บทที่ 1 ไม่รู้จะทำอย่างไร

ณ เมืองติดชายทะเล ถนนเนี่ยอิน พื้นที่ควบคุมของแก๊งมังกรซิ่ง

เยว่จือตัวสั่นไปหมด เด็กสาวไม่รู้จะทำอย่างไร การถูกตบหน้าอย่างรุนแรงถึงสองครั้งติดต่อกัน ด้วยฝ่ามือหยาบกร้านของอาซู คนในแก๊งมังกรซิ่ง ทำให้น้ำตาคลอหน่วย แม้ในยามนี้เธอจะพยายามอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ยังคงไหลอาบใบหน้าเรียวเล็กที่ซีดราวกับซากศพ ในใจของเธอภาวนาขอให้เรื่องเฮงซวยทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพความฝัน

มิหนำซ้ำเด็กสาวยังห่วงอีกสามชีวิต เมื่อคืนคุณผู้หญิงเพ้อหนักก่อนที่ตัวจะสั่นเทาและสลบไปนาน ตอนนี้เธอคงกำลังรอการกลับไปของเยว่จือ รวมถึงสองฝาแฝดวัยสี่ขวบกว่าที่เมื่อเช้าได้กินเพียงขนมปังบาแก็ตที่ทั้งแข็งและแห้งโรยน้ำตาล ซึ่งเด็กสาววางได้แผนไว้ว่า หากเกิดเรื่องร้ายแรงใดขึ้น เธอจะพาพวกเด็ก ๆ หนีไปให้ไกล!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังดังก้องในหู เธอกลัว ตื่นตระหนก และขวัญเสีย ทว่าสิ่งที่ทำได้คือจำต้องกลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาเอาไว้ ถึงจะยากลำบากเหลือเกิน แต่ที่ต้องทำเช่นนั้นก็เพราะเธอไม่ต้องการให้คนพวกนี้เห็นความอ่อนแอของตน

อย่างไรก็ตาม นับว่าแก๊งมังกรซิ่งยังมีเมตตาอยู่บ้าง ไม่มีใครหิ้วเธอไปขัดดอกอย่างที่เคยได้ยินมาก่อนหน้า เด็กสาวเอื้อมมือสั่น ๆ ไปหยิบขวดยาแก้ไอและยาเม็ดในซองที่หล่นอยู่บนพื้น ที่ก่อนหน้านี้เธอแบกหน้าไปคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตามาจากเถ้าแก่โจว เพราะวันก่อนเขาบอกว่าจะมาช่วยดูอาการของคุณผู้หญิง แต่อีกฝ่ายกลับติดธุระ จึงยื่นแค่ซองยามาให้เช่นเดิม แต่ยังไม่ทันจะได้กลับถึงบ้าน เด็กสาวก็ถูกชายกลุ่มใหญ่ขวางทางเอาไว้เสียก่อน

“เสี่ยวจือ อั๊วจะบอกลื้อให้เข้าใจง่าย ๆ เอาเป็นว่า อีกครึ่งเดือน ต้องหาเงินมาใช้ดอกให้ได้ หนึ่งหมื่นเหรียญถ้วน ไม่เช่นนั้น ทั้งลื้อและนังคุณนายต้องไปโบกรถขายหมากข้างถนน!”

คนที่กล่าวขึ้นมาด้วยเสียงดังและข่มขู่คือ ผู้คุมย่านถนนเนี่ยอิน เขาชื่อ ไห่ถัง และ ‘หญิงขายหมาก’ คืองานบริการอย่างหนึ่งที่ใช้สาวสวยแต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อย คอยขายหมากให้ผู้ชายหลากหลายวัยที่ขับรถผ่านไปมาตามถนนตั้งแต่รุ่งสางจนถึงเที่ยงคืน นอกจากการขายหมากก็ อาจมีเรื่องหลับนอนเข้ามาเกี่ยวข้อง ธุรกิจนี้เติบโตอย่างรวดเร็วในถนนเนี่ยอิน มันสร้างเม็ดเงินให้แก่แก๊งมังกรซิ่งเป็นกอบเป็นกำ ไม่ต่างจากการปล่อยเงินกู้เก็บดอกมหาโหด หรือการเปิดบ่อนการพนัน

เยว่จือส่ายหน้า เธออยากจะร้องประท้วง แต่ไห่ถังชูขวานในมือขึ้นมาข่มขู่เธอ ซึ่งภาพที่เด็กสาวเคยเห็นในหนังสือพิมพ์มันช่างน่ากลัวจับใจ กฎหมายทำอะไรคนพวกนี้ไม่ได้ มีบ่อยครั้งที่พบศพของคนถูกขวานสับเป็นชิ้น ๆ ถูกนำมาทิ้งตามทั้งขยะ เรื่องนี้โหดเหี้ยม และเยว่จือเชื่อว่าเป็นฝีมือของแก๊งมังกรซิ่ง

“บอกนังคุณนายของลื้อ ถ้าหาเงินไม่ได้ก็ไสหัวออกจากร้านไปซะ เตรียมยกทรงสวย ๆ กับกระโปรงสั้น ๆ เอาไว้ด้วย งานขายหมากหาเงิน มันยังดีเสียกว่านั่งทำอาหารงก ๆ แต่ไม่มีลูกค้าเข้าร้าน อย่าทรมานตัวเองเลย สมัยนี้ผู้หญิงล้วนรักสบายกันทั้งนั้น”

ไห่ถังเอ่ยจบก็ใช้สายตาสำรวจเยว่จือ

“จะว่าไปลื้อก็หน้าตาพอใช้ ยังไง มาอยู่กับอั๊วดีไหม”

เด็กสาวไม่ตอบ เธอก้มหน้าลงต่ำ เตรียมก้าวหนี เป็นตอนนั้นเองที่เธอเห็นว่ามีสายตาคม ๆ คู่หนึ่งจ้องมองมาจากมุมถนน ใครคนนั้นคือคนที่เคยมานอนซมอยู่ด้านข้างร้าน และคุณผู้หญิงได้ให้ข้าว ป้อนยาอยู่หลายวัน แต่พอเขาหายดีก็มีปากเสียงกับคุณผู้หญิง ก่อนจะหายตัวไปเสียดื้อ ๆ ฝ่ายคุณผู้หญิงเองก็สติแตก พังข้าวของในบ้าน สุดท้ายจึงล้มป่วยลงเพราะพิษไข้ อาการนั้นน่าเป็นห่วงจนเรียกได้ว่าเป็นตายเท่ากัน!

“หนูจะไปบอก คุณผู้หญิงตามที่เฮียถังสั่ง”

“ดี และอย่าลืม อีกสามวัน อั๊วจะเข้าไปกินข้าว มีงานวันเกิดอาอิงน้องสาวอั๊ว หาอะไรที่มันกินได้เอาไว้ด้วย ขืนทำรสชาติหมาไม่แดก รู้ใช่ไหมว่า ทั้งลื้อและนังคุณนายแสนสวยนั่นจะต้องโดนอะไร!”

เยว่จือพยักหน้ารับติด ๆ กัน เธอยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม พร้อมกลั้นเสียงสะอื้นด้วยความกลัวเอาไว้อีกหน

จากนั้นจึงออกวิ่งไปตามถนนเนี่ยอิน เพื่อกลับบ้านที่ยามนี้มีสามชีวิตรอเธออยู่ด้วยความหวัง!