บทที่ 5 บทที่4.ตบตา

บทที่4.ตบตา

ดอจิโน่เดินลงมาจากชั้นบนเมื่อใกล้เวลาทานมื้อเย็น เสียงพูดเบาๆ ดังมาจากห้องรับแขก ดอจิโน่เบ้ปากขัดใจคนเป็นแม่ มารดาคงจะจัดหาสาวงามมาให้เขาดูตัวอีกเป็นแน่ ทุกครั้งที่มีคำสั่งให้กลับมาบ้านอย่างเร่งด่วน ก็เป็นเพราะเรื่องนี้เป็นส่วนใหญ่จนดอจิโน่เบื่อ!!

ลินดาเงยหน้าขึ้นจากการสนทนากับมาดามดาเรีย เธอได้ยินเสียงย่ำเท้าเดินลงมาจากบันไดด้านบน ดอจิโน่รูปงามจนลินดาสมคำร่ำลือ หล่อนปั้นหน้า ยิ้มหวานฉ่ำส่งให้จนดอจิโน่ บุตรชายคนโตของเอ็คเน่แอบสำรวจสาวสวยตรงหน้า หล่อนดูเจนสังคม ท่าทางจัดจ้านไม่เบา ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่มารดาพามาให้รู้จัก ส่วนมากจะเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ เขาจึงอดนึกแปลกใจไม่ได้ เพราะเหตุใด มารดาจึงพาคนที่รอบจัดแบบนี้มาให้เขาดูตัว

“แดร็กมาพอดี มานี่สิลูก มารู้จักกันไว้ก่อน เพื่อได้มีโอกาสเจอกันข้างนอกจะได้ทักทายกันถูก” มาดามดาเรียโบกมือเรียกดอจิโน่เสียงอ่อนเสียงหวาน เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของบุตรชาย

“ครับ...” ดอจิโน่รับคำ เขาขยับเดินเข้าไปช้าๆ มีสายตาร้อนแรงของลินดาที่มองมาด้วยความสนใจ

ชายหนุ่มทรุดนั่งเคียงข้างมารดา โดยมีลินดานั่งอยู่ไม่ไกล ดอจิโน่มองมาดามดาเรียโดยไม่เหลือบแลไปยังลินดา จนหญิงสาวรู้สึกขุ่นเคือง รอยยิ้มแปลกๆ ที่ปรากฏขึ้นที่มุมปากของดอจิโน่ก็เหมือนกัน ลินดาเห็นแล้วรู้สึกขัดนัยน์ตา

“มารู้จักกันไว้หนูลินดานี่ ดอจิโน่ลูกชายของป้าเอง” มาดามดาเรียเอ่ยแนะนำ โดยใช้สายตาปรามดอจิโน่ไว้ ไม่ให้แสดงอาการไม่พอใจออกมา

“แดร็กนี่หนูลินดาลูกสาวคุณวิกรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศ รู้จักกันไว้สิ เจอกันข้างนอกจะได้ทักทายกันถูก”

ดอจิโน่อมยิ้ม “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณลินดา หลังจากที่ได้ยินข่าวคราวคุณมานาน” เขายื่นมือออกไปทักทาย ดวงตาวาววาบขึ้นเมื่อได้ยินชื่อของลินดาชัดๆ

ลินดายื่นมือออกมาจับมือของดอจิโน่จนแน่น ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยไล้อุ้งมือเขา จงใจทอดสะพานรู้สึกพอใจหนุ่มมาดดีตรงหน้า นามสกุลของเขาพ่วงมาด้วยสมบัติมหาศาล ดอจิโน่แค่นยิ้มกว้าง เมื่อลินดาที่นั่งอยู่ตรงหน้า คือลินดาคนเดียวกันกับที่เคยได้ยินจากเพื่อนนักเที่ยว มาดามดาเรียยิ้มชอบใจ เมื่อบุตรชายไม่ได้โวยวายเหมือนทุกครั้ง นางจึงเริ่มสบายใจขึ้น จนยิ้มกว้างเต็มหน้า

