บทที่ 5 เข้าครัวครั้งแรก
หยางเฉิงคุณพาลี่ถิงเดินเข้ามาในกระท่อมส่วนที่ใช้เป็นห้องครัว ภายในห้องครัว ไม่ได้มีอาหารอยู่มากมายนักในไหมีข้าวอยู่ไม่มาก
ในส่วนของเครื่องปรุงมีเพียงเกลือเท่านั้นเพราะน้ำตาลมีราคาแพงมากชาวบ้านที่สามารถมีน้ำตาลไว้ในห้องครัวนั้นถือว่าฐานะทางบ้านไม่ได้แย่เลย บนโต๊ะเล็ก ๆ มีกระต่ายป่าที่ทำความสะอาดแล้วพร้อมสำหรับทำอาหาร
"ท่านพี่เจ้าคะ ที่บ้านปลูกผักอะไรเอาไว้บ้างท่านพาข้าไปดูหน่อยได้หรือไม่เผื่อจะมีอะไรที่พอจะเอามาทำอาหารได้บ้าง"
"ได้ เจ้าเดินตามมาทางนี้เลย"
หยางเฉิงคุณพาลี่ถิงเดินมาหลังบ้านที่เขาและน้องชายปลูกผักเอาไว้ เพราะเขาเองต้องเข้าป่าล่าสัตว์และหาของป่าเพื่อนำไปขายจึงไม่มีเวลาได้ดูแลแปลงผักพวกนี้มากนักเขายกหน้าที่นี้ให้น้องชายทั้งสองคนเป็นคนคอยดูแล
"พี่ใหญ่ทำไมมาที่นี่ล่ะพี่ต้องการอะไรหรือขอรับ"
“ไม่มีอะไรแค่พี่สะใภ้ของเจ้าอยากมาดูว่าจะมีผักอะไรที่เอาไปทำอาหารเย็นได้บ้าง ข้าเลยพานางเดินมาดูเสียหน่อย”
“อ่อ ถ้าเช่นนั้นพี่สะใภ้ต้องการอะไรบอกข้าได้เลย ข้าจะช่วยเก็บให้เอง”
“ได้ พี่สะใภ้รบกวนเจ้าแล้ว”
หลังจากนั้นลี่ถิงให้สวี่คุณเก็บหัวไชเท้า ผักกาดขาวและต้นหอม ผักที่ปลูกไว้มีไม่มากมีแค่ผักธรรมดาที่ชาวบ้านปลูกกันทั่วไปเท่านั้น ลี่ถิงคิดเอาไว้แล้วว่าพอนางหายดีคงสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้
ถึงจะไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงแต่ก็จะพยายามใช้ชีวิตใหม่ที่ได้รับมาให้ดีที่สุดและที่สำคัญนางเองก็รู้สึกผูกพันกับหยางเฉิงคุณมาก
อาจจะเป็นเพราะตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาก่อนที่นางจะได้มาที่นี่ในฝันของนางได้เฝ้าดูชีวิตความเป็นไปในแต่ละวันของเขาก็เป็นได้
ต่อไปนี้ชีวิตจะต้องดีขึ้นในเมื่อชายในฝันของนางคือเขาและตอนนี้นางมาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของเขา ต่อไปนี้นางจะทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวดีขึ้นทุกคนในครอบครัวจะต้องไม่ลำบากอดมื้อกินมื้อแบบนี้
ที่ดินหลังบ้านพวกนี้นางจะเปลี่ยนให้มันเป็นแหล่งอาหารให้หมดที่สำคัญกระท่อมผุ ๆ นี้นางจะต้องเปลี่ยนให้มันเป็นบ้านที่แข็งแรงทนฝนทนหนาวได้มากกว่านี้
จากสภาพกระท่อมที่เห็นอยู่ในตอนนี้ไม่แน่ว่าหากลมแรงมากกว่านี้หรือมีพายุนางคิดว่าคงไม่สามารถคุ้มภัยให้กับคนอาศัยได้แน่ ๆ
“พี่สะใภ้ขอรับให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่ขอรับ” หยางฮั่นคุณเดินเข้ามาในครัวและเสนอตัวช่วยพี่สะใภ้คนใหม่เต็มที่
“ไม่เป็นไรจ้ะพี่ทำได้ น้องเล็กไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะจ้ะ”
