บทที่ 19 EP 04 บทเรียนแรก [5]
“หยะ อย่า”
“เงื่อนไขข้อแรกของสินค้า มันจำใส่สมองยากนักรึไง”
ฉันถูกโอยามะตีกรอบด้วยคำว่าเงื่อนไขครั้งแล้วครั้งเล่า มันกำลังทำให้ฉันรู้สึกละอายที่ยอมรับเงื่อนไขของเขาออกไปโดยง่าย และตอนนี้ฉันก็กำลังถูกเงื่อนไขนั้นรัดจนดิ้นหลุด
เม้มริมฝีปากแน่นแล้วพยายามนอนนิ่งๆ สะดุ้งเบาๆ เมื่อโอยามะวางทาบฝ่ามือลงที่ขอบกางเกงก่อนที่เขาจะจัดการปลดกระดุมกางเกงของฉันออกทีละเม็ดๆ
“ฉันมีหลายวิธีที่จะทำให้ฉันลืมตา”
แม้แต่จะหลับตาฉันก็ยังทำไม่ได้เลย
ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกกระดากอาย ดวงตาคู่นั้นของโอยามะนิ่งมาก ทั้งที่มือของเขากำลังลูบไล้และสัมผัสร่างกายของฉันราวกับต้องการจะสำรวจพื้นที่
“อื้อออ” เสียงครางน่าอายหลุดออกไปเมื่อฝ่ามือหนาสอดเข้าใต้อันเดอร์แวร์ด้วยความรวดเร็ว เสียงหัวใจเต้นดังทำให้ฉันรู้สึกอายยิ่งกว่าเดิม อยากจะหันหนีก็ทำไม่ได้ จะหลับตาก็ทำไม่ได้ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างในวินาทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกคุกคาม!
“โอยามะ อย่า”
“จำไม่ได้จริงๆ สินะ”
“อื้อออ” เม้มริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมดเมื่อรู้สึกว่าเสียงขอร้องของตัวเองมันน่าอาย ร่างกายบิดเกร็งและพยายามจะขยับหนีฝ่ามือหนาที่กำลังสำรวจพื้นที่ตรงหว่างขา
“แยกขาออก”
“ขอร้องล่ะนะ ฉัน...อื้ออออ”
ร่างกายที่กำลังบิดเกร็งอยู่เมื่อครู่แอ่นขึ้นจากเบารถทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงความป่าเถื่อนของโอยามะ เขาสอดนิ้วเข้ามาในร่างกายของฉันอย่างรวดเร็วทั้งที่รู้ว่าฉันไม่พร้อม ไม่ทันตั้งตัว ไม่แม้แต่จะคิดว่าเขาจะทำ!
“เอามือกลับไปวางที่เดิม”
“เจ็บ”
“หรืออยากเจ็บกว่านี้” โอยามะถามเสียงเย็น
กัดฟันแน่นและจำต้องค่อยๆ ปล่อยมือออกจากแขนของเขาที่พยายามจะจับเอาไว้เพื่อดึงมือของเขาออกมา วางมันลงข้างลำตัวทั้งที่มือเล็กๆ กำหมัดแน่นทั้งสองข้าง
“หลังจากนี้จนกว่าจะถึงแบล็ควิล์ ฉันไม่อนุญาตให้เธอพูด” โอยามะกำชับก่อนจะค่อยๆ ถอนนิ้วออกมาจากร่างกายของฉัน แต่กลับยังไม่ยอมดึงกลับขึ้นมา
สบตาฉันเอาไว้ตลอดเวลา ในขณะที่ฝ่ามือยังคงลูบไล้อยู่ตรงบริเวณที่ฉันไม่เคยยอมให้คนอื่นสัมผัส
“อ๊ะ!” เสียงร้องน่าอายหลุดลอดออกมาอีกครั้งได้เมื่อปลายนิ้วของโอยามะกดลงมาบนจุดที่ไวต่อสัมผัส ขยี้เบาๆ จนรู้สึกหวามไหว ขยับไปมาราวกับว่ากำลังควบคุมร่างกายของฉันด้วยปลายนิ้วเพียงนิ้วเดียว
ไม่นานฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความชื้นแฉะ มันทำให้ฉันอายจนอยากจะหายตัวได้ ไหนจะยังสายตาของโอยามะที่จ้องมองฉันตลอดเวลาอีกล่ะ หนียังไงก็ไม่พ้นเลย
“อื้ออ ฉะ ฉัน...อื้อออโอ๊ยยย” ฉันดีดตัวเองขึ้นจากเบาะรถโดยอัติโนมัติเมื่อเขาสอดนิ้วมือเข้ามาสุดความยาวแล้วตรึงเอาไว้ด้านใน
“ฉันเตือนแล้ว”
“แค่ อยากจะ...อื้อออ”
เสียงลมหายใจของฉันขาดห้วงเหมือนใกล้จะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อ เมื่อเขาเริ่มขยับนิ้วมือเข้าและออกเร็วๆ เพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงของฉัน เขาไม่อนุญาตให้ฉันพูด และไม่ยอมให้ฉันต่อรองใดๆ ทั้งนั้น
“ลืมตา”
“ไม่ ขอร้องล่ะ ฉัน...”
กึก!
“โอยา...มะ”
“ฉันสั่งให้เธอลืมตาแล้วมองหน้าฉันเดี๋ยวนี้”
“ไม่!”
กึก!
ความคับแน่นกลางลำตัวทำให้ฉันดิ้นพล่าน ความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนจะกำลังต่อต้านสัมผัสที่ลุกล้ำเข้ามาในร่างกายอย่างรุนแรงแต่จนร่างกายกลับบิดเกร็ง แต่กลับแอ่นรับราวกับตอบสนองเพราะความต้องการที่ฉันไม่ต้องการ!
“สอนไม่จำ”
“อื้อออ”
“แยกขาออกแล้วลืมตา”
“ฉัน...”
กึก!
นิ้วมือที่โอยามะแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรง มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เขาไม่ปรานีฉันสักนิด ไม่ฟังคำอ้อนวอนของฉันสักคำ ยิ่งฉันดิ้นหรือพยายามต่อต้าน จำนวนนิ้วและแรงที่โอยามะสอดเข้ามาก็ยิ่งมากขึ้นจนฉันอยากจะร้องไห้
“โอ...ยา...มะ”
“ทีหลังอย่าดื้อให้มันมากนัก”
