บทที่ 1

ไฟนีออนสาดส่องสลับไปมา เสียงดนตรีดังกึกก้องไปทั่วโอ๊คฮิลล์เอสเตท คลับส่วนตัวสุดหรู

เอมิลี่ แฮร์ริสัน เดินแทรกตัวผ่านฝูงชนที่วุ่นวาย มือประคองถาดเครื่องดื่มขณะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำยอดขาย

เธอเผลอดึงกระโปรงยูนิฟอร์มสั้นกุดของตัวเอง ซึ่งเป็นข้อบังคับของคลับที่ต่อรองไม่ได้

นอกจากกระโปรงแล้ว เธอยังสวมที่คาดผมหูกระต่ายปุกปุยไว้บนศีรษะด้วย

"หน้าตาสวยๆ แบบนี้มาเดินขายเครื่องดื่ม เสียดายของชะมัด!" ชายขี้เมาคนหนึ่งลุกพรวดขึ้นมาขวางทางเอมิลี่ ดวงตาของเขากวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ละอาย สายตานั้นราวกับนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ

เอมิลี่หันไปเผชิญหน้าเขา ดวงตาสีเขียวอมฟ้าของเธอยังคงใสกระจ่างและสงบนิ่ง

เธอแต่งหน้าจัด กรีดอายไลเนอร์เฉี่ยวขึ้นเล็กน้อย และทาลิปสติกสีแดงสด ซึ่งภายใต้แสงไฟนีออนทำให้เธอดูเหมือนสัตว์รัตติกาลที่งดงามทว่าอันตราย

"เครื่องดื่มแก้วละหนึ่งพันดอลลาร์ค่ะ" เธอกล่าวอย่างใจเย็น

ชายคนนั้น—เจสัน ลี ลูกเศรษฐีที่ขึ้นชื่อในท้องถิ่น—ตกตะลึงในความงามของเอมิลี่อย่างเห็นได้ชัด เขาถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชม "จริงเหรอ?"

เพื่อนๆ ของเขาเริ่มส่งเสียงยุยงและผิวปากดังลั่น

"ใครจะไปคิดว่าคุณหนูแฮร์ริสันผู้ยิ่งใหญ่จะต้องมาตกอับถึงขั้นเดินขายเครื่องดื่มแบบนี้ ถ้าคนอื่นได้ยินคงนึกว่าเป็นเรื่องตลก!"

"เจสัน วันนี้แกแจ็กพอตแตกแล้ว! อย่าปล่อยให้โอกาสทองนี้หลุดมือไปล่ะ!"

เจสันดึงบัตรเครดิตออกจากกระเป๋า ตบลงบนโต๊ะเสียงดังปัง และทำท่าทางโอ้อวด "คืนนี้เธอซดหมดไปกี่แก้ว ฉันจะโอนเงินให้ตามจำนวนนั้นเลย คืนเดียวอาจจะเท่ากับเงินเดือนทั้งเดือนของเธอเลยนะ!"

เอมิลี่พยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว "ตกลง"

เธอวางถาดลงและเดินเข้าไปที่โต๊ะของเจสัน เพลย์บอยลูกเศรษฐีเช่นเขาใช้ชีวิตอยู่กับความตื่นเต้นท้าทาย บนโต๊ะเต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากหลายชนิด รวมถึงเหล้าดีกรีแรงอีกหลายประเภท

เอมิลี่หยิบแก้วขึ้นมาแล้วกระดกรวดเดียวจนหมด

แอลกอฮอล์ดีกรีสูงแผดเผาคอและกระเพาะของเธอจนร้อนวูบ

น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาทันที แต่เธอข่มความรู้สึกอยากอาเจียนไว้ พลางจิกเล็บลงบนฝ่ามือ จากนั้นเธอก็คว้าแก้วที่สองขึ้นมาดื่มจนหมดอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน

เธอต้องการเงิน

เสียงผิวปากจากโต๊ะวีไอพีดังกึกก้องขึ้น ขณะที่ดวงตาของเจสันเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เอมิลี่ไม่สนใจพวกเขาและดื่มรวดเดียวสิบช็อต เธอขบลิ้นตัวเอง ใช้ความเจ็บปวดต่อสู้กับอาการมึนเมาจากแอลกอฮอล์ จากนั้นจึงยื่นมือเรียวบางออกไป "หนึ่งหมื่นดอลลาร์ ฉันจะได้เงินเมื่อไหร่คะ?"