“ขอรับพี่สะใภ้”
ในใจของหยางฮั่นคุณเขาคิดว่าพี่สะใภ้เป็นผู้หญิงที่งดงามมาก ถ้าหากว่านางหายดีและรอยช้ำบนใบหน้าหายไปนางคงงดงามมากกว่านี้ งดงามกว่าบรรดาหญิงสาวในหมู่บ้านเสียอีก
แล้วเขาจะคอยดูพวกคนที่ดูถูกครอบครัวเขาและดูถูกพี่ใหญ่ของเขาว่าไม่สามารถแต่งภรรยาได้จะทำหน้ายังไง โดยเฉพาะบ้านอดีตสหายของบิดาที่ชั่วช้าผู้นั้นและลูกสาวที่มีนิสัยปากร้ายเกียจคร้านคนนั้น
ครอบครัวเขานับว่ายังโชคดีที่มีอยู่ในความโชคร้ายถ้าหากครอบครัวไม่เกิดเหตุการณ์พลิกผันขึ้นพวกเขาคงต้องหนีไม่พ้นการเกี่ยวดองกับครอบครัวที่น่ารังเกียจนั้นแน่ ๆ เพราะเหตุนี้หยางฮั่นคุณจึงชอบพี่สะใภ้คนใหม่ของเขามาก
นางทั้งพูดจาอ่อนโยนและไม่มีท่าทางที่ร้ายกาจเลยสักนิด ที่สำคัญนางยังงดงามมากอีกด้วย
อาหารเย็นวันนี้ลี่ถิงทำน้ำแกงกระต่ายใส่หัวไชเท้า ผัดผักกาดขาว และแบ่งเนื้อกระต่ายผัดกับต้นหอม ถึงแม้นางจะขัดใจที่เครื่องปรุงมีแค่เกลือแต่นางก็พยายามอย่างมากที่จะทำให้อาหารออกมาดีที่สุด
นางไม่กล้าที่จะหุงข้าวเพราะเห็นข้าวที่มีเหลืออยู่ในไหไม่มากนักจึงได้นำข้าวผสมกับธัญพืชทำเป็นโจ๊กข้น ๆ ขึ้นมาหลังจากทำอาหารเสร็จแล้วลี่ถิงและทุกคนร่วมกันกินอาหารเย็นด้วยกัน
ถึงแม้อาหารจะทำขึ้นมาแบบง่าย ๆ แต่รสชาติถือว่าอร่อยมากสำหรับสามพี่น้องเพราะพวกเขาไม่ได้มีฝีมือในการทำอาหาร
แค่ทำแล้วก็กินได้เท่านั้นหลังจากนั้นผ่านไปไม่นานอาหารทุกอย่างก็หมดลงโดยฝีมือของทั้งสามคน
“อร่อยมากเลยขอรับพี่สะใภ้ อร่อยกว่าพวกเราทำอีก”
“น้องเล็ก พวกเราแค่ทำพอกินได้เท่านั้น แต่พี่สะใภ้เก่งกาจมากฝีมือการทำอาหารของพี่สะใภ้ช่างยอดเยี่ยมมาก”
“หากว่าพวกเจ้าชอบพี่จะทำให้พวกเจ้ากินทุกวันเลยดีหรือไม่”
“ดีขอรับพี่สะใภ้ ข้าจะช่วยท่านด้วยนะขอรับท่านต้องรีบ ๆ หายดีนะข้าจะพาไปเที่ยวในภูเขา ผลไม้ป่าในภูเขาอร่อยมากเลย”
“ได้ ๆ ขอบใจมากนะน้องเล็ก”
หยางเฉิงคุณที่มองดูน้องชายที่ตามติดภรรยาของเขา (ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ได้เป็น แต่ฐานะของนางคือภรรยาเขาเขาจะเรียกแบบนี้ใครจะไปว่าอะไรเขาได้ล่ะจริงไหม)
พลันเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจเขาคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่พานางกลับมาด้วย นอกจากนางจะไม่โวยวายแล้วนางยังทำตัวว่าง่ายและยังเต็มใจที่จะอยู่กับเขาเท่านี้เขาก็วางใจลงได้แล้ว
เพียงเท่านี้เวลาที่เขาเข้าป่าไปล่าสัตว์ในป่าลึกและต้องค้างคืนในป่าเขาจะได้ไม่ต้องห่วงน้องชายทั้งสองแล้วเขาเชื่อว่านางจะดูแลบ้านและน้องชายของเขาได้ดี
“ท่านพี่ท่านไปอาบน้ำก่อนนะเจ้าคะข้าจะได้เอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปซักให้”
“ไม่เป็นไรข้าจะไปอาบที่ลำธารแล้วซักที่นั่นเจ้ายังไม่หายดีเจ้าเองก็ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ”
“เจ้าค่ะท่านพี่”
คล้อยหลังลี่ถิง เฉิงคุณคิดว่าการมีเมียเป็นของตัวเองนี่มันช่างดีจริง ๆ จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปอาบน้ำที่ลำธารและซักเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อยเขายังไม่ลืมที่จะจับปลากลับมาด้วยเพื่อให้ภรรยาเอาไว้ทำกับข้าว
อ่าทำไมเดี๋ยวนี้เขาจะทำอะไรจะต้องนึกถึงภรรยาของเขาก่อนเสมอ นี่เขาเป็นอะไรไปแล้วใช่ว่าเขาและนางได้เข้าหอกันแล้วเสียเมื่อไหร่
แค่คิดว่าต้องเข้าหอหน้าของเขาก็แดงขึ้นมาทันที นี่เขาคิดบ้าอะไรของเขากันเขายังไม่รู้เลยว่านางจะเต็มใจหรือไม่ถ้าให้เขาหักหาญน้ำใจนางเขาเองก็ทำไม่ลงเช่นกันคงต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป
เช้าวันใหม่ลี่ถิงตื่นขึ้นมาทำอาหารนางทำโจ๊กและปลาเผาเกลือเพราะไม่มีเครื่องปรุงมากนักทำได้เท่านี้ก็ดีแล้วและผัดผักกาดขาวที่เก็บมาจากหลังบ้านเพิ่มอีกอย่าง
เฉิงคุณที่ตอนนี้กินโจ๊กไปมากถึงสามถ้วยถึงได้อิ่มเขาไม่ได้กินอิ่มขนาดนี้มานานเท่าไหร่แล้วปกติพวกเขาพี่น้องทำได้แค่อาหารง่าย ๆ
ถึงไม่ได้แย่แต่ยังห่างไกลคำว่าอร่อยมากนักหลังกินข้าวเสร็จเขาเตรียมตัวเข้าป่าทันที อย่างน้อย ๆ ก็คงได้ไก่ป่าหรือไม่ก็พวกกระต่ายป่าผักป่ามาบ้าง
“วันนี้พี่จะเข้าป่านะพวกเจ้าดูแลพี่สะใภ้ให้ดี”
“ขอรับพี่ใหญ่วางใจได้ข้าจะดูแลพี่สะใภ้เองขอรับ”
“ท่านพี่ นี่น้ำและปลาเผาเจ้าค่ะ เอาไปด้วยตอนกลางวันจะได้ไม่หิวมาก และระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ”
“ได้ ๆ ขอบใจเจ้ามาก”
จากนั้นชายหนุ่มจึงแบกตะกร้าที่มีปลาเผาและน้ำพร้อมทั้งมีดและเสียมเล็ก ๆ พร้อมด้วยธนูเข้าป่าไปด้วยรอยยิ้ม นี่นางใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ถึงกับเตรียมน้ำเตรียมอาหารให้เขาเพราะกลัวว่าเขาจะหิว
เห็นไหมล่ะเขาคิดไม่ผิดที่พานางกลับมาด้วย เมียเขาช่างดีจริง ๆ หากลี่ถิงได้รู้ความคิดของเขาคงต้องทำหน้าเอือมระอาและคงตะโกนใส่เขาไปแล้วท่านหลงตัวเองมากไปแล้วแน่ ๆ แต่ความเป็นจริงแล้วลี่ถิงเป็นห่วงเขาจากใจจริง
เมื่อสามีเข้าป่าภรรยาอย่างนางก็เริ่มทำความสะอาดกระท่อมโดยมีน้องชายช่วยเหลือและถอนหญ้าในแปลงผักจากนั้นก็เอาผ้าไปซักที่ลำธาร
กว่างานจะเสร็จก็ล่วงเลยยามอู่ไปแล้วนับว่าตอนนี้กระท่อมดูดีสบายตาขึ้นมากจากนั้นลี่ถิงจึงได้มีโอกาสเดินสำรวจไปรอบ ๆ บ้านและพื้นที่รอบ ๆ โดยมีน้องชายทั้งสองวิ่งตามไปไม่ห่าง
