บทที่ 1

แสงไฟนีออนสาดส่องสลับไปมาพร้อมกับเสียงดนตรีดังกระหึ่มก้องไปทั่วโอ๊คฮิลล์เอสเตท คลับส่วนตัวสุดหรู

เอมิลี่ แฮร์ริสัน เดินฝ่าฝูงชนที่วุ่นวาย ประคองถาดเครื่องดื่มพร้อมกับพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำยอดขาย

เธอดึงกระโปรงเครื่องแบบสั้นกุดของตัวเองลงโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเป็นข้อบังคับของคลับที่ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง

นอกจากกระโปรงแล้ว เธอยังสวมที่คาดผมหูกระต่ายปุกปุยไว้บนศีรษะ

“หน้าตาสะสวยขนาดนี้มาขายเครื่องดื่ม...เสียของชะมัด!” ชายขี้เมาคนหนึ่งลุกขึ้นยืนขวางทางเอมิลี่อย่างกะทันหัน สายตาของเขากวาดมองเธอขึ้นลงอย่างไม่เกรงใจ แววตาราวกับนักล่า

เอมิลี่หันไปเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาสีเขียวอมฟ้าของเธอยังคงใสกระจ่างและสงบนิ่ง

เธอแต่งหน้าจัดเต็ม กรีดอายไลเนอร์เฉี่ยวขึ้นเล็กน้อย และทาลิปสติกสีแดงสด ซึ่งภายใต้แสงไฟนีออน ทำให้เธอดูเหมือนสิ่งมีชีวิตยามราตรีที่ทั้งงดงามและอันตราย

“เครื่องดื่มแก้วละหนึ่งพันดอลลาร์ค่ะ” เธอพูดอย่างใจเย็น

ชายคนนั้น—เจสัน ลี ลูกเศรษฐีเจ้าสำราญที่ใครๆ ในย่านนี้ก็รู้จัก—ตะลึงในความงามของเอมิลี่อย่างเห็นได้ชัด เขาถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชม “จริงเหรอ?”

เพื่อนๆ ของเขาก็เริ่มยุยงส่งเสียงโห่ร้องดังลั่น

“ใครจะไปคิดว่าคุณหนูแฮร์ริสันผู้ยิ่งใหญ่จะต้องมาลงเอยด้วยการขายเครื่องดื่ม ถ้าคนอื่นได้ยินเข้า คงคิดว่าเป็นเรื่องตลก!”

“เจสัน วันนี้นายถูกหวยรางวัลใหญ่เลยนะเว้ย! อย่าปล่อยโอกาสทองนี้ให้หลุดมือไปล่ะ!”

เจสันดึงบัตรเครดิตออกจากกระเป๋า ฟาดมันลงบนโต๊ะแล้วทำท่าทางโอ้อวด “คืนนี้เธอดื่มหมดทุกแก้วที่สั่ง ฉันจะโอนเงินให้ตามจำนวนนั้นเลย คืนเดียวอาจจะเท่ากับเงินเดือนทั้งเดือนของเธอเลยนะ!”

เอมิลี่พยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “ตกลงค่ะ”

เธอวางถาดลงแล้วเดินเข้าไปที่โต๊ะของเจสัน พวกเพลย์บอยรวยๆ อย่างเขาก็ใช้ชีวิตอยู่เพื่อความตื่นเต้นเร้าใจแบบนี้แหละ บนโต๊ะเต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากหลายชนิด รวมไปถึงเหล้าดีกรีแรงๆ อีกหลายประเภท

เอมิลี่ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

แอลกอฮอล์ดีกรีสูงแผดเผาลำคอและกระเพาะของเธอจนร้อนวูบวาบ

น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาทันที แต่เธอก็ข่มความรู้สึกอยากจะอาเจียนเอาไว้โดยการจิกเล็บลงบนฝ่ามือ จากนั้นเธอก็คว้าแก้วที่สองขึ้นมาดื่มจนหมดอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน

เธอต้องการเงิน

เสียงโห่ร้องจากโต๊ะวีไอพีดังกึกก้องขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ดวงตาของเจสันเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เอมิลี่ไม่สนใจพวกเขาและดื่มรวดเดียวสิบช็อตติดต่อกัน เธอกัดลิ้นตัวเอง ใช้ความเจ็บปวดต่อสู้กับอาการมึนเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ แล้วยื่นมือเรียวสวยของเธอออกไป “หนึ่งหมื่นดอลลาร์ค่ะ จะจ่ายเมื่อไหร่คะ”

เจสันลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างไม่เร่งรีบ ร่างกายโงนเงนเล็กน้อยขณะเดินเข้ามาหาเอมิลี่ “จะรีบไปไหน? คิดว่าฉันจะเบี้ยวรึไง? ไปโรงแรมกันก่อนสิ แล้วฉันจ่ายให้แน่”

ขณะที่พูด มือของเขาก็เลื้อยมาโอบเอวของเอมิลี่

เอมิลี่ปัดมือของเขาออกทันทีแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้แก้มของเธอแดงก่ำ แต่ดวงตาของเธอยังคงเย็นชาและตื่นตัว “อย่าแตะต้องตัวฉัน”

เมื่อถูกหักหน้าต่อหน้าทุกคน เจสันก็โกรธจัด “ก็แค่ผู้หญิงขายตัวที่ดูดีหน่อย ทำเป็นวางท่าเหมือนตัวเองยังเป็นคุณหนูสูงส่งของตระกูลแฮร์ริสันอยู่ได้ คิดว่าทำตัวสูงส่งแล้วจะดูเป็นคนดีรึไง? อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ? ไปโรงแรมกับฉันเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจได้ ฉันอาจจะให้ทิปเพิ่มด้วย”

สายตาของเขากวาดมองเรือนร่างของเอมิลี่อย่างโจ่งแจ้ง “แต่ถ้าเธอปฏิเสธ เธอก็จะไม่ได้อะไรเลย”

เอมิลี่พยายามข่มความเจ็บปวดแสบร้อนในกระเพาะ พลางตระหนักได้ว่าเจสันวางแผนจะเบี้ยวเงินเธอตั้งแต่แรกแล้ว

เธอแอบเอามือกุมท้องของตัวเองไว้แล้วพูดเสียงเย็น “ฉันดื่มเหล้าไปแล้ว คุณก็ต้องจ่ายเงินฉันสิ! ฉันเจอคนเล่นเกมแบบนี้มาเยอะแล้ว แต่คุณเป็นคนแรกเลยนะที่กล้าเบี้ยวกันซึ่งๆ หน้า อยากให้ฉันเอาเรื่องน่ารังเกียจของคุณไปป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ไหมล่ะ?”

“นาฬิกาบนข้อมือฉันเรือนเดียวก็ซื้อชีวิตแกได้ทั้งชีวิต แล้วแกยังกล้ามาหาว่าฉันกระจอกอีกเหรอ!” เจสันยิ่งโมโหจัด เขาหันไปดึงเงินสดปึกหนึ่งออกจากกระเป๋าสตางค์แล้วฟาดใส่หน้าเอมิลี่อย่างแรง

“อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ? ก็ลงไปเก็บมันขึ้นมาสิ”

ธนบัตรปึกนั้นฟาดเข้าที่ใบหน้าของเธอแรงราวกับโดนก้อนอิฐ

เอมิลี่เซถอยไปแต่ก็รีบตั้งหลักได้อย่างรวดเร็ว

เธอมองไปรอบๆ ใบหน้าของผู้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับภาพตรงหน้า ริมฝีปากสีแดงสดของเธอแทบจะมีเลือดซิบออกมาจากการที่เธอกัดมันไว้แน่น

คนพวกนี้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อเยาะเย้ยเธอโดยเฉพาะ

สมัยที่ตระกูลแฮร์ริสันยังรุ่งเรืองถึงขีดสุด คนพวกนี้ไม่มีค่าพอที่จะเข้าใกล้เธอด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เมื่อเธอตกอับ พวกเขากลับรุมทึ้งราวกับฝูงแร้ง

เจสันยังคงเยาะเย้ยต่อไป: “เป็นอะไรไปล่ะ? เมื่อกี้ยังเรียกร้องอยากได้เงินอยู่ไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้เงินทั้งหมดนั่นเป็นของเธอแล้ว แค่เก็บมันขึ้นมา แต่เธอต้องคุกเข่าลงไปเก็บนะ”

เล็บของเอมิลี่จิกลึกลงไปในฝ่ามือ เธอก้มมองธนบัตรที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นราวกับว่ามันเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

เธอต้องการเงินมากจริงๆ แต่การอบรมสั่งสอนที่ได้รับมาทำให้เธอไม่อาจยอมก้มหัวให้ใครได้ แม้จะยืนอยู่ตรงนั้น แผ่นหลังของเธอก็ยังคงเหยียดตรงอย่างสมบูรณ์แบบ

เพื่อนๆ ของเขาหัวเราะเสียงดังลั่น

“คุณแฮร์ริสัน เลิกเสแสร้งได้แล้วน่า คุณไม่คิดจริงๆ ใช่ไหมว่าตระกูลแฮร์ริสันยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน?”

