บทที่ 9 การลงโทษสำหรับการข้ามเส้น

พอวิกตอเรียกลับถึงบ้าน เธอก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปยังกองถ่าย

ช่วงนี้ดูเหมือนนาธาเนียลจะหายตัวไปราวกับอากาศธาตุ เขาไม่ติดต่อเธอมาเลยสักครั้ง

เธอเผลอกดเบอร์โทรศัพท์ที่แซมเคยใช้โทรหา แต่ก็เป็นไปตามคาด...เธอติดต่อเขาไม่ได้

ในความสัมพันธ์ครั้งนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองไร้อำนาจโดยสิ้นเชิง

มีเพียงนาธาเนียลเท่านั้นที่สามารถเป็นฝ่ายติดต่อได้ ส่วนเธอทำได้แค่รอ...โดยที่ไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย

เธอรู้สึกว่างเปล่ากลวงโบ๋อยู่ข้างใน เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูด

วันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวจะไปเข้าคลาสฝึกซ้อม เธอก็เห็นเดวิดกลับมาบ้านอย่างตื่นเต้นพร้อมเอกสารหนาปึกในมือ

ช่วงหลังๆ มานี้ เขาเข้าออกบ้านไม่เป็นเวลา ทำตัวลับๆ ล่อๆ สงสัยจะฝันหวานอยากรวยทางลัดอีกแล้วกระมัง

วิกตอเรียไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว เธอรู้ดีว่าธุรกิจของเดวิดมีแต่จะผลาญเงิน และเธอเองก็ไม่มีเงินเหลือพอจะไปลงกับเขาด้วย

"พ่อคะ พ่อคงไม่ได้ไปจับมือกับคุณเซเวียร์ทำธุรกิจอะไรอีกแล้วใช่ไหมคะ" เธอเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนัก

"เส้นสายใหญ่กว่าเซเวียร์เยอะ!" เดวิดโบกไม้โบกมืออย่างตื่นเต้น "ครั้งนี้เราร่วมมือกับเจเนซิส คอร์ปอเรชั่นเลยนะ!"

"เจเนซิส คอร์ปอเรชั่นเหรอคะ" หัวใจของวิกตอเรียหล่นวูบ ความรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

"พ่อไปติดต่อกับเจเนซิส คอร์ปอเรชั่นได้ยังไงคะ"

"ก็ผ่านแฟนของลูกน่ะสิ!"

วิกตอเรียถึงกับตะลึง! ไปติดต่อนายธาเนียลเนี่ยนะ?

นาธาเนียลเกลียดที่สุดเวลาเธอทำตัวนอกลู่นอกทาง นี่มันล้ำเส้นกันเกินไปแล้ว!

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอรีบกดรับสายทันที

"คุณเชส อีกสามสิบนาทีผมจะไปถึงครับ"

"ค่ะ"

หลังจากวางสาย วิกตอเรียก็รู้สึกสับสนในใจอย่างรุนแรง

เธอเพิ่งตระหนักได้ว่าทุกครั้งที่แซมมารับ เขาไม่เคยถามเลยว่าเธออยู่ที่ไหน นั่นหมายความว่าเธอถูกนาธาเนียลจับตามองอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วิกตอเรียก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

ไม่นานนัก แซมก็มาถึง และรถก็เคลื่อนตัวออกไป

ด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ วิกตอเรียจึงทำได้เพียงหันไปหาคำตอบจากแซม

"แซมคะ ช่วงนี้คุณครอสอารมณ์ดีไหมคะ" เธอหยุดไปครู่หนึ่ง "มีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า"

วิกตอเรียรออยู่ครู่ใหญ่ แต่แซมยังคงเงียบ

เธอรู้ว่าแซมคงจะไม่ตอบอะไรอีกแล้ว

ช่วงเวลาที่เธอสวมบทบาทเป็นนกขมิ้นในกรงทองของนาธาเนียล แซมยังพอมีความเมตตาต่อเธอบ้าง

แต่ครั้งนี้ ความเงียบของเขาทำให้เธอตระหนักว่าบางทีเธออาจเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่นาธาเนียลทิ้งขว้างไปแล้ว?

