บทที่ 46 EP 07 เลี้ยงไม่เชื่อง [1]

แกร๊ก!

ฉันปิดประตูห้องทำงานของคุณโอยามะลงเบาๆ ก่อนจะยืนจ้องบานประตูนั้นทั้งน้ำตาอยู่นานหลายนาทีกว่าที่จะสามารถบังคับตัวเองให้ก้าวออกมาจากตรงนั้นได้

ไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลือเลยแม้แต่อย่างเดียว ฉันไม่มีบ้านให้กลับอีกแล้ว ไม่มีที่ไหนให้ไปพักพิงได้อีก ไม่มีแม้แต่ที่ยืนอยู่แล้วด้วยซ้ำ

“ริโกะ” เสี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