บทที่ 47

อีไลจาห์ วอห์น

ผมวิ่งไปตามโถงทางเดินโดยไม่หันกลับไปมอง

อากาศพุ่งเข้าออกจากปอดเป็นจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอ เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำในหูกลบเสียงอื่นรอบตัวจนหมดสิ้น

ขาสั่นไปหมด ร่างกายทั้งร่างเหมือนถูกเคลือบไว้ด้วยความขยะแขยงเหนียวเหนอะหนะ

ความสะอิดสะเอียนแผดเผาอยู่ข้างในราวกับกรด

ผมใช้หลังมือขัดถูริมฝีป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