ตลอดเส้นทาง วิกตอเรียรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับจ้องอย่างเข้มงวด ทรมานอยู่ภายในใจ

ในที่สุด รถก็จอดลงที่หน้าคลับหรูแห่งหนึ่ง

แซมนำเธอเดินผ่านล็อบบี้ที่หรูหราฟุ่มเฟือย ตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่ชั้นบนสุด ก่อนจะหยุดลงที่หน้าประตูห้องส่วนตัวสุดหรู แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณเชส เชิญด้านในครับ"

น้ำเสียงที่เป็นทางการนั้นยิ่งทำให้วิกตอเรียรู้สึกกระสับกระส่าย เธอสังหรณ์ว่าวันนี้เห็นทีจะโชคไม่ดีเสียแล้ว

เธอวิงวอนแซม "แซม ช่วยฉันด้วยนะคะ"

ดวงตาของเธอราวกับยอดเขาหิมะที่กำลังละลาย สะท้อนระลอกคลื่นแห่งความโศกเศร้าและความหวาดหวั่น

แซมอดที่จะใจอ่อนไม่ได้ แต่เขาก็เป็นแค่บอดี้การ์ดคนหนึ่ง ซึ่งมีอำนาจจำกัด

"ถ้าคุณอยากรอดกลับไป... ก็หาทางเอาใจคุณครอสให้ได้แล้วกัน" เขาแนะนำทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป

วิกตอเรียสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้า แล้วผลักประตูห้องส่วนตัวเข้าไป

แม้จะเตรียมใจมาแล้ว แต่เธอก็ยังตกตะลึงกับภาพที่ยั่วยุอารมณ์อยู่ข้างใน

ภายในห้องมีแสงไฟสลัว อบอวลไปด้วยกลิ่นควันซิการ์ สุรา และน้ำหอมที่คละคลุ้งปะปนกัน

นาธาเนียลกำลังเอนกายอย่างสบายอารมณ์อยู่บนโซฟาตัวกลาง นิ้วเรียวคีบซิก้าร์ไว้ ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งบดบังใบหน้าของเขา

ข้างกายเขามีชายร่างท้วมนั่งอยู่ ทั้งสองกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างออกรส

ชายหนุ่มและหญิงสาวในชุดวาบหวิวหลายคนกำลังเต้นรำไปกับเสียงดนตรีที่เย้ายวน ร่างกายที่อ่อนเยาว์ของพวกเขาเคล้าคลึงกัน

บรรยากาศช่างฟุ้งเฟ้อและสับสนวุ่นวาย

"โอ้ เธอมาแล้ว!"

สายตาของนาธาเนียลตวัดมองมาอย่างเย็นชา ปราศจากอารมณ์ใดๆ

"นาธาเนียล นี่เหรอนกขมิ้นในกรงทองที่นายซ่อนไว้น่ะ" ชายร่างท้วมมองสำรวจวิกตอเรีย "หน้าตาก็งั้นๆ นี่!"

"เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ผ่านมาตรฐานของแก!"

"แหม ก็ไม่แน่นะ คนที่แกสนใจต้องมีอะไรพิเศษแน่! เดี๋ยวฉันจะขอลองเล่นกับเธอให้สนุกหน่อย" แฮโรลด์ โรเจอร์สพูดอย่างสนใจ

เพราะระยะทางที่ห่างออกไปและเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม วิคตอเรียจึงไม่ได้ยินว่าชายสองคนนั้นพูดอะไรกัน

แต่เธอสัมผัสได้จากสีหน้าหื่นกระหายของชายร่างท้วมว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

ในตอนนั้นเอง นาธาเนียลก็กวักมือเรียกให้เธอเข้าไปหา

วิคตอเรียข่มความรู้สึกไม่สบายใจของตัวเองลงแล้วเดินไปนั่งข้างเขาอย่างว่าง่าย

"คุณครอสคะ" เธอกระซิบ

นาธาเนียลดับซิการ์แล้วหยิบมวนใหม่ขึ้นมา

เมื่อเห็นดังนั้น วิคตอเรียก็รีบหยิบที่ตัดซิการ์มาตัดปลายให้เขาอย่างรวดเร็ว

เมื่อนึกถึงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของเดวิด วิคตอเรียก็รู้สึกอยากจะเอาคืนขึ้นมา

เธอจึงเอนตัวพิงไหล่ของนาธาเนียลอย่างหยอกเย้า ยื่นซิการ์ให้เขาแล้วถามเสียงเบา "คุณครอสคะ แผลของคุณหายดีแล้วเหรอคะ"

"อืม" นาธาเนียลตอบ

วิคตอเรียจุดซิการ์ให้เขา

"คุณครอสคะ เรื่องโครงการธุรกิจนั่น พ่อของฉันท่านไม่รู้อะไร... ฉันไม่คิดเลยว่าท่านจะไปหาคุณจริงๆ"

ขณะที่เปลวไฟสั่นไหว เธอเหลือบเห็นแววตาเย็นชาของนาธาเนียล

นาธาเนียลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พ่นควันเป็นวง แล้วเหลือบมองเธออย่างเฉยเมย

"เหรอ? งั้นรึ"

