บทที่ 4 กวางน้อยขี้กลัว
เทพธิดาเวนิชยืนนิ่งอยู่หน้าห้องหนังสือของบิดา มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดปากไว้เพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเธอผิดเอง ผิดที่ทำให้ใครๆต้องมาเดือดร้อนแบบนี้ นี่เธอกำลังจะทำให้ใครหลายๆ คนต้องเดือดร้อนเพราะความเห็นแก่ตัวเหรอนี่ ร่างบอบบางทรุดกายลงกับพื้นแล้วสะอื้นออกมาอย่างหนัก
บุตรสาวคนโตเดินออกมาจากห้องหนังสือของบิดา เธอชะงักเมื่อเห็นน้องสาวมองมาน้ำตาอาบแก้ม เวน่าเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเมินหน้าหนี แม้จะสงสารน้องแต่โมนาควรโตได้แล้วไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้ามาดูแลคุณหนูขี้แงตลอดชีวิต สูญเสียแม่เสียใจเธอเข้าใจอยู่แต่ใช้ว่าโมนาเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกที่สูญเสียแม่ไปสักหน่อย เธอเองก็สูญเสียแม่ไปเหมือนกัน เวน่าสาวเท้าเดินจากไปอย่างรวดเร็วเพราะไม่ต้องการเข้าไปกอดน้องเพื่อปลอบเหมือนที่เคยทำมาทุกครั้ง
ร่างสูงใหญ่ยืนเหม่อออกไป ด้านนอกหน้าต่างห้องทำงานอีกครั้ง เขากำลังใช้ความคิด เรื่องของผู้หญิงที่ก้าวเข้ามาเพื่อทำหน้าที่ภรรยา
“นายครับ!”เสียงเรียกสะดุดความคิดเขาลงเขาหันกลับมามองเดวิชบอดี้การ์ดคนสนิท
“ได้แล้วใช่ไหม?”
“ครับ”เดวิชวางรูปสองใบลงบนโต๊ะทำงานของเขา
ซาฟขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาคมจ้องมอบลูกน้องตนเอง เดวิชทำสีหน้าไม่ถูกเพราะเขาจนปัญญาที่จะหารูปของลูกสาวคนเล็กของดีกาลโน่เหมือนกัน
“มีแค่สองใบเหรอ?”
“เอ่อ..ครับ”
“หารูปใครไม่ได้”เขาถามเสียงเรียบแต่แฝงความดุดัน
“รูปคุณหนูโมนาครับ”
ไม่มีคำถามใดๆ ออกจากริมฝีปากหยักได้รูปอีก เมื่อเขาเอาแต่เพ็งมองไปยังรูปพวกนั้นด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ก่อนจะหันไปถามบอดี้การ์ด
“คนนี้คือเวน่าใช่ไหม?”
“ใช่ครับ เธอออกงานบ่อยผมเลยได้รูปเธอเยอะมากเลยครับ”
เขาหยิบรูปอีกใบมาดู สีหน้าของเขาปรับเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมลงทันที
“แล้วคนนี้ละ?”
