บทที่ 2 ใหญ่สมตัว (2)
(ต่อจากความเดิม)
ยามนั้นอะดรีนาลินผมโคตรจะพลุ่งพล่าน กระทั่งเกือบขับพ้นซอยโลกีย์ปันสุข สายตาอันคมกริบก็เห็น ร้านขนาดสองคูหาที่เพิ่งเปิดใหม่ มีป้ายติดไว้ชนิดที่หากไม่เพ่งมองให้ดีก็คงไม่เห็น ที่บริเวณนี้เจ้าของเป็นผู้ดีเก่า ปกติไม่ค่อยเปิดให้ใครเช่า เพราะอยู่ใกล้กับโรงเรียนเด็กเล็กและห้องสมุดชุมชน ด้านหลังมีลานออกกำลังกายของคนทุกวัย กับสระบัวหลวง
“เชี่ย... ใช่แล้ว นี่ไง ร้านนี้”
ผมมองด้วยความสนใจ หลายวันแล้วไม่ได้ผ่านมาทางนี้ จึงไม่เห็นว่ามีคนมาเช่าอาคารพาณิชย์ และเปิดร้านขนมโคตรน่ารัก
เมื่อผมหาที่จอดรถมอเตอร์ไซค์แล้วก็รีบก้าวเร็วๆ ไปที่ร้านขนมแห่งนั้น กลิ่นสีที่เพิ่งทาเสร็จใหม่ลอยเข้าจมูก แต่กลิ่นที่ทำให้ผมใจสั่นรัวๆ ก็คือคนที่ก้าวออกมาจากหลังร้าน ผมต้องประหลาดใจ เมื่อครู่เขาเพิ่งไปส่งขนมร้านเฮียสอง สวมผ้ากันเปื้อนและมีหมวกด้วย ทำไมตอนนี้แปลงกายใส่เสื้อกล้าม อวดต้นแขนมีกล้ามเนื้อ แล้วผิวก็ขาว ไม่รู้จะขาวไปไหน แถมเวลาเขาออกแรงมันแต้มสีชมพู ทั้งใบหน้า ลำคอ แล้วก็แผงหน้าอก!
ตอนนี้ผมเห็นเขาเต็มสองตา ดูเหมือนจะสูงกว่าผม อาจสักห้าถึงสิบเซนติเมตร อีกอย่างหน้าหวานเหมือนขนม จิ้มลิ้มฉิบหาย แต่ไม่ได้ดูนุ่มนิ่ม ติดจะแมน สเปกเลยละ ผู้ชายแบบนี้ผมอยากขยี้ให้แหลก!
เมื่อผมเดินไปอยู่ตรงหน้าร้าน เขาก็มองด้วยใบหน้าอมยิ้ม
“ขนมหมดแล้วครับ” เสียงเขาสูงๆ ต่ำๆ ฟังเพลินทีเดียว
“เอ่อ พอดีๆ อยากถามว่า มีจัดส่งแบบ พวกวันเกิด หรืองานจัดเลี้ยงไหม” ผมถามอีกฝ่าย เป็นตอนนั้นที่เขายิ้ม เชี่ย... ยิ้มเก่งมาก คนอะไร ยิ้มทั้งปากทั้งดวงตา เขี้ยวเล็กๆ นั่น แม่งเอ๊ย ขาวจั๊วะ!
“ร้านเพิ่งมาเปิดใหม่ รับออเดอร์เยอะๆ ยังไม่ได้มาก แต่ถ้าลูกค้า สนใจให้เรารับใช้ก็ยินดี ร้านเราทำตัวอย่างให้ชิมก่อนได้ แล้วอยากรับขนมแบบไหนเป็นพิเศษ”
ผมไม่ทันได้ตอบเขาหรอก มัวแต่มองหน้าขาวๆ ปากแดง กับแก้มพองๆ ของคนตรงหน้า
“สนใจขนมอะไรเป็นพิเศษไหม...” เขาถามย้ำ ดวงตาสีดำเป็นประกายวิบวับ ดูเจ้าชู้นิดๆ แต่ผมไม่สนใจ เพราะผมปราบมาหมดแล้ว ยิ่งน่ารัก ผมยิ่งจะรวบหัวรวบหางให้หมดในคำเดียว!
“ปืนใหญ่... ผมปืนใหญ่” ผมบอกชื่อตัวเองออกไปอย่างคนตื่นสนาม แม่งขายหน้าฉิบหาย และเขายิ้มกว้าง ท่าทีเขินอยู่หน่อยๆ ด้วยชื่อผม มันแจ้งชัดอยู่ในตัว คงไม่ต้องอธิบายเพิ่มนะว่าอะไรที่มันใหญ่ หรือบิ๊กไซซ์!
