วยค่ะ”
คำพูดของเธอเป็นการรักษาหน้าให้กับตระกูลสมิธ ขณะเดียวกันก็เหน็บแนมเจมส์ไปในตัวอย่างเจ็บแสบ
สีหน้าของเอเดนอ่อนลง เขามองเอมิลี่ด้วยความชื่นชมมากขึ้นเล็กน้อย
ในขณะเดียวกัน เขาก็โกรธเจมส์จนแทบคลั่งที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้!
เมื่อเห็นการแก้สถานการณ์ของเอมิลี่ในงานแต่งงาน เจมส์ก็นั่งตัวตรง ใบหน้ามืดครึ้มน่ากลัว
เขาประเมินเธอต่ำไปจริงๆ เด็กสาวอายุยี่สิบกลับมีความกล้าถึงขนาดนี้ กล้าดีมาเยาะเย้ยเขา!
ห้องนอนในคฤหาสน์สมิธนั้นกว้างขวางและว่างเปล่า หลังจบงานแต่งงาน เอมิลี่ถูกส่งตัวมาที่ห้องนอนและรอจนกระทั่งดึกดื่น
ตลอดทั้งงานแต่งงาน เจมส์ไม่เคยปรากฏตัวเลย เธอทำพิธีให้เสร็จสิ้นเพียงลำพังท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาของแขกเหรื่อ
