บทที่ 55

เอไลจาห์ วอห์น

สัมผัสอ่อนโยนปัดผ่านใบหน้า ดึงฉันออกจากห้วงนิทราอย่างแผ่วเบา

“ได้เวลาตื่นแล้วนะ กระต่ายน้อย”

เสียงทุ้มนุ่มลึกนั้นโอบล้อมรอบกาย ค่อยๆ ปลุกฉันให้กลับคืนสู่ห้วงสำนึกอย่างช้าๆ

“เธอต้องกินข้าวแล้วก็กินยา”

ฉันกะพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงสลัวในห้องขัง กล้ามเนื้อยังคงปวดร้าว แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