โทมัสเดินลงมาจากชั้นบน ท่านหรี่ตามองด้วยความสนใจ ชายสูงวัยขมวดคิ้ว เมื่อเห็นหญิงสาวที่จับมือบุตรชายอยู่ ท่านทางชม้ายชายตา อ้อยอิ่งไม่ยอมปล่อยเสียที ท่านส่ายหน้า รู้สึกเบื่อแทนบุตรชาย มาดามดาเรียเป็นคนกว้างขวาง แต่ไม่น่าจะหลุดข่าวสำคัญเช่นนี้ หญิงสาวที่นั่งอยู่เบื้องหน้า ไม่เหมาะกับตำแหน่งศรีสะใภ้เอ็คเน่ซักนิดเดียว เบื้องหลังคลอฟร์อดเน่าเฟะ จนกร็อบเพราะชอบอวดรวย มีเพียงแค่ชื่อเสียงที่ยังรักษาหน้าตาได้เอาไว้ได้ จึงไม่แปลกใจที่วิก จะลงทุนเร่ขายลูกสาว เพื่อหาเงินมาใช้จ่ายในครอบครัวโดยปกปิดไว้ไม่ให้สังคมรับรู้

“คุณมาพอดี เราไปทานอาหารเย็นกันเถอะค่ะ จะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้น” มาดามดาเรียรีบเชิญ และลุกเดินนำหน้าไป สองมือสอดแขนของโทมัสไว้ ให้เดินนำออกไปพร้อมกัน นางอยากปล่อยให้หนุ่มสาวได้ทำความรู้จักกันนั่นเอง

“มาดามแน่ใจแล้วนะว่าคนนี้ดี เช็คประวัติถี่ถ้วนหรือยังล่ะ” โทมัสพยายามเตือนภรรยา เมื่อท่านเองก็รู้จักลินดาดีพอสมควร

“ไม่ได้เช็คอะไรเลยค่ะ คนนี้ลูกสาวรัฐมนตรีเลยนะคุณ ประวัติส่วนตัวไม่นะจะเสียหาย” มาดามดาเรียตอบสามี แต่เพราะคำถามนั่งแฝงนัยยะบางอย่าง นางจึงเงยหน้ามองสามี น้อยครั้งที่โทมัสจะท้วง เพราะท่านรักและตามใจนางมาตั้งแต่ก่อนแต่งงาน

โทมัสไม่ได้ตอบ นี่จะเป็นบทเรียนให้มาดามดาเรียรู้ ผู้หญิงที่มาจากสกุลดีๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าประวัติจะดีตามไปด้วย

“ยินดีที่รู้จักค่ะคุณดอจิโน่ ลินดายินดีที่รับใช้” เสียงหวานชะอ้อนเอ่ย ขณะที่เดินตามมาดามดาเรียและโทมัสไปห่างๆ

“ผมน่าจะรู้จักคุณดีแล้วนะลินดา ถึงแม้ว่าไม่ได้รู้จักกันโดยตรง แต่ชื่อเสียงของคุณก็โด่งดังพอตัว”ดอจิโน่เอ่ยเสียงเนิบนาบ เขาขยับตัวหมุนกายมาเผชิญหน้ากับลินดาโดยตรง

“ผมมีข้อเสนอให้คุณถ้าคุณสนใจ มันอาจเป็นการดีสำหรับคุณ จะได้กลบข่าวเน่าๆ ของคุณได้ด้วย ผมก็ได้รับผลดีอย่างที่ตัวเองต้องการ วินๆ ทั้งคู่”

“คุณหมายถึงอะไรคะ?” ลินดาหยุดชะงัก เธอสบตากับดอจิโน่แบบไม่เข้าใจ

“ผมจะยอมเป็นหนุ่มในคลอเล็คชั่นของคุณ คุณปล่อยข่าวให้หนังสือพิมพ์แท็บลอยด์ได้เลย แต่มีข้อแม้...ผมจะยอมควงคุณออกงานเท่านั้น ผมเบื่อที่จะต้องมานั่งให้มัมจัดหาคู่ให้”

“ฉันเป็นฝ่ายเสียหายนะคะ อะไรคือสิ่งที่ได้รับหลังจากคุณทิ้งฉันไปล่ะ?”

