บทที่ 8 EP 01 เงื่อนไขของไดสึเกะ [5]
บ้าชะมัด ข้อมือฉันแดงไปหมดเลย
ฉันช้อนตามองไดสึเกะนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงหลังจากที่พยาบาลแก้มัดให้ ยกข้อมือทั้งสองข้างขึ้นมาหมุนไปมาเพื่อคลายอาการปวด รอยแดงๆ ตรงข้อมือที่เกิดจากการเสียดสีกับสายรัดทำให้ฉันรู้สึกแสบไปหมด
หลายวันมาแล้วที่แม้แต่การเข้าห้องน้ำฉันก็ต้องขออนุญาตคนอื่น ซึ่งโดยปกติถ้าไม่มีไดสึเกะอยู่ในห้อง ก็จะต้องมีคนของโอยามะคอยเฝ้าฉันอยู่อีกหนึ่งคนน่ะ แต่นี่ดูเหมือนคนอื่นคงจะถูกไดสึเกะไล่ออกไปกันหมด
ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าเวลาที่ถูกคนของโอยามะจับตามองเวลาเดินไปเข้าห้องน้ำมันน่าอึดอัดแล้ว แต่พอเปลี่ยนมาเป็นไดสึเกะ ฉันกลับรู้สึกว่าอยากให้เป็นคนของโอยามะสักสี่ห้าคนหรืออยู่กันเต็มห้อง ฉันก็น่าจะหายใจคล่องมากกว่าเห็นหน้าเขา
“ฉันเดินเองได้” ฉันบอกเบาๆ เมื่อพยาบาลทำท่าเหมือนจะเข้ามาช่วยประคอง ซึ่งหลังจากที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น ฉันก็เห็นว่าเธอหันไปมองหน้าไดสึเกะนิดหน่อยเหมือนจะขออนุญาต รอจนเห็นว่าเขาพยักหน้าเบาๆ เหมือนจะอนุญาตนั่นแหละ เธอถึงได้ยอมหลีกทางให้ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำ
บ้าเอ๊ย! ทำไมทุกอย่างถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ แล้วนี่ฉันจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง ถึงปากจะบอกว่าจะทำให้ไดสึเกะทรมานตายด้วยการยอมแต่งงานด้วย แต่ฉันไม่ได้อยากจะทำจริงๆ สักหน่อย เพราะนั่นก็เท่ากับฉันเองก็คงทรมานเหมือนกัน คนอย่างฉันไม่มีทางยกอิสรภาพของตัวเองให้คนอย่างไดสึเกะเด็ดขาด
แกร๊ก!
ฉันกดล็อกประตูห้องน้ำทันทีที่เข้ามาได้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องน้ำมันทำให้ฉันหายใจคล่องกว่าด้านนอก
ปิดประตูห้องน้ำได้ฉันก็เดินมาที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ยืนจ้องเงาสะท้อนของตัวเองอยู่อย่างนั้นเพราะความจริงก็คือฉันไม่ได้ปวดฉี่เลยสักนิด แต่แค่รู้สึกเบื่อความกดดันและอยากหนีไปให้พ้นจากสายตาของไดสึเกะเท่านั้นเอง ถ้าชีวิตหลังจากนี้ไม่ว่าจะลืมตาหรือว่าหลับตาต้องอยู่ในสายตาของเขาตลอดแบบที่เขาพูด ฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ
“นามิควรทำยังไงดีคะพี่โยชิดะ” ฉันรำพึงรำพันเบาๆ ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มให้กับคนในกระจก พยายามจะบอกตัวเองให้เข้มแข็งและอดทนแบบที่พี่โยชิดะสอน แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความทุกข์ในอกมันจะลดทอนลงไปได้สักที ยิ่งคิดถึงพี่โยชิดะฉันก็ยิ่งทรมาน ยิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังกลายเป็นนักโทษของแบล็กสกอร์เปี้ยนที่รอวันถูกคนพวกนั้นตัดสิน ฉันก็ยิ่งอยากจะหยุดหายใจไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอด และยิ่งรู้ว่าโทษของฉันคือการต้องแต่งงานกับไดสึเกะ ฉันก็ยิ่งเจ็บปวด
ถึงแม้ว่าข้อเสนอของไดสึเกะจะฟังดูเข้าท่า และฉันมั่นใจว่าถ้าฉันยอมตกลง เขาจะต้องยอมหาวิธีที่จะทำให้เราหย่ากันเร็วที่สุดได้แน่นอน แต่มันไม่มีเหตุผลที่ฉันจะยอมรับข้อเสนอบ้าๆ ของเขาเลยสักนิด เพราะนั่นจะต่างอะไรกับการที่ฉันยอมก้มหัวให้เขาล่ะ พี่โยชิดะต้องไม่พอใจแน่ถ้าฉันยอมทิ้งศักดิ์ศรีแบบนั้น
ก๊อกๆ ๆ
“หาทางหนีอยู่รึไง”
ที่เขามาเฝ้าฉันมันเป็นเพราะคำสั่งของโอยามะรึยังไงกันนะ หรือว่าเขาแค่กำลังมาหาวิธีฆ่าฉันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับฉันอย่างแยบยลอยู่
“นามิ”
“คิดถึงฉันมากขนาดไม่เห็นหน้าสักห้านาทีนายจะอยู่ไม่ได้เลยรึยังไงไดสึเกะ” ฉันประชดใส่ก่อนจะยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ยืนสำรวจใบหน้าของตัวเองให้ถี่ถ้วนเพราะไม่อยากให้มีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ ก่อนจะเปิดน้ำล้างมือเบาๆ
ฉันต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้!
ฉันย้ำประโยคนั้นซ้ำๆ กับตัวเองพลางสบสายตากับตัวเองอีกคนในกระจกเงา แผลที่ต้นแขนซ้ายแม้จะยังไม่ได้หายดีและยังรู้สึกปวด แต่คิดว่าต่อให้ไม่ได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง ฉันก็คงไม่ตาย แต่ถ้าขืนยังทนอยู่ที่นี่ รอวันที่จะต้องแต่งงานกับไดสึเกะจริงๆ ฉันต้องตายทั้งเป็นแน่ๆ เพราะฉะนั้นฉันต้องหนีออกไปให้เร็วที่สุด
