บทที่ 105 สมคิด 8

จากนั้นสายตาทุกคู่จึงมองมาที่ผม พวกเขายิ้มแหยๆ ดูเหมือนเกรงใจ ผมเลยสงบลง

กระทั่งประตูเปิดออก ใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาถึงเตียงด้านในที่ผมนอนอยู่

ดวงตาคมกริบที่ผมจดจำได้อย่างขึ้นใจทอแสงอ่อนมาที่ผม และเจือความห่วงใยอย่างปิดไม่มิด ทว่าภาพที่ประกอบขึ้นเป็นสมคิดยามนี้กลับไม่ใช่คนเดิมที่ผมจดจำได้

ผู้ช...