มือของวิคตอเรียสั่นจนไฟแช็กเกือบหลุดจากมือ

"นาธาเนียล แกนี่มันซ่อนของดีไว้จริงๆ ไม่ยอมพาเธอออกมาให้ฉันเล่นด้วยเร็วกว่านี้" แฮโรลด์ยิ้มเยาะพลางมองไปยังวิคตอเรีย "คนอื่นเขาแต่งตัวกันแทบจะโป๊หมดแล้ว แต่เธอกลับแต่งตัวมิดชิดขนาดนี้ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ"

วิคตอเรียตกตะลึงอีกครั้ง เธอเงยหน้ามองนาธาเนียลด้วยสายตาอ้อนวอน

"ไม่ได้ยินที่คุณโรเจอร์สพูดหรือไง"

นาธาเนียลเพียงแค่พ่นควันเป็นวงอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับว่าเขาไม่ทันสังเกตเห็นความอึดอัดของเธอ

หญิงแปลกหน้าที่แต่งตัววาบหวิวคนหนึ่งเดินเข้ามา เบียดหน้าอกนุ่มนิ่มอวบอิ่มของเธอกับวิคตอเรียแล้วหัวเราะคิกคัก "เพิ่งเข้าวงการเหรอจ๊ะ? ไม่ต้องอายหรอกน่า จะเหนียมไปทำไม"

จากนั้นเธอก็จับมือของวิคตอเรียไปวางไว้ในกางเกงในของตัวเองแล้วพูดว่า "จับได้ตามสบายเลย!"

"อ๊ะ!" วิคตอเรียรีบลุกขึ้นยืนแล้วดึงมือกลับทันที

แฮโรลด์หัวเราะเสียงดัง "นาธาเนียล แกเปลี่ยนรสนิยมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้หันมาชอบพวกใสซื่อแล้วเหรอ"

แล้วใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแฮโรลด์ก็เปลี่ยนเป็นน่ากลัว เขาคำราม "ถอด!"

วิคตอเรียมองไปที่นาธาเนียลอีกครั้ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการวิงวอน

แต่นาธาเนียลไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ "หูหนวกรึไง? ไม่ได้ยินที่คุณโรเจอร์สสั่งให้ถอดเสื้อผ้าเหรอ"

นี่คือวิธีที่นาธาเนียลใช้ลงโทษเธอ!

ลงโทษที่พ่อของเธอบังอาจพยายามจะไต่เต้าด้วยการเข้ามาพัวพันกับเขา!

หัวใจของวิคตอเรียบีบรัด เธอใช้มือกุมเสื้อผ้าของตัวเองแน่นขึ้นโดยสัญชาตญาณ ความอัปยศอดสูและความกลัวที่ผสมปนเปกันทำให้ปลายนิ้วของเธอเย็นเฉียบ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มปลดกระดุมเสื้อต่อหน้าชายหญิงทั้งห้อง

กระดุมเม็ดที่หนึ่ง สองเม็ด...

การเคลื่อนไหวของเธอเชื่องช้า นิ้วมือสั่นเทาด้วยความประหม่า ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและความสนุกสนาน

เมื่อเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอร่วงหล่นลงไปกองที่พื้น เผยให้เห็นบราเซียสีขาวและหน้าอกที่อวบอิ่มกลมกลึงจนแทบล้นออกมา

"ไม่นึกเลยว่าเธอจะซ่อนรูปขนาดนี้" แฮโรลด์พูดพลางมองอย่างหื่นกระหาย

วิคตอเรียกัดริมฝีปากแน่น หลับตาลงด้วยความอัปยศ

"ถอดต่อสิ!"

"ถอด!"

วิคตอเรียกัดฟัน ปลดกระดุมเสื้อแล้วถอดกางเกงยีนส์ออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเรียวขาที่เพรียวสวย

เสียงผิวปากและเสียงหัวเราะอย่างหยาบโลนดังขึ้นทั่วห้อง

วิคตอเรียหยุดนิ่ง ตอนนี้เธอเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้น

เธอมองไปรอบๆ และเห็นแฮโรลด์กำลังมองเธออย่างหื่นกระหาย

ชายหญิงคนอื่นๆ ดูเหมือนกำลังสนุกกับการแสดงนี้ และยุยงให้เธอถอดต่อไป

ถ้าเธอทำ เธอจะไม่เหลืออะไรเลย

ที่พึ่งสุดท้ายของวิคตอเรียคือนาธาเนียล เธอจึงมองไปที่เขาเพื่อขอความช่วยเหลือ แววตาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

นาธาเนียลคีบซิการ์ไว้ระหว่างนิ้ว แววตาของเขามีประกายความปรารถนาวูบไหว

"คุณโรเจอร์สยังไม่ได้สั่งให้หยุด แล้วเธอหยุดทำไม"