บทที่ 52

ไมเคิลยืนอยู่ที่ประตู ร่างสูงของเขากลายเป็นเงาดำทาบทับแสงสลัวจากโถงทางเดิน สีหน้าของเขายากจะคาดเดา

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเพียงแค่พูดว่า “ล็อกประตูด้วย”

จากนั้นร่างสูงใหญ่ของเขาก็หายลับไปตรงหัวมุมบันได

ในที่สุดเอมิลี่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า

เธอแขวนเสื้อสูทของไมเคิลไว้อย่างเบาม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