“คนนั้นคุณเทียร่าครับ เป็นลูกสาวคนที่สองของตระกูล”
ชายหนุ่มนิ่งเขาวางรูปลงบนโต๊ะ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแล้วถอนหายใจหนักออกมา เขาไม่ใช่น้องคนที่สามหรือสี่ที่จะเหวี่ยงรูปทิ้งทันทีที่ได้รับรู้ แม้สีหน้าเขาจะเรียบเฉยแต่ออกจะรู้สึกไม่พอใจมากเช่นกันที่ตระกูลดีกาลโน่บังอาจเล่นตลกกับเขา ถ้าไม่สั่งสอนกันบ้างคงไม่ต้องออกไปมองหน้าใคร
หลังจากเลิกงานซาฟตรงกลับไปที่คฤหาสน์ทันที อยากจะรู้เหมือนกันว่าเทียร่าจะเล่นละครเสแสร้งไปอีกนานแค่ไหน ก้าวผ่านโถงทานเดินในคฤหาสน์ เหลือบเห็นเธอกำลังนั่งทานอาหารว่างอยู่หน้ารายการทีวีอย่างสบายอารมณ์ ดีกาลโน่เอาส่วนไหนคิดถึงส่งตัวเทียร่าซึ่งมีสายเลือดชาวอิตาลีเต็มตัว ทั้งที่โมนาเป็นสาวลูกครึ่ง
“อยู่ที่นี่สบายดีไหมครับ” ซาฟทักทายเทียร่า
เทียร่ารีบลุกขึ้นยืนแทบไม่ทัน เธอรีบยิ้มให้เขาพลางใช้มือเช็ดปากที่เปราะเปื้อนเศษขนมออกให้หมด
“สบายมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ให้เทีย... โมนาอยู่ที่นี่ค่ะ” เทียร่าเม้มริมฝีปาก เพราะตนเองเกือบหลุดชื่อผิดออกมา
“ถ้าคุณโมนาชอบผมก็ดีใจครับ ผมขอตัวก่อน”
เทียร่ากระตุกยิ้มมุมปาก ใครจะไม่ชอบกันเล่า ในเมื่อซาฟหล่อเหลาราวกับเทพบุตรเช่นนี้ ถึงแม้จะดูเย็นชาไปหน่อยก็เถอะ อยู่ที่นี่เธอสุดแสนสบายไม่ได้ต้องมานั่งทำงานให้เหนื่อย
ชายหนุ่มเดินทางเข้าพบบิดา ซานโต้มองบุตรชายแล้วผายมือให้นั่งลง เขาหย่อนกายลงบนโซฟาแล้วช้อนสายตามองบิดา สีหน้าเรียบนิ่ง
“มีอะไรซาฟถึงได้แวะมาหาพ่อ”
“ผมมีเรื่องอยากจะให้พ่อจัดการให้ผมสักเรื่อง”
“เรื่องอะไร?”
“ผู้หญิงที่ตระกูลดีกาลโน่ส่งมาให้ผมเธอไม่ใช่โมนา แต่เธอคือเทียร่าครับพ่อ” ชายหนุ่มบอกความจริงกับบิดาในสิ่งที่ตนสืบได้
ซานโต้ชะงัก มองบุตรชายแล้วถอนหายใจยาว ดูท่าซาฟคงเหมาเอาเรื่องแต่งงานไปรวมกับธุรกิจเรียบร้อยแล้ว ถึงได้มีท่าทางเช่นนี้
“แล้วจะให้พ่อทำยังไง”
“พ่อช่วยจัดการบอกทางดีกาลโน่ว่าผมจะขอพูดคุยด้วย”
“แล้วทำไมแกไม่จัดการเอง”
“ผมอยากถนอมน้ำใจพวกเขาไว้ก่อน เพราะดีกาลโน่ยังมีประโยชน์กับเราอยู่” เขาตอบกลับสีหน้าเยือกเย็น
“ได้พ่อจะจัดการให้”
ชายหนุ่มกลับมายังคฤหาสน์ มองดูโอเอซิสที่พำนักของมารดา ดวงตาเรียวคมหรี่ลง มองลึกลงไปยังผืนน้ำสีเขียวมรกต พลักนึกถึงเด็กสาวหน้าตางดงามราวกับเทพธิดา เขาไม่รู้จักชื่อ รู้เพียงเด็กสาวเดินหลงมายังอ้อมกอดแห่งมารดา เห็นเรือนร่างงดงามกับดวงตาหวานเยิ้มมองผืนน้ำไม่ขยับเขยื้อน เวลานั้นซาฟรู้สึกเหมือนตนเองดังต้องมนต์สะกด
เขาจำเป็นต้องหยุดความคิดคำนึงนี้เสียที ควรลืมเลือนเรื่องในอดีตไปได้แล้ว ซาฟถอนหายใจแล้วเดินจากที่แห่งความทรงจำอันแสนสวยงามไว้เช่นเดิม