“ทีใครทีมันจริงๆ! ตระกูลของเธอเคยดูถูกตระกูลลีของฉันไว้ แต่ตอนนี้ฉันกลับใช้เงินหยามหน้าเธอได้!”

เอมิลี่พยายามข่มความรู้สึกอัปยศอดสูที่ท่วมท้นอยู่ในใจ

เมื่อมองดูกระโปรงสั้นของตัวเอง เธอก็พลันเผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา

มาถึงจุดนี้แล้ว ยังมีศักดิ์ศรีอะไรเหลือให้รักษาอีกหรือ? เธอทิ้งทุกอย่างไปแล้วตั้งแต่วันที่ตัดสินใจมาทำงานในคลับแห่งนี้

ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะของฝูงชน ในที่สุดเอมิลี่ก็เริ่มย่อตัวลงอย่างช้าๆ

แต่ขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบเงินบนพื้น เสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวาย “หนวกหูจริง”

เอมิลี่เงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ

ชายในชุดลำลองสีเทาอ่อนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาทั้งคมคายและงดงามราวกับประติมากรรมที่พระเจ้าทรงบรรจงสร้างขึ้นอย่างโปรดปรานที่สุด

ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเขาเฉยเมยอย่างที่สุด ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ควรค่าแก่การใส่ใจ กลิ่นอายของความเย็นชาและห่างเหินแผ่ออกมาจากรอบตัวเขา

เขาคือไมเคิล วิลสัน

โจนาธาน ปาร์คเกอร์ ผู้ช่วยของเขาก้าวออกมาข้างหน้าทันทีเพื่อจัดการให้ทางคลับเคลียร์พื้นที่

ผู้จัดการคลับโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลางกล่าวขอโทษ “ขออภัยที่รบกวนความสงบของคุณวิลสันครับ เราจะจัดการแขกที่ไม่พึงประสงค์พวกนี้ออกไปทันทีครับ”

เขาหันไปจ้องหน้าเจสันและกลุ่มเพื่อนอย่างเอาเรื่อง “ออกไปให้หมด เดี๋ยวนี้!”

เจสันโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ต่อให้บ้าบิ่นที่สุดก็คงไม่มีใครเสี่ยงต่อกรกับไมเคิล เขาทำได้เพียงเดินจากไปอย่างหัวเสีย ก่อนไปหยุดข้างเอมิลี่แล้วขู่ว่า “วันนี้แกโชคดีไป คราวหน้าแกไม่รอดแน่”

เอมิลี่ยังคงก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าพอที่จะเงยหน้าขึ้นมอง เธอทนรับการปฏิบัติหรือการดูหมิ่นแบบไหนก็ได้ เธอชินกับมันแล้ว แต่ต่อหน้าไมเคิล... เธอไม่สามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรได้

ผู้จัดการรวบรวมเงินที่กระจัดกระจายบนพื้นทั้งหมดแล้วยัดใส่มือของเอมิลี่ “มัวรออะไรอยู่? รีบไปดูแลคุณวิลสันทันทีสิ”

เอมิลี่เงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ ก่อนจะสบเข้ากับสายตาเฉยเมยของไมเคิล

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หันหลังแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เอมิลี่ก็เดินตามเขาไป

ไมเคิลไม่ค่อยมาที่คลับแห่งนี้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขามา เธอมักจะได้รับมอบหมายให้คอยดูแลเขาเสมอ อาจเป็นเพราะเขาคิดว่าเธอดูสะอาดสะอ้านกว่าพนักงานคนอื่น

ในห้องส่วนตัวชั้นสอง เสียงดนตรีเบาลงมาก

ไมเคิลนั่งเอนกายอย่างเกียจคร้านบนที่นั่งประธาน

เอมิลี่ค่อยๆ เดินเข้าไปรินเครื่องดื่มให้เขา ความเจ็บปวดในช่องท้องรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็อดทนไว้เงียบๆ

ทันใดนั้น เสียงทุ้มเย็นของผู้ชายคนนั้นก็ดังลงมาจากเบื้องบน “เธอไม่สบายเหรอ?”