เจสันลุกจากโซฟาอย่างไม่รีบร้อน ร่างกายเซเล็กน้อยขณะเดินเข้ามาหาเอมิลี่ "จะรีบไปไหน คิดว่าฉันจะเบี้ยวรึไง เราไปโรงแรมกันก่อน แล้วฉันจะจ่ายให้ที่นั่นแน่นอน"

ขณะที่พูด มือของเขาก็เลื้อยมาโอบเอวของเอมิลี่

เอมิลปี่ปัดมือเขาออกทันทีและถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้แก้มของเธอแดงก่ำ แต่ดวงตาของเธอยังคงเย็นชาและตื่นตัว "อย่าแตะต้องตัวฉัน"

เมื่อถูกทำให้อับอายต่อหน้าทุกคน เจสันก็โกรธจัด "ก็แค่ผู้หญิงขายตัวที่ดูดีหน่อย ยังจะมาทำเป็นเล่นตัวเป็นคุณหนูตระกูลแฮร์ริสันผู้สูงส่งอีก คิดว่าทำท่าทีแบบนี้แล้วจะดูเป็นคนดีรึไง อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ ไปโรงแรมกับฉันตอนนี้เลย ถ้าทำให้ฉันพอใจ ฉันอาจจะให้ทิปเพิ่มด้วยซ้ำ"

สายตาของเขากวาดมองเรือนร่างของเอมิลี่อย่างโจ่งแจ้ง "แต่ถ้าปฏิเสธ เธอก็จะไม่ได้อะไรเลย"

เอมิลี่พยายามข่มความเจ็บปวดแสบร้อนในกระเพาะ เธอตระหนักได้ว่าเจสันตั้งใจจะเบี้ยวเงินเธอตั้งแต่แรกแล้ว

เธอยกมือขึ้นกุมท้องอย่างแนบเนียนแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันดื่มเหล้าไปแล้ว คุณก็ต้องจ่ายเงิน! ฉันเคยเห็นคนเล่นเกมแบบนี้มาเยอะ แต่คุณเป็นคนแรกเลยนะที่กล้าเบี้ยว ฉันควรจะเอาเรื่องน่ารังเกียจของคุณไปป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ดีไหม?"

"นาฬิกาบนข้อมือฉันเรือนเดียวยังซื้อชีวิตแกได้เลยนะ แล้วยังกล้ามาหาว่าฉันขี้เหนียวอีกเหรอ!" เจสันยิ่งโมโหหนักขึ้น เขาหันไปดึงเงินสดปึกหนึ่งออกจากกระเป๋าสตางค์แล้วขว้างใส่หน้าเอมิลี่อย่างแรง

"อยากได้เงินไม่ใช่รึไง ก็ลงไปเก็บสิ"

ปึกธนบัตรกระทบใบหน้าเธอแรงราวกับโดนก้อนอิฐ

เอมิลี่เซถอยหลังไป แต่ก็กลับมายืนทรงตัวได้อย่างรวดเร็ว

เธอเหลือบมองใบหน้าของผู้คนที่กำลังสนุกกับภาพตรงหน้า ริมฝีปากสีแดงสดของเธอแทบจะมีเลือดซึมออกมาจากการที่เธอกัดมันไว้แน่น

คนพวกนี้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อเยาะเย้ยเธอโดยเฉพาะ

ตอนที่ตระกูลแฮร์ริสันยังรุ่งเรือง คนเหล่านี้ไม่มีค่าพอที่จะเข้าใกล้เธอด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เมื่อเธอตกอับ พวกเขาก็รุมทึ้งราวกับฝูงแร้ง

เจสันยังคงเยาะเย้ยต่อไป "เป็นอะไรไปล่ะ เมื่อกี้ยังเรียกร้องเงินอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มันเป็นของเธอทั้งหมดแล้ว แค่เก็บมันขึ้นมา แต่เธอต้องคุกเข่าลงไปเก็บนะ"

เล็บของเอมิลี่จิกลึกลงไปในฝ่ามือมากขึ้น เธอก้มมองธนบัตรที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นราวกับว่ามันเปื้อนเลือด

เธอต้องการเงินมาก แต่การอบรมเลี้ยงดูที่ผ่านมาทำให้เธอไม่สามารถยอมก้มหัวให้ใครได้ แม้จะยืนอยู่ตรงนั้น แผ่นหลังของเธอก็ยังคงตั้งตรงอย่างสมบูรณ์แบบ

เพื่อนๆ ของเขาหัวเราะเสียงดัง

"คุณหนูแฮร์ริสัน เลิกเล่นละครได้แล้ว คุณคงไม่คิดจริงๆ ใช่ไหมว่าตระกูลแฮร์ริสันยังยิ่งใหญ่เหมือนเมื่อก่อน"

"สถานการณ์มันพลิกผันไปแล้ว! ครั้งหนึ่งครอบครัวของเธอดูถูกตระกูลลี แต่ตอนนี้ฉันสามารถใช้เงินหยามศักดิ์ศรีเธอได้!"

เอมิลี่ต่อสู้กับความรู้สึกอัปยศอดสูที่ท่วมท้น

เธอมองดูกระโปรงสั้นของตัวเองแล้วก็ยิ้มขมขื่นออกมาในทันใด

มาถึงจุดนี้แล้ว ยังมีศักดิ์ศรีอะไรให้ต้องรักษาอีกหรือ เธอทิ้งมันไปหมดแล้วตั้งแต่วันที่ตัดสินใจมาทำงานที่คลับแห่งนี้

ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะของฝูงชน ในที่สุดเอมิลี่ก็ค่อยๆ ย่อตัวลง

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบเงินบนพื้น เสียงที่เย็นชาและเฉยเมยก็ดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงจอแจ "หนวกหูจริง"

เอมิลี่เงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