บทที่ 6 กวางน้อยขี้กลัว
โมนาลงมาจากชั้นบนแล้วหยุดยืนตรงหน้าบิดาและพี่สาว เธอใจคอไม่ดีเมื่อเห็นสีหน้าทั้งสอง มันเกิดอะไรขึ้นถึงตีหน้าเครียดกันถึงเพียงนี้
“นั่งลงสิลูกโมนา...”
คนตัวเล็กนั่งลงบนโซฟาหนังสีน้ำตาล สายตายังคงจดจ้องที่ใบหน้าของทั้งสอง
“รู้หรือเปล่าว่าพ่อเรียกมาทำไมโมนา” เวน่าถามน้องสาว
“ไม่ทราบค่ะ พี่เวน่า” เธอตอบเสียงเบา
“พ่อบอกน้องไปสิคะ”
เซโตน้ำท่วมปากเมื่อเห็นแววตาหม่นเศร้าของลูก ข้อเสนอที่ซาฟยื่นให้มาช่างเหลือทนแล้วโมนาจะทำอย่างไรกับเรื่องแบบนั้น
เวน่ามองบิดาเธอรู้ดีหากตนไม่ยืนอยู่ตรงนี้พ่อคงใจอ่อนอีกครั้งแน่ และคงไม่ยอมส่งน้องไปอัลเล็นโซ่ตามสัญญาอีก เธอไม่อยากให้ทุกอย่างต้องพัง แม้สงสารน้องสักแค่ไหนก็ตาม
“ถ้าพ่อไม่พูดหนูจะพูดเองแล้วนะคะ”เธอเริ่มโมโห
“เวน่าคุยกับน้องแทนพอก็แล้วกัน”เซโตยกหน้าที่ให้ลูกสาวคนโตทันที
บุตรสาวคนโตมองน้องตนเอง พลางเดินเข้าไปใกล้ เธอรู้สึกอิจฉาใบหน้าของโมนาเหลือเกิน เกิดมาพร้อมกับใบหน้าที่ทำให้สาวๆ หลายคนต้องอิจฉา หากเธอมีใบหน้างดงามหมดจดเหมือนโมนาบ้าง คงออกไปเฉิดฉายภายนอกให้คนทรยศอิจฉา แต่น้องกลับเก็บใบหน้าและเรือนร่างอันงดงามไว้ในคฤหาสน์นี้เท่านั้น
“โมนา..น้องต้องไปเป็นเจ้าสาวให้กับอัลเล็นโซ่นะ”
โมนาเงยหน้ามองพี่สาว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอหันไปหาบิดาที่กำลังยืนหันหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อข่มอารมณ์ตนเอง เขาไม่อยากมองใบหน้าของลูกเกรงใจอ่อน ยามนึกถึงมารดาของโมนา
“ไม่นะคะพี่เวน่า ไม่นะคะ!”หญิงสาวเริ่มสะอื้น
“พี่ไม่ได้ถามว่าโมนาจะไปหรือไม่ไป แต่พี่ต้องการให้โมนาไปเข้าใจไหม”
“โมนาไม่ไปค่ะพี่เวน่า โมนาไม่อยากไป!”