ลินดาถาม เธอรู้แล้วว่าดอจิโน่มีแผนอะไร

“คุณได้รับประโยชน์เต็มๆ ซึ่งคุณก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจดี ผมแค่เสนอให้คุณ ไม่สนใจก็ตามใจคุณสิ” ดอจิโน่ตอบเสียงแข็ง ผู้หญิงตรงหน้าโลภเกินไป หล่อนต้องการอะไรจากเขาอีกล่ะ

“ฉันตกลง...” ลินดารีบตอบตกลง เธอคิดง่ายๆ ไม่มีผู้ชายคนไหนทนแรงยั่วยวนจากตนเองได้ ดอจิโน่ในก็เช่นกัน ลินดามั่นใจว่าตนเอง สามารถมัดใจดอจิโน่ได้เหมือนกับผู้ชายที่ลินดาเคยผ่านมาทุกคน

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ติดอยู่มุมปาก ก่อนจะเลือนหายไป ทั้งสองเดินตามมาดามดาเรียและโทมัสจนทัน  สายตาของบิดามองมาอย่างรู้ทัน เมื่อเห็นดอจิโน่หยุดคุยกับลินดาก่อนจะเดินตามมา ท่านแอบกังวลแทน ถึงจะรู้ดีว่าคนอย่างบุตรชายกะล่อนและฉลาดเป็นกรด แต่บางครั้งผู้ชายก็พลาดเพราะความอวดดีนั่นแหละ ลินดาเป็นผู้หญิงอันตรายเกินกว่าที่ดอจิโน่จะสลัดหล่อนทิ้งง่ายๆ

“หอมจังเลย วันนี้มัมทำอะไรให้ทานครับ” ดอจิโน่หยอกเย้ามาดามดาเรียยิ้มๆ เขาเดินไปเลื่อนเก้าอี้ให้มาดามตามหน้าที่สุภาพบุรุษที่ดี โทมัสก็เลยได้แต่โครงศีรษะ ระอาความกะล่อนของบุตรชาย

ลินดายืนสงบ เธอกำลังรอใหดอจิโน่เลื่อนเก้าอี้ให้ สายตาหวานเชื่อมมองตามชายหนุ่มไป มาดามดาเรียยิ้มพอใจ ที่บุตรชายไม่ทำให้ตนเองเสียหน้าเหมือนทุกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ” ลินดากล่าวขอบคุณเสียงหวาน ทอดสายตาอ่อนเชื่อมให้ดอจิโน่

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เมื่อเหลือบเห็นมารดายิ้มเต็มหน้า ลินดารู้สึกวาบในอก กับรอยยิ้มละลายหัวใจที่ดอจิโน่ส่งมาให้ ร่างกายเธอร้อนผ่าว เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวของดอจิโน่ลากผ่านแผ่นหลังไปเบาๆ

อาหารมื้อสำคัญจบลงด้วยดี เป็นที่ปราบปลื้มของมาดามดาเรีย โทมัสได้แต่ส่ายหน้า อ่อนใจกับสองแม่-ลูก ที่แสดงละครใส่กัน ท่านปวดหัวที่ตนเองไม่สามารถปรามใครได้เลย เมื่อดื้อรั้นพอๆ กันทั้งสองคน โทมัสเลยปล่อยให้แม่-ลูก จอมสร้างเรื่องเจอกับปัญหาวุ่นวายเสียบ้าง ที่สำคัญไม่มีใครสามารถโวยได้เมื่อเป็นคนเริ่มต้นเองทั้งคู่

มาดามดาเรียมองสองหนุ่มสาวที่นั่งคุยกันตรงระเบียงด้วยดวงตาปราบปลื้ม นานๆ บุตรชายจะมีทีท่าพอใจผู้หญิงที่มาดามแนะนำให้รู้จัก นางคาดเดาเอาเอง ดอจิโน่อาจจะชอบผู้หญิงมั่นใจในตัวเอง แต่ก็อ่อนหวานในที คน คนเดียวที่ได้ทั้งงานนอกบ้าน และสามารถดูแลงานภายในบ้านได้ด้วย เขาจึงไม่ขัดใจนาง หลังทำความรู้จักกันโดยตรง มาดามดาเรียไม่ทันได้สังเกตดอจิโน่ นางมัวแต่ดีใจ นางจึงไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ก็แค่การแสดงละครตบตามาดามนั่นเอง ดอจิโน่เบื่อปัญหาเดิมๆ ที่เกิดขึ้นบ่อยเกินไป