บทที่ 14 chapter 14

“ขอโทษค่ะ...ขอบคุณค่ะ” เอ่ยอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้ว่าตัวเองเดินไปชนคน! ที่รู้เพราะแขนที่โอบรัดรอบช่วยเหลือไม่ให้ล้มก้นกระแทกพื้น แต่ไม่รู้ช่วยหรือทำร้ายกันน่ะสิ เมื่อแรงที่รัดทำเอาเอวเธอแทบหักเป็นสองท่อน

“หือ...” แพขนตายาวงอนกะพริบปริบๆ เมื่อสัมผัสกับกลิ่นกายผสมโคโลญหอมอ่อนๆ ที่ติดตรงปลายจมูก จนต้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