“ไม่ไปไม่ได้โมนา ถ้าโมนาไม่ไปคนนับพันจะต้องตกงาน โมนาจะใจดำให้มันเป็นแบบนั้นเหรอ”
เธอส่ายหน้าจนเส้นผมนุ่มสลวยกระจายทั่วกรอบหน้า สะอื้นไห้อย่างหนักช้อนสายตามองพี่สาวอย่างตัดพ้อ
“โมนาไม่ไปไม่ได้เหรอคะ ทำไมโมนาต้องไปด้วย” คนมากมายทำไมทางนั้นต้องเจาะจงให้เป็นเธอด้วยไม่เข้าใจเลย ผู้ชายคนนั้นต้องการอะไรกันแน่
“พี่จะให้คนใช้ไปช่วยเก็บกระเป๋านะ ต้องการเอาอะไรไปรีบจัดใส่ลงไปในกระเป๋าก็แล้วกัน” คนเป็นพี่บอกน้องพยายามกล้ำกลืนความรู้สึกตนเอง โมนาตกที่นั่งลำบากเช่นนี้ เธอมีส่วนทำให้เป็นเช่นนั้นด้วย
“พี่เวน่า... อย่าทำกับโมนาแบบนี้เลยค่ะ โมนาไม่ไปไหนทั้งนั้นโมนาจะอยู่ที่นี่”
แม้จะรู้สึกสงสารแต่เธอไม่มีทางเลือก เวน่าเมินหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องสาว เธอเองก็เจ็บใจเหมือนกันที่ตระกูลต้องมาตกต่ำขนาดนี้
เซโตกลั้นใจนิ่งแล้วหันมาเผชิญหน้ากับบุตรสาวคนเล็กโมนาต้องโตเสียที เขาจะตามใจลูกไม่ได้อีกแล้ว
“ไปเก็บกระเป๋าซะโมนา อยู่ที่นี่พี่ๆ ทุกคนเค้าทำประโยชน์ให้กับตระกูลแล้วโมนาทำอะไรบ้าง!” เสียงแข็งกร้าวดุบุตรสาว
คนถูกดุสะดุ้ง มองบิดาแววตาเบิกกว้าง พ่อไม่เคยดุแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง แต่วันนี้ท่านเปลี่ยนไป
“พ่อคะ พ่ออย่าไล่โมนาออกไปเลยนะคะ” โมนาร้องขอความเห็นใจอีกครั้ง
“ถ้าลูกไม่ไปทุกคนที่นี่จะอดตายกันหมด หรือลูกอย่างให้เป็นแบบนั้น ลูกจะเห็นแก่ตัวทอดทิ้งผู้คนที่อยู่กับลูกมาเกือบตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ”
เธอชะงักกับคำพูดบิดา ทำไมเธอจะต้องมาแบกรับโชคชะตาอัปยศเช่นนี้ ทำไมเธอต้องไปเป็นผู้หญิงของคนตระกูลอัลเล็นโซ่ด้วย มือบางยกปาดน้ำตา ตัดพ้อให้ตายคงไม่ได้อะไร เพราะเธอคือบุตรสาวแห่งตระกูลดีกาลโน่ หากนี้คือสิ่งเดียงที่ช่วยเหลือทุกคนได้เธอจะทำ
หากลูกช่วยเหลือใครได้จงช่วย เพราะวันข้างหน้าไม่แน่ว่า เขาคนนั้นอาจกลับมาตอบแทนที่ลูกได้ช่วยเหลือไว้ก็ได้ นี่คือคำของมารดาเคยบอกก่อนสิ้นลม
“โมนาจะทำประโยชน์ให้กับทุกคน โมนาไปก็ได้ค่ะพ่อ” เธอตอบรับทั้งน้ำตา
คนเป็นพ่อก้าวเข้ามาโอบกอดลูกไว้แนบกาย เวน่าเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด เธอรู้อยู่เต็มอกครอบครัวต้องเจอสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้เพราะใคร อยากกระชากหัวใจคนคนนั้นออกมาเสียจริง
คืนนี้ซาฟยังคงนอนที่ห้องเทียร่าเช่นเคย ทันทีที่เห็นชายหนุ่มเทียร่ายิ้มเย้ายวนให้กับชายหนุ่ม เขาเดินตามเธอไปที่หย่อนกายลงนั่ง เทียร่าผลักร่างสูงใหญ่ลงนอนแล้วคร่อมทับด้วยความชำนาญ รอยยิ้มดุจเสือสาวเผยออกมาเต็มที่ ซาฟครางออกมาด้วยความพอใจเมื่อเทียร่ากำลังบำรุงบำเรออย่างถึงพริกถึงขิง
ดวงตาเรียวคมมองร่างอวบอัดกำลังขยับโยกย้าย เขาไม่ชอบให้ใครคุมเกม ซาฟตวัดร่างอวบพลิกกายขยับสะโพกเร่งจังหวะจนคนใต้ร่างเผลอครางไม่หยุด เขาไม่สนดีกาลโน่จะคิดเช่นไร แต่เขาได้กำไรจากเทียร่ามามากพอแล้ว และคนที่จะต้องมาแทนผู้หญิงที่กำลังร้องครวญใต้ร่าง คือโมนา ดีกาลโน่