“ยินดีที่ได้รู้จัก ว่าแต่สนใจขนมแบบไหนนะครับ”
ผมมองใบหน้าเขา ก่อนโพล่งออกไปอย่างหน้าด้านๆ ว่า “แบบคุณน่ะ น่ากิน ขาวๆ แน่นๆ เข้าปากปุ๊บละลายทันที”
พ่อค้าร้านขนม ทำตาโตดูเหมือนตกใจคำพูดผม และผมใช้โอกาสนั้นถามเขา
“คือ คุณชื่ออะไรนะครับ” ผมไม่วายทอดสะพานอีกหน
“ลงเอย เรียกเอยก็ได้” เขาตอบและชี้ไปยังป้ายร้าน
“เอ่อ เอย... ปืนอยากเลี้ยงเพื่อนๆ สักหน่อย มีขนมที่ขาวๆ นุ่มๆ ให้ผมได้ลองกินสักสองสามอย่างไหม เอาแบบที่ไม่ต้องพิเศษมาก แต่อร่อยจนกินแล้ว คิดถึงคนทำทั้งวัน ทั้งคืนเลย”
ลงเอยหัวเราะน้อยๆ เสียงเขาแม่งโคตรละมุน จากนั้นเขาก็ขยับเข้ามาหาผมอีกนิด กลิ่นฟีโรโมนของเขาลอยเข้าจมูกผม ที่หอมอยู่แล้ว ยิ่งชัดขึ้น จนสิ่งที่อยู่กลางลำตัวผมมันอยู่ไม่เป็นสุข เริ่มเกรี้ยวกราด และอีกไม่นานคงชี้หน้าเขาเป็นแน่
“ถ้ากินแล้ว ต้องอร่อยขนาดนั้น คิดว่าคงต้องเป็น... ผมแล้วมั้ง” ลงเอยเอ่ย และเขาคงไม่รู้ว่ากำลังท้าทายผมอยู่
โลกเหมือนจะหยุดหมุนในตอนนั้น นี่เราโคตรจะเข้ากันได้ดี มองตาปุ๊บ ก็ปิ๊งเลย เชี่ยสิบเต็มสิบ ไม่ต้องเสียเวลาคุยให้มาก วันนี้นัดดีลได้เลย!
ปืนใหญ่เล่าเรื่อง
ลงเอยมองผมที่ยิ้มค้าง ก่อนเอ่ยว่า
“โอ้ เดี๋ยวก่อน ผมแค่ล้อเล่น ถ้ากินง่ายและอร่อยด้วย คงเป็นชิฟฟอน ไม่ก็ชีสเค้กเด้งดึ๋ง ปืนใหญ่สนใจไหม”
“เอาๆ ๆ เอาอย่างที่เอยพูด ปืนอยากฟาดทุกอย่างเลย”
ผมรีบตอบเขา มือไม้มันอยู่ไม่เป็นสุข เกือบยื่นไปจับเนื้อตัวเขาแล้วในตอนนั้น
ลงเอยพยักหน้ารับ พูดกับผมว่า “ขอเบอร์ติดต่อนะครับ เดี๋ยวทำตัวอย่างเสร็จ จะเอาไปให้ชิม”
“น่ารักอะ” ผมบอกเขาพร้อมส่งโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่ายพิมพ์ชื่อเฟซบุ๊กลงไป แบบนี้แหละ ตกเหยื่อได้สำเร็จ
“เอ เบอร์โทร.ครับ ไม่ได้ขอแอดเฟรนด์” เขาตอบนิ่มๆ เหมือนเดิม แต่ทำไมใจผมแป้วก็ไม่รู้
“เอาน่า รับรองผมจะเป็นลูกค้าประจำของเอย จ่ายหนักแบบไม่มีลิมิต ปืนเนี่ยมีฉายาว่า ปืนใหญ่สายเปย์ขยันซอยเชียวนะ”
อีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆ และพิมพ์หน้าจอโทรศัพท์มือถือผมอยู่ประเดี๋ยวก็ส่งกลับคืน
“แอดเพจร้านผมไว้แทนนะ สะดวกที่สุด”
ผมไม่ได้โต้แย้งลงเอย ด้วยรู้ตัวว่ารุกหนักเกินไปเดี๋ยวไก่ตื่นหมด พอมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ในร้านเขา จึงเห็นว่าใกล้เวลาเรียนช่วงบ่าย ถึงไม่รักการเรียน แต่ผมพยายามไม่ขาดเรียน เนื่องจากช่วงนี้ใกล้จบแล้ว “อย่าลืมติดต่อปืน ส่งรูปขนมให้ดูด้วย แล้วตอนเย็นเจอกัน”
“ขอบคุณที่สนใจขนมร้านลงเอย เรายินดีบริการเต็มที่”
“ฮ่าๆ ๆ ได้ยินแบบนี้ เขินจัง เอ่อ... เย็นนี้ ปืนจะกินเอย เอ๊ย... กินขนมฝีมือเอยให้เกลี้ยงเลย”
